Gjergj Sinani: Feja dhe edukimi

HYRJE

Për një kohë të gjatë, diskutimi rreth fesë karakterizohej nga ideja se shekullarizmi në rritje i shoqërive perëndimore do të shpinte në një tërheqje graduale të fesë nga hapësira publike. Por, në dekadën e fundit, vihet re një rikthim i fesë në diskutimin publik. Pavarësisht larmisë se si shfaqet ky diskutim në vendet europiane, studimi i ndikimit të “fesë dhe fetarisë” në dialogun ndërkulturor dhe në tensionimin dhe konfliktet sociale, duket se po bëhet gjithnjë e më i rëndësishëm. Ka një ndërgjegjësim publik për ta parë dialogun ndërkulturor dhe fetar si një faktor në parandalimin e konflikteve dhe forcimin e paqes sociale, në një shoqëri multifetare.

Që pas 11 shtatorit 2001, rreziqet që vijnë nga izolimi fetar, konfrontimi dhe instrumentalizimi i fesë për qëllime politike është bërë një fakt i dukshëm. Megjithatë, vlerat fetare mund të shërbejnë në krijimin e një klime të bashkekzistencës paqësore ndërmjet feve të ndryshme dhe në respektimin e dinjitetit njerëzor të të tjerëve, pavarësisht bindjeve të tyre fetare dhe politike. Një gjë e tillë kërkon edhe angazhim në edukimin ndërkulturor dhe ndërfetar. Tashmë, nga shumë studiues po bëhet i qartë një korelacion pozitiv ndërmjet edukimit fetar dhe sjelljes demokratike. Një shkallë e ulët në edukimin fetar, mund të ndikojë ndieshëm në instrumentalizimin e dallimeve fetare për qëllime të mobilizimit politik.

Pas ndryshimeve demokratike, një sfidë e tillë është shtruar edhe para shoqërisë shqiptare. Për përballjen me të aktualisht bëhet më se e domosdoshme njohja e përvojës europiane në lidhje me edukimin fetar. Sigurisht, për njohjen dhe shfrytëzimin e kësaj përvoje u duhet dhënë një përgjigje disa pyetje bazike si:

Cili është sfondi historik i edukimit fetar në vendet europiane? Çfarë nxit dhe mbështet më shumë kjo përvojë; konfliktin apo dialogun për zgjdhjen e problemeve që mund të shfaqen mes fesë dhe politikës? Cila është korniza ligjore dhe institucionale në fushën e edukimit, që ekziston në vende dhe rajone të ndryshme? Çfarë përvojash duhen studiuar në funksion të zhvillimit të identitetit europian?

Përveç këtyre, dalin natyrshëm edhe disa pyetje të tjera të karakterit teorik dhe empirik. Mbi çfarë qasjesh konceptuale ndaj fesë mund të përpunohen dhe të merren si bazë për një formë të edukimit fetar në shkolla dhe universitete, të cilat synojnë dialogun dhe mirëkuptimin, pa i përjashtuar dallimet? Çfarë gjetjesh empirike, në nivel nacional dhe europian, na japin elemente të edukimit fetar, që favorizojnë dialogun dhe mirëkuptimin pa injoruar tensionet që ekzistojnë ndëmjet popujve të feve të ndryshme, si dhe opinioneve të ndryshme politike dhe kulturore? Si mund të kombinohen këto gjetje teorike dhe empirike me qëllim që të parashikohen faktorë bashkues në Europë?

Sigurisht, një inisiativë për edukimin fetar kërkon edhe marrjen parasysh të disa nevoja të caktuara si; 1) njerëzit duhet të jenë të informuar rreth shoqërive pluraliste, multikulturore ose multifetare apo edhe të shekullarizuara; 2) aktorët politike duhet të jenë dëgjues të mirë të zërit të popullit dhe, sidomos, të të rinjve; 3) përpunimi i qasjeve adeguate në fushën e edukimit. Gjithashtu, termi “edukim fetar” duhet parë në një kuptim më të gjerë, pasi ky term përfshin edhe trajnimin akademik të mësuesve, si dhe aspektet filozofike dhe praktike të fesë dhe vlerave në edukimin në shkollë. Në realizimin e “edukimit fetar”, gjithashtu, duhet mbajtur parasysh edhe aspekti interpretativ në studimin e larmisë fetare, që ngrihen mbi tri shtylla:

1. Përfaqësimi: fetë nuk mund të paraqiten si homogjene.
2. Interpretimi: nxënësit dhe studentët nuk duhet të lenë mënjanë mendimet e tyre, por duhet t’I krahasojnë konceptet e tyre me ato të të tjerëve
3. Aftësitë reflektuese: nxënësit dhe studentët duhet të jenë kritikë ndaj materialit që do të studiojnë.

Së fundi, edukimi fetar mund të kuptohet në kontekstin e edukimit qytetar, por edukimi fetar nuk është i njëjtë me edukimin qytetar. Për raportin mes tyre, edhe në nivelin europian në dy gjëra bihet dakort; edukimi fetar duhet parë si plotësues i edukimit qytetar, që ka potencialin të inkorporojë idetë globale dhe europiane të qytetarisë dhe të ndihmojë në debatin në shkollë rreth çështjeve, që lidhen më shoqërinë pluraliste. Edukimi fetar, në formën e edukimit ndërfetar, mund të kontribuojë në mirëkuptimin ndërkulturor, si dhe në tolerancën dhe harmoninë sociale.

Edukimi qytetar është gur themeli në kulturën e përgjithëshme, që duhet të ketë një nxënës. “Ishte njëherë…» Kapela e shenjtë, Kodeksi i apokalipsit, Lindja e Krishtit e Xhotos, xhamia e Kordovës…

Të gjitha këto vepra të shkëlqyera na tregojnë natyrën e lartë shpikëse të qenieve njerëzore, pasurinë e imagjinatës së tyre, finesën teknike që ata përdorën për t’i shprehur ato. Për çdo arritje të tillë mund të shkruhen libra historie që janë pjesë e Historisë së njerëzimit. Por kjo «na ishte njëherë… » është e pranishme edhe në historinë e besimit.

Për një kohë të gjatë, shkolla ka dashur ta harrojë këtë fenomen në emër të një laiciteti të kuptuar në mënyrë të ngushtë, madje edhe “luftarake”. Kjo vinte sepse ngatërrohej feja dhe studimi racional i faktit fetar. Duhet pranuar se kjo çështje është e debatueshme edhe sot në literaturën filozofike, duke formuar një degë të veçantë, që është filozofia e fesë. Ky fenomen shtrihet jo vetëm në histori dhe gjeografi, por edhe te letërsia dhe kinemaja, sepse është pjesë përbërëse e realitetit kolektiv. Kështu, për ne, studimi i faktit fetar, lidhet me kulturën e përgjithshme.

