Sadik Bejko: Trëndafile e brishtë

 

Trëndafile e brishtë

Në hajatin e botëve hedhur.

Një shi bie e rrjedh bashkë me natën,

Dhe një vetmi e egër më zhvesh

Më bën shuall me hiçin.

Trëndafile e brishtë e hedhur

Botës përskaj m’u duke sot, Sulamith.

Në Barin ku jam, shiu lakohet butë

Mbi fletët e qelqeve, e më tej të gjetheve.

Dritat e Barit rrëmbushen

I veshin me lëkurë lotësh

Pikat që lëvaren nga strehët gjer në tokë.

Muzika mbush e ngjiz heshtjet,

Cek muret, gjethin, prillin e drurëve,

Për t’i asgjësuar në çast të gjitha

Dhe mua dhe shiun dhe natën.

Ti, trëndafil e qiri bashkë vizatuar

Në natë, trëndafil e qiri që digjet.

Vizioni yt shumëzohet në qelqet

Në pikat e shiut, në muret.

Nesër, nesër Sulamith… sonte

Vetëm pikat e shiut rendin e rendin.

Çlodhu sonte në natën tënde

Si në krahët e mi. Sot larg, në skajin e fundmë

Të litarit të natës. Në skajin e litarëve të shiut.

Nesër, nesër… Sulamith.

Neser ti, trëndafilja ime e dritës.