Cikël poetik nga Nexhat Halimi
Tokë e ndarë me dy gurë
unë për çudi përherë në udhëtim të çuditshëm e larg
pjesës intime të kokës së prerë
në një rreth të verbët breshkën e ndjek përherë
me etje të përhershme të tokës së ndarë me dy gurë
bie vetëm rrebesh shiu nga syri im kokërr
zot unë për çudi përherë afër kokës
e larg udhëtimit nga uji në rrjedhë brenda vetes
në një mal pa gjahtarë e ndezi zjarrin më lashtë
shi pik syri e gjelbërim ashtit të djegur
më vjen ta vras dhe atë lule deti të prekur në gji
në liman zi për verën e së dielës e zogun në hapësirë
unë për çudi përherë afër kokës e larg udhëtimit
në një mal pa gjahtarë ndezi zjarrin më lashtë
lulja e gjakut çel prejardhjen e vjetër në rrashtë
vashat tejdukshërn ikin pragut të shikimit të zgjuar
nën krahë të lejlekut të vetmuar
ja sesi fluturon i vetëm humbur në qiell
e malin e paprekur e prek një ritëm me fyell
Asfodela
zgjohet ngatërrohet tërësi e bjeshkës
në shpinën mozaik të breshkës
e kokë e shkurtuar e të dielës së pangjarë
vjen dhiares e njëjtë
kurrë s’është pushtuar prej kujt
në plagën e vet kalon vetminë me vjet
syri zog në det fluturon gjakun ilir
ja dhe dreqi i zi kërkon gurit eliksirt
i çelur në ujë të njelmët
a s’dhemb tash vetëm pse s’dhemb syri
lulja e këputur prej syri
dreqi im zot i çelur në ujë
për jakë qoftë ndonjëherë të ketë çelur asfodela
gjethi s’do t’i jetë pushtuar as në këtë këngë
as në këtë këngë të mërgimit
me ditë syrit një krah pulëbardhe digjet
e kusarët ëndërruan e vdiqën nga era
në kripë
në kripë mbet çdo gjëveç përrallë e mit
Gjaku i syrit
nga gjaku e syri një është alga
në të martat e prera në qafë në ishull
robinson krruso nga shtrihet
te koka e harruar e Daniel Defos
vjen vetmisë shembjes e zjarrit
e gishtat i zgjohen nga largësia
bie pandërprerë erë bliri e harxhuar
erë ulliri alge e portokalli të çëruar
çdo gjë e zhdukur e gjëra të vdekura
ai ja kotet në gur buzë deti
i lakuriq në rerë i harruar
e fiku i papjekur varron buzët në lima
kaltria mbyllet vala
vjen deri në gjunjë
në tarracë zot dikush thyen gotën
e ejithë deti mbi tufë të dritës
përmbyset dhe e kërkon botën
Silueta e vashave
asnjë peshk s’vjen në ballin e djegur
ndërron në hark hapësi dallgë
lulja fshihet në jug të nofullës fshihet në natë
zemrën në katër krahë
e bartin të ndjekur me shpatë
gurëzon veç një kusar mjekër bardhë
pulëbardhat në shëmtinë e vet fluturimit
ikin të djegura prej fjalës e zgjimit
e fjala natyrisht është e para
ja njeriu është kaq i ngjashëm me detin
në të diela të rrethuara prej vetmisë
rri deti te njeriu në dashuri gjaku enë flakë
anije në syprinë vijnë me silueta vashash
me zjarr në gji thyejnë gjithë atë parandjenjë
për stuhinë që pritet përsëri
vjen erë sane e shiu
Ti vdes unë në rend pres
s’je më në rrethin tim nga shkumësi
breshkat të tërheqin pa kokë
gaforret mishit lidhin në parmakë të gjallë
në syrin e kallur ik fshehtësia
ashtnohesh në udhëtim të verbër nga e diela
e lodhur e shkatërruar në breg
me pupël të yllit në kokë digjet pylli
rruga mbledh këmbët e verdha në kornizë
kush ik nga harku i vet kush vjen me shtizë
tash çdo gjë ngjitet në ditë të daljes