Pra, bëhet fjalë që t’u propozohet fëmijëve në shkollë një qasje historike dhe filozofike e fenomenit fetar në të gjithë përbërësit e tij. Dihet se roli themelor i shkollës është që t’u japë nxënësve ato pika referimi kulturore të domosdoshme për kuptimin e botës, ku ata lindin dhe rriten. Në qoftë se do të heshtet për këtë fenomen, a nuk do të thotë kjo që të privohen nxënsit tanë nga një element çelës për kuptimin e botës? Si mund të lexohet dhe kuptohet një shkrim i Mesjetës, një mozaik i Alambrës, një tablo e Rafaelit ose Shagallit, pa këtë dimension që ndodhet në zemër të projektit të artistit?! Një murg, që shkruan në tryezën e punës në një manastir, a mund të studiohet duke abstraguar kontekstin historik dhe kulturor, që i jep kuptim veprës së tij?! Atëherë si mund t’i kuptojë nxënësi këto krijime të shkëputura edhe nga konteksti i besimit?! Po kështu, si mund të kuptohet dallimi ndërmjet një katedraleje romane dhe një gotike, një sinagoge apo një xhamie, jashtë qasjes fetare dhe kulturore të këtyre monumenteve?! Për më tepër, të injorosh faktin fetar, në mësimdhënien tonë, a nuk do të thotë që të përjashtohet kjo fushë e rëndësishme e aktivitetit njerëzor nga çdo analizë kritike, nga çdo qasje historike?! Si mundet një shkollë, që pretendon të jetë e hapur ndaj botës, të mos thotë asgjë për faktin fetar, ndërkohë që nxënësit përballen çdo ditë me të si në media ose jetën e tyre të përditshme?!

Ky trajtim nuk do të thotë që të kalosh në ekstremin tjetër që ta bësh fenë të vetmin çelës për kuptimin e botës! Kultura nuk mund të reduktohet vetëm në faktin fetar. Të flasësh për faktin fetar në shkollën e republikës, kjo duhet bërë në tërë respektin që meriton ky subjekt, por edhe me kujdes, deri në kujdesin ndaj gjuhës që kërkohet. Nuk duhet harruar se laiciteti supozon respektin ndaj të gjitha zgjedhjeve përballë spiritualitetit. Ai garanton jo vetëm lirinë e fesë, por edhe lirinë e ndërgjegjes. Të mos bëjmë sikur nuk e shohim që sot shumë nxënës edukohen jashtë çdo zgjedhjeje fetare. Por, i duhet dhënë vend edhe fenomenit të mendimit të lirë, qoftë ai dhe ateist.

Prandaj, para se të shikojmë përvojën europiane, le të ndalemi në paraqitjen e fenomenit fetar në Shqipëri.

 

KREU I: FENOMENI FETAR NË SHQIPËRI

1. Vështrim i shkurtër historik mbi fetë në Shqipëri

Evolucioni i fenomenit fetar në Shqipëri mund të përmblidhet në një frazë të vetme, feja ka kaluar nga qënia në mosqenie dhe përsëri në qenie. Në të trija këto momente feja ka tentuar drejt vetpërcaktimit të identitetit të vet, përmes një lëvizje të vështirë, sidomos në terrenin ballkanik, ku rrebeshet politike dhe mentalitetet nacionaliste kanë qenë dhe mbeten mjaft të forta, shpesh të shoqëruara dhe me pasoja katastrofike.

Ky problem ka të bëjë me çështjen se si erdhën fetë historike në Shqipëri. Feja, dhe këtu është fjala për krishtërimin, erdhi, pak a shumë, si në të gjithë Europën, madje në Iliri krishtërimi gjeti një terren mjaft të përshtatshëm për t’u përhapur, po të mbajmë parasysh përpjekjet e ilirëve për pavarësi nga sundimi romak. Sipas studimeve historike ilirët, paraardhësit e shqiptarëve ishin nga pikëpamja fetare politeistë, si dhe popujt e tjerë fqinj elenët e latinët para ardhjes së krishtërimit. Krishtërimi la gjurmë dhe u shfaq në Iliri që në shekullin e parë pas Krishtit. Shën Pali, para se të shkonte në Romë, ndaloi në Durrës. Qendrat e mëdha të zhvillimit ekonomik dhe kulturor të asaj kohe, si Durrësi, Apollonia, Butrinti, Nikopoja etj., nuk mund të anashkaloheshin në rrugëtimin e misioneve të krishterë nga Jeruzalemi drejt Romës, kryeqendrës së Mesit të Dheut. Ilirët të pushtuar nga romakët, të përjashtuar nga Zotat e tyre të shekujve të pak më të parshëm nuk mund të mos tërhiqeshin prej novitetit të mësimeve të krishtera, si uniteti i Zotit me njerëzit, jeta në komunitet, ku nuk ka dallime në bazë të moshës, kombësisë, traditës, gjendjes sociale ose kulturore etj.

Në mesjetë, zhvillimi i kishës shqiptare pësoi transformimet e veta, që lidhen me historinë e Romës dhe të Bizantit. Me këtë shpjegohet fakti që, në pikëpamje fetare, Shqipëria herë të kalonte nën juridiksionin fetar të Romës dhe herë të Bizantit. Ky fenomen nuk mund të ishte pa pasoja në pikëpamjen e hierarkisë kishtare dhe të ndërgjegjes fetare të shqiptarëve. Me këtë shpjegohet, përpos te tjerave, dominimi katolik në Veri dhe ai ortodoks në Jug.

Në këtë gjendje e gjen kishën shqiptare sundimi turk. Si rezultat i pushtimit otoman, një pjesë e shqiptarëve largohet në Itali dhe Greqi, ndërsa pjesa tjetër qëndroi, duke përfituar edhe nga të drejtat që jepnin turqit për ata që ktheheshin në fenë islame. Rryma e fesë së re, sidomos pas shekullit XVI, filloi të përhapej me shpejtësi të madhe. Në lidhje me përhapjen e shpejtë të muslimanizmit në Shqipëri janë shfaqur disa mendime, të cilat kërkojnë një studim shkencor të dokumentuar. Po kufizohem vetëm në paraqitjen e hipotezave kryesore që janë hedhur në diskutimin intelektual:

a). Muslimanizmi është përhapur si rezultat i dhunës së ushtruar nga turqit.

b). Muslimanizmi është përhapur në mënyrë paqësore dhe është përkrahur nga popullsia për shkak të përfitimeve që sillte me vete konvertimi në fenë e re.

c). Konvertimi në muslimanizëm është përforcuar për hir të shpëtimit të identitetit kombëtar nga ndërhyrja e shteteve fqinjë, të cilët kanë përdorur fenë për të realizuar synimet e tyre aneksioniste.

