METI REXHEPI: SHKURTI I SHKURTUAR

(Mikut të zemrës Alush Canaj, pas dyzet vitesh)

 

 

 

nën këmbë shkrihej bora e shkurtit

çelësin e gëzimit hilja i kishte rrëmbyer Alushit

mandej ia fshehu  drynit  mu në mes të dimrit

dimri nuk ishte vetëm stina e bardhë e vitit

ai të nxinte edhe në verën e regjimit

në pikëtakimin e një të hëne

erdhi kumti i një gjëme

uji i borës gjeti rrjedhën e vet

dheut të kopshteve trotuareve dhe në sy

Alushi nuk doli aty

 

*

hijet e zeza i kishin shpaluar një meny

dhe  i vunë një dry

Atij që përkëdhelte zogun e pikëlluar

me vetulla të ylberta fshinte sytë e lotuar

afshet e blerimit i thurte gjerdan

të dëshirës së çupëlinës

xhemperin e kaltër shirave akujve vapës

simbol kthjelltësie

fjalëve të Tija në letër

prore fryn freski e jetës

 

*

e diela e shkurtit Tij i preu dorën e zgjatur marsit

kush e di tutje çfarë mund të priste në aktet e dramës

do të ishte aktor me qeshje e lot drithërimash për rreze

 

*

Alush shkurt t`i prenë drutë  pyllit tënd të erë-ëndjes

 

*

vjeshta e shiut të nënës nuk kishte pushuar

ajo kishte harruar se të gjithë kallinjtë e Alushit

nuk ishin shkundur

ndaj Ai aktin e katarzës kishte dëftuar

“Mbrëmë putha lirinë”

puthja e saj më ka shkrumbuar

 

 

 

 

*

por lash arën e grurit të mbjellë

me kallinj të pa shkundur

nga asnjë shtrëngatë

nga asnjë erë

 

Gjilan, më 16 shkurt 2021