vigu ndër lagje të vjetra përpihet ndër mollë
ja sesi tërhiqet gjak
unë e ti në matje përherë të lashtë
rreth ujit e zjarrit në një rrashtë
deti lakuriq rrethohet në shuplakë
i le algat shpërthyer në flakë
gjaku i rrufesë derdhet në vazo të thyer
ti vdes unë në rend pres
Të shemb fatin
e diela e pakryer këputet vetmie
nata hap nofullat gjak të zi
para kipcit të qelqit të gjelit pret
krejt i ngrirë me vjet
vdekja a është jeta
me fijet e nyjat e veta
gjelin s’e jap për kokë s’e jap
kurrsesi asnjëherë dimër a verë
tryeza është plotë kaq e gjatë
dashuri e sharje e gra të bukura
mbeturina të hajes e pijes
darkat e kapërcyera verbër varfër
përmbytur në govatë thellë në natë
me rrush të bardhë të zi e sallatë
terri mbyllet në fotografi
me kokën e ngulur në hu
lëviz të arrij prejardhjen e vjet
lëkura s’ rnë do më në vetmi
thika ende e kërkon gjelin e vet
hiri i kapërcen gishtat matanë vetes
zot si bie fatit në ballë ta shemb
Gjarpri në gjak
një gjarpër
në gjak
çdo gjë del jashtë nga brenda
e vrarë
ashti lakohet e çel
një thikë
çdo gjë
kthehet brenda nga jashtë e vrarë
pylli digjet e gjelbëron
e një
fyell
lëkura prapë s’ma do mishin
bie në gjunj demi
një gjarpër
një thikë
një fyell dhe unë
vetë i dyzeti banorë në kala
det
pa lima
Pyll i ashtit të thyer
ku rri syri
derisa mbledh e zbret jetën time
në kalim gjatë natës së gjatë
ku rri hiri vetëm
pa flakën e vet ndërmjet
në një pyll ashti të thyer
çdo gjë tash humb kokën e vet
e çmendet për ujë
lulja bie nga era
fiket qiriu në dhomë
kallinjtë ngjallen në të diela
e vetmi kullash të rrënuara
e nuk të dhemb
pse të dhemb më fjalë e prerë
para sipërfaqes së të dielës së zezë
ja gjeli në dritare të thyer
e heton dritën e nuk çel sy
Koka çel zjarrin për ty
erë lejlekësh të kositur
në etje të fjalës fluturojnë në largësi
siluetat u digjen qiellit të ëndrrës
së bukë të fundit të javës së ikur
s’ ka më ditë në rreth uji nga deti
ti zgjohesh orë në kokën time të lashtë
plot plagë dhe vragë
në hirin e të dielës ndonjë dre mjeshtëron
e pika e gjakut më lë në gjysmë të udhës
para arritjes te mesnata
agu a do të arrijnë në mes të etjes
qiriri merr të fiket në majë të mollës
e sëmundja lidhet në rrufe
ah e largët dashuri pa kokë
cili zog të vjen gjak në fund të syrit
për një lule në pranverë
zbres shkallë shkallë në lodhjen e vrarë
qiriri më lë në terr të etur
me buzë të ngrira në vetmi
në fund të javës vdes ti apo unë përsëri
koka nesër a do të çel ëndrrën për ty
Ombrellë e zezë
Olimpi të fjeti në bebëz
e u vra e diela
ishullin me një palmë në erë
vetmit e mbollën me thika e sallatë
e morën rrugë të thyer në natë
rrugë të verbër të shurdhër të gjatë
fund udhëtimi do të çjerrë lumi
qielli një ëndërr në ombrellën e zezë
shtëpia e vjetër tashmë krejt tjetër
i bënte roje të vdekur vetmisë
gjërat e lashta rrethuar me frikë
e silueta lejlekësh të prerë
varur secili para dritaresh në erë
shfaqen qen këmbë thyer në kodër
vijnë me lehje kot e s’janë lodër
të dielës pa hyrë në ashpërsinë e vet
një e një i bien dhëmbët
aktorët heqin maskst
secili i vrarë me nga një lule të tharë
me nga një domate të pëlcitur
t’i prekësh djeg ashpër e dhemb./albspirit.com