Pavarësisht nga diskutimet e shumta, shpesh spekulative, situata aktuale fetare në Shqipëri është rezultat historik dhe, si e tillë, kërkon rregullim mbi bazën e tolerancës fetare.

Problemi i pavarësisë së Kishës Ortodokse autoqefale të Shqipërisë (KOASH)

Shekulli XIX është shekulli i zgjimit të popujve të Ballkanit, kur, nën ndikimin e ideve të reja, ata filluan të lëviznin për të fituar lirinë e tyre. Krahas me lëvizjet kombëtare, lindi, natyrshëm, edhe dëshira për krijimin e kishave kombëtare.

Lëvizja për pavarësinë e kishës ortodokse shqiptare i ka fillimet që nga shek. XVIII. Por, atëherë Shqipëria njihej zyrtarisht nga Perandoria Otomane e ndarë në katër vilajete. por jo si një shtet më vete, siç konsideroheshin Serbia, Greqia etj., ku dominonte feja ortodokse, dominim qe konsiderohej si kusht i domosdoshëm për shpalljen e pavarësisë së një kishe. Kjo lëvizje u shfaq, në fillim, në formën e përpjekjes për përdorimin e gjuhës shqipe në shërbesat e ndryshme fetare në kishë. Në të u përfshinë jo vetëm patriotët shqiptarë brenda vendit, por edhe ata në kolonitë shqiptare jashtë, sidomos në Amerikë, ku një vend të veçantë zë Fan Noli, i cili realizoi edhe mjaft përkthime të liturgjisë fetare në gjuhën shqipe. Nga pikëpamja institucionale kjo lëvizje njeh dy kulme:

a). Kongresi i Beratit. Shpallja e autoqefalisë. Përpjekjet për njohjen e saj.

Më 12 Shtator 1922, u thirr Kongresi i Beratit, me përfaqësues nga të gjitha komunitetet ortodokse shqiptare, nën kryesinë e Josif Qiricit. Ky kongres shpalli pavarësinë administrative të Kishës Ortodokse Shqiptare edhe de jure, sepse de fakto ajo ekzistonte që prej shpalljes së pavarësisë politike të shtetit shqiptar. Një nga aktet e rëndësishme të këtij Kongresi ishte statuti prej 14 pikash.

Sipas këtij statuti, autoriteti me i lartë i kishës, deri sa të formohej sinodi episkopal, ishte Këshilli i Lartë i përbërë prej katër klerikësh, që do të ishin përfaqësues të qendrave metropolitane dhe prej katër laikësh, që do të zgjidheshin nga Kongresi dhe të dyja këto struktura do të ishin nën kryesinë e njerit prej klerikëve.

Ky Këshill u ngarkua gjithashtu nga Kongresi që të hynte në marrëveshje me Patrikanën ekumenike për njohjen zyrtare të pavarësisë. Si gjuhë zyrtare e kishës u caktua gjuha shqipe dhe në krye të kësaj kishe duhej të ishte një prift shqiptar. Por Patrikana nuk e njohu menjëherë autoqefalinë e kishës ortodokse shqiptare.

b). Formimi i Sinodit. Kongresi i Korçës. Njohja e kishës shqiptare.

Më 1929, Qeveria shqiptare, e cila interesohej që kjo çështje të merrte fund sa më shpejt, vendosi ta zgjidhë edhe pa marrëveshje me Patrikanën ekumenike. Me formimin e Sinodit u angazhua peshkopi Visarion Xhuvani nga Elbasani, i cili aprovoi dhe statutin përfundimtar të KOASH. Këtë akt, në fillim, asnjë patrikanë nuk e njohu zyrtarisht. Në këto kushte, më 1936, Visarionini dha dorëheqjen.

Sinodi zgjodhi Kristoforin e Korçës, i cili, në mars 1937, u nis për në Stamboll për njohjen e kishës dhe Patrikana u detyrua ta njohë pavarësinë e kësaj kishe në Prill 1937. E tillë është historia e KOASH deri më 1939, viti i pushtimit fashist të Shqipërisë nga Italia.

c). Konkordati ndërmjet Zogut dhe Selisë së Shenjtë

Krahas interesimit të Qeverisë shqiptare për njohjen e pavarësisë së kishës ortodokse, interes paraqet edhe njohja e tratativave të Qeverisë shqiptare me klerin katolik dhe Vatikanin, në lidhje me hartimin e një statuti për rregullimin e marrëdhënieve midis klerit katolik dhe qeverisë shqiptare, si dhe të një konkordati të kësaj të fundit me Vatikanin.

Në bazë të këtij konkordati, Qeveria shqiptare i njihte fesë katolike, me të gjitha ritet e veta “ushtrimin e lirë dhe botnuer në të gjithë shtetin shqiptar”, si dhe varësinë e të parëve të arqidioqezave dhe dioqezave të ndryshme, përsa u përket çështjeve kishtare, vetëm prej Selisë së Shenjtë. Sheti shqiptar u njihte meshtarëve të drejtën që të ushtronin detyrat e tyre baritore sipas disiplinës së kishës dhe në përputhje me ligjet e shtetit shqiptar. Me interes të veçantë është njohja e procedurës të emërimit të arqipeshkëve dhe ipeshkëve. Në konkordat, Qeveria shqiptare propozonte që emërimi i tyre i përket Selisë së Shenjtë, duke i paraqitur tre kandidatë, por, kjo e fundit, përpara se të jepte dekretin e emërimit “ka me kërkue prej qeverisë shqiptare pëlqimin, nër të cilat qeveria shqiptare ka për të dhanë, pa tjetër pëlqimin e saj për emërimin e njenit prej ta. Personat e paraqitur duhet të jenë prej gjuhës e gjakut shqiptar”.

Statuti dhe konkordati përmbanin edhe nene të tjera, të cilat preknin mjaft aspekte, si ato të pronësisë, arsimit, martesave etj. Vlen të theksohet se ndryshimet e paraqitura nga kleri katolik karakterizoheshin nga një frymë tolerance, gjë që shprehet në nenin 3; “Besimet e njoftuna prej shetit janë: islamizmi, me të gjitha ritet e veta, ortodoksia dhe katolicizmi me të gjitha ritet e veta”, si dhe në nenin 4/b, “ndërrimi i fesë e i besimit asht krejt i lirë e nuk shkakton kurrfarë pengimi juridik as për kah të drejtat civile e politike, as për kah ushtrimi i tyre”. Po kështu dhe neni 7 theksonte: “Kleri ka liri fjale e shtypi, në pikëpamje dogmatike, morale e apologjetike, mjaft që të mos përdorë forma fyese kundrejt feve të tjera”. Pavarësisht se ky konkordat nuk u realizua, për arsye të caktuara politike, ai dëshmon një traditë juridike moderne. Pas rënies së regjimit totalitar u ratifikua konkordati ndërmejt Vatikanit dhe qeverisë shqiptare në vitin 2011.

PROBLEMI I BESIMIT FETAR GJATË TRANZICIONIT

Dikur, Arnold Toinbi shkruante se feja është një nga shpikjet më të mrekullueshme të njeriut. Ajo na jep një tablo të përkryer të botës, të cilën ne e vëmë në kontrast me botën e korruptuar, në të cilën jetojmë dhe, në këtë mënyrë, feja luan një rol të rëndësishëm në përsosjen morale. Ky mendim i Toinbitë duket më se aktual në krizën vlerore që po kalon Shqipëria. Këtu nuk e kemi fjalën vetëm për korrupsionin ekonomik. Korrupsioni më i rrezikshëm është ai i parimeve dhe i vlerave. Këto janë periudha shumë të rrezikshme, sepse mund t’i lëshojnë njerëzit në krahët e një dëshpërimi ekstrem dhe të një egoizmi të shfrenuar, ku vlerat shpirtërore humbasin dhe përfitimi e mashtrimi mbesin vlerat kryesore të shoqërisë. Shpejt njerëzit e kuptojnë se kanë nevojë për një shpëtim. Ata duan t’i drejtohen dikujt që u premton lirinë, sigurinë, shpëtimin dhe një jetë, ku të sundojnë vlerat morale.

Në këtë situatë, jo rastësisht, njerëzit i drejtohen fesë. Komunizmi u premtoi njerëzve një parajsë, por jo një parajsë në qiell, por një parajsë mbi tokë. Shpëtimtari, gati mesianik, ishte partia, ose për të qenë më të saktë, Sekretari i Parë i KQ të Partisë. Vendin e Librave të Shenjtë e zinin veprat e kryetarit të partisë. Goditja që iu dha fesë, vërtet e shkatërroi fenë nga pikëpamja institucionale, por, në një fare kuptimi e forcoi ndjenjën fetare.

Në kushtet e një mungese të gjatë të lirisë së fesë dhe kur jeta kulturore ishte monokulturore, si dhe sistemi i vlerave ishte i komanduar dhe i kontrolluar nga një strukturë tepër e përpunuar, kalimi në një stad të ri të shoqërisë nuk mund të mos shoqërohej nga një lloj krize në sistemin e vlerave, përfshirë këtu edhe vlerat morale. Kuptohet se në këto kushte feja do të luante një rol të rëndësishëm në jetën shpirtërore të njerëzve. Për një kohë të gjatë njerëzit e sunduar nga ideologjia zyrtare kishin identifikuar veten me institucione të tilla si partia, bashkimet profesionale, organizatat e masave zyrtare etj. Pas vitit 1991, njerëzit besuan në premtimet e partive mbi vendosjen e demokracisë, shtetit të së drejtës, drejtësinë sociale etj. Viti 1997 goditi shumë besime dhe iluzione pëe sistemin demokratik.

Në kushtet kur ndjenja e pasigurisë thellohet, njerëzit kërkojnë dikë ose diçka, që të mund t’u garantojë, në mos jo sigurinë e plotë, të paktën ndjenjën e sigurisë. Një nga karakteristikat e traditave fetare është se ato përcaktojnë normat dhe vlerat e aderuesve të tyre. Në një shoqëri, siç është shoqëria shqiptare, ku bashkekzistojnë komunitete të traditave të ndryshme, çështja është se si lidhen këto norma dhe vlera ndërmjet tyre. A janë ato në konflikt apo interferojnë ndërmjet tyre?

Toleranca fetare në Shqipëri – si vlerë shoqërore

Mbas Luftës II Botërore feja pësoi një rrudhje të thellë që shkoi drejt ndalimit zyrtar të saj më 1967. Ndalimi me ligj i fesë nuk do të thotë se ajo u likuidua përfundimisht. Besimtari nuk u ndodh para azgjësë, përderisa ai kishte një zot ekzistencial, një “Ti” hyjnor, të cilit mund t’i lutej në heshtje dhe strukturat e pushtetit nuk mund t’ia zbulonin. Pra, ndalimi me ligj i fesë nuk do të thotë se besimi u zhduk përfundimisht. Ai gjeti forma të mbijetonte.

Duke pasur parasysh sfondin historik të feve në Shqipqri, si dhe periudhën e regjimit komunist, atëherë shtrohet çeshtja se cilat janë problemet me të cilat ndeshet riafirmimi i fesë. Këto problem mund t’i klasifikojmë në tri nivele:

Së pari, në nivelin dogmatik. Këtu është fjala për larminë e problemeve që i përkasin vetë feve, domethënë se si mësimet e shkrimeve të shenjta të bëhen sa më të kapshme dhe pjesë e pandarë e shpirtit të besimtarëve. Kjo çështje ka rëndësi të veçantë për vetë identitetin e fesë dhe rolin e saj në jetën shqiptare pas 30 vjetë ndalimi zyrtar, si dhe me rolin e saj në jetën morale dhe shpirtërore.

Së dyti, në nivelin juridik. Shqipëria ka hyrë në një rrugë të re kushtetuese e ligjore, që karakterizohet nga pohimi i të drejtave njerëzore dhe, në këtë kuadër edhe nga liria e besimit. Aktualisht është vendosur liria e besimit fetar, e veprimtarisë së institucioneve, madje, edhe e shumë shoqatave fetare, e ngritjes prej tyre të strukturave kulturore dhe arsimore deri në nivele universitare. Në një situate të tillë multifetarizmi, mund të ishte i domosdoshëm hartimi i një ligji të veçantë për rregullimin e marrëdhënieve të fesë dhe shtetin. Por, mbështetur në traditën historike (pluralitetin tradicional fetar në trevat etnike shqiptare) Kushtetuta e Republikës se Shqipërisë kërkon rregullimin e raporteve të shtetit me komunitetet e ndryshme fetare me marrëveshje dypalëshe mes komunitetit përkatës dhe shtetit të ratifikuar nga Kuvendi. Deri më tani shtetit shqiptar ka nënshkruar pesë marrëveshje me komunitetet; katolikët, muslimanët, ortodoksët, bektashinjtë dhe ungjillorët. Por për ucurinë e mëtejshme të raporteve të demokracisë me fenë, ka rëndësi edhe njohja e eksperiencës botërore për rregullimin e marrëdhënieve të tilla. Eshtë e kuptueshme se shteti nuk duhet të ndërhyjë në çështjet fetare dhe çështja e besimit duhet të jetë një çështje private e vullneti të lirë të qytetarëve. Eshtë e domosdoshme të theksohet një gjë e tillë po të mbajmë parasysh faktin e bashkezistencës historike të tri feve në Shqipëri.

Së treti, në nivelin dogmatik shpirtëror, komunitetet fetare mund dhe duhet të ndikojnë në lartësimin shpirtëror të shqiptarëve.

Këto janë tri probleme themelore nga zgjidhja e të cilave do të varet, në një masë të madhe, jo vetëm roli i fesë, por edhe shëndeti moral e social i shoqërisë shqiptare.

Pluraliteti fetar në Shqipëri ka ekzistuar para atij politik dhe, historikisht, ky pluralitet nuk e ka rrezikuar ekzistencën dhe identitetin kombëtar. Mund të themi se ky pluralitet është një rezultat historik dhe kulturor mjaft i rëndësishëm, i cili meriton të respektohet dhe jo të përdoret në funksion të faktorëve destabilizues të paqes sociale. Kështu glorifikimi i një besimi në dëm të besimeve të tjera nuk bën gjë tjetër veçse e shton problematikën e rënduar politike dhe sociale të shoqërisë shqiptare.

Ne jetojmë në një botë ku izolimi nuk është më i mundur. Jetojmë në një epokë, që karakterizohet nga lëvizshmëria e popujve dhe një përzierje e kulturave të ndryshme. Ne të gjithë jemi të ndërvarur dhe kemi një përgjegjësi të përbashkët, së cilës nuk mund t’i fshihemi, për të krijuar një shoqëri të re të bazuar mbi pluralizmin.

Si element mjaft i rëndësishëm kulturor, feja në Shqipëri ka një rol shumë të madh në kultivimin e vlerave dhe atyre formave të jetës, të cilat respektojnë vizionin për botën të çdo kulture dhe feje. Për disa kultura, feja ka përfaqësuar aspiratat më të larta të ekzistencës njerëzore. Në kultura të tjera fetë kanë qenë institucione që pohonin se sillnin përsosjen. Për shkak të faktorëve historikë dhe politikë, feja në Shqipëri nuk u ngrit në të tilla nivele. Tashmë ajo i ka të gjitha mundësitë që t’i pohojë vlerat e saj.

Dihet se fetë kanë kontribuar për paqen, ashtu siç edhe kanë ushqyer ndarjen, urrejtjen dhe luftën. Komunitetet fetare në trevat shqiptare, historikisht, kanë qenë të prirura drejt paqes. Mirëkuptimi, bashkëpunimi dhe toleranca fetare në Shqipëri, shembullore për më gjerë se Ballkani, përbëjnë një imperatif për shoqërinë shqiptare.

Por besimi fetar nxit dhe formon kryesisht “paqen” brenda vetes. Ne mund dhe duhet t’i rregullojmë konfliktet pa iu drejtuar dhunës dhe këtë mund ta realizojmë përmes edukimit dhe ushtrimit të drejtësisë. Drejtësia është guri themeltar i shoqërisë civile, thoshte shën Agustini. Mosdiskriminimi, respektimi i dinjitetit njerëzor, të drejtat e njeriut, pranimi i tjetrit dhe toleranca, janë vlerat, për të cilat ka më shumë nevojë shoqëria shqiptare.

Fetë nuk duhet të identifikohen me pushtetet politike, ekonomike dhe sociale me qëllim që të jenë të lira për t’i hapur rrugën drejtësisë dhe paqes. Komunitetet fetare në Shqipëri duhet të kenë kujdes që zelli fetar të mos përzihet me fanatizmin. Kjo, jo vetëm që do të rrezikojë paqen sociale, por mund të dëmtojë edhe vetë bazat e doktrinave fetare. Fetë në Shqipëri mund të kontribojnë ne krijimin e një kulture të paqes të bazuar në tolerancën, dialogun dhe mirëkuptimin reciprok.

Eshtë një fakt mjaft domethënës që të gjitha fetë, pa përjashtim, predikojnë paqen dhe mirëkuptimin ndërmjet njerëzve. “Të lumtur janë artizanët e paqes, sepse ata do të quhen fëmijët e Zotit”, shkruhet në Ungjill. Po kështu edhe Kurani thekson se, në qoftë se Zoti do të kishte dashur, ai do t’i kishte bërë njerëzit të një komuniteti, por ai krijoi komunitete të ndryshme për t’u lejuar atyre që të njhen dhe të pranojnë njeri-tjetrin përtej dallimeve ndërmjet tyre. Pikërisht në këtë traditë të hapjes, tolerancës dhe solidaritetit, u takon besimtarëve dhe sidomos klerikëve të të gjitha feve që të punojnë pa u lodhur për kultivimin e këtyre vlerave.

Ekziston një detyrë e dyfishtë përpara klerikëve shqiptarë; restaurimi i mesazhit hyjnor dhe dialogu vëllazëror ndërmjet feve të ndryshme. Këtu është fjala për të shëruar kujtesën e kaluar, nga ku buron nevoja për një rishikim të historive të feve. Detyra e dytë ka të bëjë me një veprim ndërkulturor mbi bazën e një dialogu frytdhënës ndërmjet feve, pasi ajo ç’ka na bashkon është shumë më e rëndësishme nga ajo që na ndan.

Në shumë takime dhe konferenca kombëtare dhe ndërkombëtare vihet me të drejtë në dukje tolerance fetare, që ka ekzistuar dhe ekziston në Shqipëri. Duhet ta pranojmë se kjo tolerancë është rezultat i faktorëve historikë dhe i veprimtarisë së patriotëve shqiptarë, që vunë si prioritare bashkimin dhe identitetin kombëtar. Toleranca fetare është me të vërtetë një vlerë e rëndësishme shqiptare, e cila duhet ruajtur dhe zhvilluar. Toleranca nuk është thjesht një çështje e ndërgjegjes individuale. Ajo është në një raport të ngushtë me ligjin, në qoftë se do ta ndërtojmë argumentin mbi bazën e modelit të një shoqërie demokratike.

Dihet se liria e fesë ishte pikënisja e lirive civile dhe politike. Ishte pikërisht lufta për të adhuruar zotin sipas ndërgjegjes së çdo individi, që tronditi organizimin politiko – fetar të Mesjetës. Përvoja historike ka treguar se mungesa e lirisë fetare mund të çojë në pasoja mjaft të rënda për stabilitetin politik të një vendi. Historia botërore është mjaft e pasur me shembuj, që tregojnë se sa jetë njerëzore janë flijuar nga fryma e intolerancës. Shqipëria nuk njeh viktima të intolerancës fetare ndërmjet shqiptarëve, por njeh viktima të kishave fqinje ndaj klerikëve, që kanë kërkuar pavarësinë e kishës shqiptare.

“Kur kënga e hoxhës zbret nga minareja, myslimanët ndërpresin punën dhe shkojnë në xhami, pasi kanë larë në vijën e ujit këmbët dhe duart e tyre. Të premten pasdite pazari është i mbyllur. Ai mbyllet gjithashtu edhe të dielën mbasdite. Kësisoj është zgjidhur një problem delikat, duke i bërë qejfin edhe Jezuit dhe Muhametit. Tirana, që numëron 15 mijë myslimanë dhe 2 mijë të krishterë, arrin t’i trajtojë njëlloj të dyja besimet”.

Kështu shkruante më 1922 zviceriania Nowlle Roger në revistën e njohur ‘Revue des deux Mondes’ për Tiranën. E njëjta frymë tolerance shfaqet edhe sot në Tiranë, por edhe në të gjithë Shqipërinë, pas rikthimit përsëri tek e shenjta pas natës totalitare. Si dëshmi të kësaj tolerance po sjell edhe një pasazh tjetër nga e njejta autore. “Disa ditë më parë, në një kishë ortodokse të Tiranës, po kremtohej shërbimi funebër për një oficer shqiptar të krishterë, i cili kishte vdekur. Në këtë ceremoni merrnin pjesë edhe myslimanë, të cilët mbanin edhe një prej kurorave. Hoxhallarët mbanin qirinjtë. Prifti i krishterë nderoi Muhametin dhe hoxha mysliman nderoi Jezu Krishtin… Kështu e kuptojnë bashkimin e kryqit me gjysmëhënën shqiptarët, gjë që perëndimi nuk ka rreshtur kurrë së kundërshtuari…”. (Nowlle Roger, Sur les chemins de l’Albania, Revues des deux mondes, 1922, T. 11, f. 106).

Toleranca fetare në Shqipëri përbën një vlerë të rëndësishme sociale, që me kohë ka tërhequr vëmendjen e shumë studiuesve dhe udhëtarëve europianë që kanë kaluar në Gadishullin Ballkanik. Për të treguar frymën e tolerancës së shqiptarëve, po kufizohem të përmend disa autorë të huaj sipas një perspektive historike.

Sër Charles Eliot, në fillim të shekullit të kaluar, ka shkruar: “Shqiptarët kanë një antipati natyrore ndaj bindjes si në sferën shpirtërore dhe atë temporale. Në kohën e pushtimit turk, nominalisht, ata ishin të krishterë, megjithëse, nga numri i zakoneve pagane, të cilat ende mbijetojnë në dasmat e tyre, funeralet dhe ceremoni të tjera, mund të supozohet se konvertimi i tyre ishte vetëm artificial. Për pasojë, ata dallohen në përqafimin e Islamit më shpejt se ndonjë race tjetër europiane. Ky ndryshim i besimit ndodhi kryesisht në dy epoka, së pari, menjëherë pas pushtimit dhe, së dyti, në shekullin XVII, kur ndodhi një apostazi e gjerë për shkak të faktit se hapej një karrierë e mirë për myslimanët europianë në këtë periudhë. Por edhe në shekullin e tanishëm, fise dhe fshatra e kanë ndryshuar fenë për shkaqe fare të vogla. Sipas historisë, pjesë të një fisi të krishterë u bënë muhamedanë, sepse prifti i tyre, i cili shërbentë në disa fshatra dhe i vizitonte ato së pari, insistoi mbi mbajtjen e meshës në një orë të paarsyeshme. Në tërësi, veriorët kanë qenë më besimtarë ndaj krishtërimit se jugorët, me gjasë sepse ata lejoheshin të mbanin armë. Në ditët tona, thuhet se mes të krishterëve ndërmjet toskëve të Kishës Ortodokse, por edhe të katolikëve në Veri, shumë praktika të Pashkëve ende vëzhgohen, të tilla si sakramenti i eukaristisë së laikëve në dy lloje. Kisha Katolike Romane në Shqipëi është nën mbrojtjen e Austrisë dhe jo të Francës si në pjesët e tjera të Turqisë. Shenjat e jashtme të Islamit janë të pakta; xhamitë janë të rralla, vera pihet haptazi dhe praktikohet betimi mysliman përmes virgjëreshës… Shumica e myslimanëve shqiptarë i përkasin dervishëve bektashi, të cilët, pavarësisht faktit se zyrtarisht lidhen me qeverinë turke përmes jeniçerëve, janë një nga sektet muhamedanë më pak ortodoksë dhe thuhet se mësojnë në mënyrë sekrete, jo vetëm panteizmin, por, gjithashtu doktrinën se nuk ka principe morale, që ndalojnë zgjedhjen”. (Sir Charles Eliot: Turkey in Europe, Edward Arnold, London, 1908, p. 354 – 355).

Swire, kundër atyre që identifikonin fenë me kombin shkruante: “Shqiptari nuk është fanatik fetar. Për të feja nuk nënkupton nacionalitet; dhe progresi drejt realizimit të aspiratës së tij kombëtare ka qenë penguar në një masë të madhe nga paaftësia e botës për të kapur faktin se një mysliman shqiptar nuk është aspak një turk”. (J. Swire: ALBANIA the Rise of a Kingdom, Arno Press & the Neë York Time, New York, 1971, p. 39). Barrije në veprën ‘Çështja shqiptare’ shkruante: “Një fakt, absolutisht i dallueshëm dhe që në Lindje duhet konsideruar si përjashtim, është se ky karakter [nacional] ka mbizotëruar ndaj çdo konsiderate tjetër. Ndërkohë, që te të gjithë popujt fqinjë, ideja fetare pothuajse gjithmonë dhe për një kohë të gjatë ka dominuar ndjenjën nacionale… shqiptarët gjithmonë kanë mbetur shqiptarë dhe e kanë mjaft të gjallë ndjenjën e solidaritetit të tyre me bashkatdhetarët e tyre të kulteve të tjera”.

Alain Ducellier, duke folur për kthimin në myslimanizëm, vlerëson frymën e tolerancës fetare ndër shqiptarë: “Si përfundim, duket, megjithë burimet e pakta, se në qoftë se Shqipëria ishte përfshirë në masë nga besimi roman, ky fitoi ngadalë terren në vend, ku aristokracia, natyrisht, ishte e para që u konvertua, konvertim, që më shumë frymëzohej nga motive të rendit politik: duke kaluar nga Veriu në Jug, kalohej kështu nga një vend me mazhorancë katolike, në rajonin e Durrësit, ku ligji latin prirej ngadalë drejt ekuilibrimit me besimin ortodoks, për të arritur së fundi, që para limiteve të provincës bizantine të Vlorës, në një zonë ku ortodoksia mbeti qartësisht dominante. Me pak nuanca, pozicionet respektive të dy konfesioneve në Shqipëri, që në gjysmën e parë të shek. XIV, ishin ato që janë edhe sot. Përsa i takon faktit që, nga viti 1350, u krye në Shqipërinë qendrore një luftë e pasigurtë ndarmjet dy konfesioneve, kontribuoi fuqishëm për të shpjeguar kalimin, relativisht të shpejtë të këtij rajoni, në Islam, në shekullin në vazhdim, ndërkohë që blloqet kompakte të Veriut dhe të Jugut do t’ia dilnin, pak a shumë të mbaheshin… Që nga kjo epokë, dhe për shkak të pozitës së saj gjeografike, Shqipëria dëshmoi një tolerancë fetare tepër të rrallë dhe që do të mbetet një nga tipret permanente të historisë së saj, cilëtdo qofshin protagonistët”. (Alain Ducellier: “La façade maritime de l’Albanie au Moyen Age”, Institut for Balkan Studies, Thessaloniki, p. 437).

Jacque Bourcart në librin ‘Shqipëria dhe shqiptarët’ shkruante: “Katolicizmi shqiptar është i tillë vetëm në pamjen e jashtme dhe madje Shën Rroku dhe Shën Kolli nderohen me përgjërim më të madh se Krishti. Megjithatë ky katolicizëm ka një vlerë tepër të madhe shoqërore, sepse ishte pikërisht ai që luftoi në radhë të parë për pavarësinë e Shqipërisë dhe që i dha asaj të mirën më të madhe, shkrimin shqip”. (Jaques Bourcart: Shqipëria dhe shqiptarët, Dituria, Tiranë, 2004, f. 53).

Në lidhje me tolerancën dhe respektimin e fesë së tjetrit ai shkruan: “Kalorësit që më shoqëronin, më habitnin gjithnjë kur kujdeseshin për vendet e shenjta dhe për faltoret e çdo feje dhe kur tregonin të njejtin përgjërim për të tërë njerëzit e shenjtë katolikë, ortodoksë, myslimanë synitë ose bektashi. Dhe nën këtë vernik fetar aq të ndryshëm përmblidheshin të tëra besimet e lashta: betimet për zjarrin, për ujin ose për malet; frika e vetvetishme nga shpellat, ose nga pyjet, ku banonin orët dashakeqe ose shtrigat. Shumë nga vendet, ku sot gjenden faltore të krishtera ose teqe, janë vende të shenjta shumë më të vjetra”. (Po aty, f. 147 – 148).

Këto pohime dhe shumë të tjerë nga mendimtarë të huaj dhe shqiptarë, bshkohen në një pikë; toleranca shëmbullore fetare ndërmjet shqiptarëve. Vëmendja dhe respekti ndaj fesë shikohet qartë edhe te Kanuni i Lekë Dukagjinit. Duket se shqiptarët e kanë realizuar ndarjen e fesë nga ligji pozitiv shumë më përpara se të shprehej kjo ndarje në shtetin modern. Në këtë Kanun, kreu i parë i kushtohet raporteve me kishën. Sipas kanunit «kisha gjindet e vendosme nën sundim të të Parit të Fes e jo nën ligjë të Kanunit; prandaj Kanuni s’mund t’i vejë kurrnji barrë kishës, veç se ka detyrë me i dalë zot, kur kjo hupë ndihmen e tij». «Kisha shpatë e konop s’ka», «Kush dhunon kishën, dhunon famullinë». « Famullitari ka tagër me mësue e me qortue. Famullin e me i krye zyret e Fes gjithsi ta lypë puna e shpirtit, e kurkush i famullis s’ka pushtet me i u përzie nder detyrë të meshtarisë». «Vehtja e Famullitarit asht e paprekshme». “Prifti asht ndorja e Famullisë”. “Prifti s’bjen në gjak”. “Prifti s’çohet në be”.

Nisur nga shumë vëzhgime udhëtarësh perëndimorë, që kanë folur për frymën e tolerancës fetare, ka patur edhe pikëpamje keqdashëse, sidomos nga propaganda nacionaliste e vendeve fqinje, që kanë dashur t’i përshkruajnë shqiptarët si jo fetarë dhe se ideja e Zotit nuk ka qenë shumë e pranishme.

Në fakt, po të shikojmë krijimtarinë popullore do të vemë re se në të ideja e Zotit është prezente dhe, madje, ka një vlerësim të lartë për Perëndinë. Në tregime dhe këngë popullore gjejmë atributet dhe cilësitë e veçanta të Perëndisë, që përshkruhet si Qenia e Madhe, i gjithëfuqishëm, i drejtë, i gjithëditur, i lumtur, i mirë, i dhimshur, ngushëllues, i shenjtë, vetë e vërteta etj. Vlerësimi dhe adhurimi për të shenjtën ka ekzistuar dhe ka qenë e qendrueshme në ndërgjegjen e shqiptarit, pavarësisht stuhive politike që ka kaluar Shqipëria e ndodhur në dialektikën e shpërbërjes së tri perandorive të mëdha të kohës; perandorisë otomane, austro – hungareze dhe asaj ruse. Prandaj, në studimet tona mbetet si premisë e fuqishme metodologjike ideja e Dilteit; detyra e shkencave humane është që të kuptojnë dhe jo thjesht të shpjegojnë. Kjo premisë vlen edhe për të kuptuar historinë tonë dhe, në mënyrë të veçantë tolerancën e shkëlqyer fetare të shqiptarëve, që e shton pasurinë vlerore europiane.

Pas gjithë këtyre parashtrimeve mund të shtrohet pyetja; a kanë vese shqiptarët? Sigurisht që po, ashtu si tërë lloji njerëzor. Monteskjë, kur glorifikonte sistemin anglez të përfaqësimit, nuk u ndal të veset e anglezëve, sepse, për të, anglezët dinin të përfitonin edhe nga veset e tyre. Ndërsa, veset tona, kanë qenë gjëma jonë. Por ne kemi një virtyt shumë të madh, siç është toleranca fetare, e cila është një premisë shumë e fuqishme për një jetë shoqërore të lirë.

Prandaj, detyra që shtrohet para shoqërisë sonë dhe ku komunitetet fetare mund të luajnë një rol tëmadh, është ripërtëritja shpirtërore e shoqërisë shqiptare, detyrë që e shtroi në mënyrë shumë të qartë Patër Anton Harapi që më 1944. “Të krijojmë një fuqi morale në Shqipëri. Edhe në mos e gjetshim nji njeri i cili sot ta përvetësojë të tanë idenë, vullnetin dhe përpjekjet e jetës shqiptare, kemi me pasë më shumë asish të cilët randojnë moralisht aq sa me e ba pikën e gravitetit të jetës sonë kombëtare. Duhet të besojmë në dikënd, të besojmë në vitalitetin shqiptar, të besojmë në fuqinë e vullnetit tonë, por ama të besojmë përnjimend. Po nuk i besuam vetes sa duhet, nuk ka përse të besojë edhe i huaji ndër ne. Lypet ta rindërtojmë ndërgjegjen tonë vetjake dhe kolektive”. (Po aty, f. 65).

Tashmë që po flitet për një shoqëri të re demokratike dhe për një të drejtë të re, të gjithë duhet të kontribojnë që e drejta pozitive të mbrojë individin kundër çdo përpjekje të shtetit, të grupeve ose personave, që do të synonin të preknin liritë e përcaktuara dhe të garantuara me ligj. Por, edhe individi duhet të pranojë përgjegjësinë e vet kundrejt shtetit. Në rrafshin praktik, këto detyra mund të përmblidhen si më poshtë:

• Paraqitja e besimit në mënyrë pozitive dhe jo me synimin për të kritikuar ose për të fyer besimet e tjera.
• Respektimi i mendimeve dhe i veprimeve të individëve, që kanë besime të ndryshme.
• T’i njohësh tjetrit plotësisht lirinë, që kërkon edhe për veten.
• Të mos përdoren premtimet e përfitimeve materiale dhe sociale për ndryshimin e lirisë shpirtërore të individëve të tjerë për të pranuar besime të tjera fetare. Kjo është shumë e rëndësishme të mbahet parasysh se, jo në pak raste, gjatë periudhës së tranzicionit, komunitete, shoqata e grupime të ndryshme fetare kanë përdorur ndihmat materiale nga jashtë Shqipërisë për të shtuar radhët e aderuesve. Një gjë e tillë nuk ndikon në ndërgjegjen fetare të individëve, por krijon aderues të pasinqertë dhe hipokritë. Le të kujtojmë këtu fjalët e Krishtit kunër hipokritëve. Jezusi nuk kënaqet me jashtësinë e sjelljes, por kërkon përputhshmërinë ndërmjet brendësisë së padukshme të ndërgjegjes dhe të ngacmimeve të dukshme të jashtme. Fjalët e tij kundër hipokrizisë morale karakterizohen nga ashpërsia, që shfaet në shtatë mallkimet kundër skribëve dhe farisejve hipokritë: “Vij për ju skribë e farisej, shtiracakë, që u përngjani varrezave të zbardhura me gëlqere, që duken përjashta të bukura e përbrenda janë plot eshtra të vdekurish me gjithfarë ndyrësie. Kështu edhe ju përjashta njerëzve u dukeni të drejtë, kurse përbrenda jeni krejt hipokrizi e padrejtësi” (Mt, XXIII, 27-28). Jezusi kërkonte moralisht dhe fetarisht nga njerëzit që ta adhuronin Zotin si nga brenda vetes dhe nga jashtë. Nga dashuria për njerëzit, ai u bën thirrje për përputhshmëri etike dhe shpirtërore me Ligjin, si dhepër pastrimin e vetvetes. “Përse shtrydhni myshkonjën e kapërdini gamilen”? Përse i kërkoni tjetrit atë që nuk bëni për veten?
• Kooperimi me komunitete e organizata të tjera fetare, ose jo, sa herë që qëllimi dhe metodat pranohen bashkërisht dhe në frymën e tolerancës.

Liria e fesë është një nga bazat themelore të shoqërisë. Ajo nënkupton që të ndalesh në rregullimin e çështjeve, që kanë të bëjnë me njerëzit dhe bindjet e tyre fetare. Ne duhet t’i pranojmë dallimet e njeri-tjetrit dhe ta shikojmë tjetrin si një partner dhe jo si një kundërshtar. Kjo do të thotë se mund të konfrontohen pikëpamjet e njeri tjetrit me qetësi dhe qartësi, duke pohuar identitetin e vet, pa as më të voglën ndjenjë superioriteti. Zgjidhja nuk qëndron te kompromisi, por në respektimin e qënies njerëzore, qartësinë e parimeve që mbron. Liria fetare kurrë nuk mund të garantohet plotësisht, por ne duhet të përpiqemi që përpjekjet tona të mos e cënojnë zhvillimin e kësaj lirie, në përputhje me respektimin e lumturisë së të gjithëve.

Ndaj atyre, që glorifikojnë një fe në dëm të një tjetre ose që kërkojnë të favorizojnë një fe në dëm të një tjetre do të kufizohem të citoj një këshillë të Tokëvilit për rolin e fesë në një shoqëri demokratike, që ai e nxorri nga analiza e përvojës së revolucionit amerikan: “Providenca i ka dhënë çdo individi, kushdo qoftë ai, një shkallë të domosdoshme arsyeje që të mund të drejtojë vetveten për gjërat, që e interesojnë në mënyrë eskluzive”. “Kur një fe çfardo, ka hedhur rrënjë të thella në gjirin e një demokracie, ruajuni ta trondisni; por ruajeni akoma më shumë, duke e konsideruar si trashëgimi shumë të çmueshme të shekujve aristokratikë; mos kërkoni t’ua u shkulni njerëzve opinionet e tyre të vjetra fetare për t’i zëvendësuar me të reja, nga frika se, në kalimin e një feje në një tjetër, shpirti gjendet në një moment bosh të besimit, dashuria për kënaqësitë materiale të shtrihet dhe t’a mbushë plotësisht Besimi, në një parim jomaterial dhe të pavdekshëm, i bashkuar për një kohë me materien, është aq i domosdoshëm për madhështinë e njeriut, saqë prodhon më tej pasoja të bukura, kur nuk bashkon opinionin e kompensimit dhe të dënimeve dhe kufizohet në besimin se, pas vdekjes, parimi hyjnor brenda njeriut thithet nga Zoti ose gjallëron një krijesë tjetër”. (Alexis de Tocqueville ‘De la démocratie en Amérique’, Flammarion, Paris, 1981, V. II, f. 182”).

 

 

2. Liria e fesë pas rënies së regjimit totalitar

Pas rënies së regjimit totalitar grupet fetare filluan t’i rikthehen veprimtarive të tyre dhe të riorganizohen. Që në paketën kushtetuese të vitit 1991 rikonfirmohet natyra laike e shtetit, e përcaktuar që në vitin 1914, si dhe forma e rinjohjes së personalitetit juridik për komunitetet fetare. Kushtetuta u mbështet në trungun e traditës historike juridike të shtetit shqiptar e cila, që në vitin 1923, sipas profesor Giovanni Cimbalo, “ka shfaqur një tipar dallues të saj, pluralizmin e besimeve fetare, tipar ky që e bën Shqipërinë një rast unik mes vendeve me shumicë islame” (Giovanni Cimbalo, Pluralizmi i besimit dhe komunitetet fetare në Shqipëri, Naimi, 2013, f. 157).

Dekreti i vitit 1923 për komunitetet fetare, që ka tërhequr vëmendjen e Cimbalos, shpall se “Çdo degë e Myslimanizmës si Sunizma, Bektashizma, Rufaizma, Halvetizma, Kadirizma, Sadizma e tjerat, ashtu dhe çdo degë e Krishtenizmës, si Katolikizma, Orthodhokizma, Protestantizma si dhe të gjitha degët e çdo feje tjetër, mund të organizohet në nji shoqjat fetare indipendente njana prej tjetrës”. Sipas tij, me këtë dokument, nuk kemi vetëm një fotografi statike të situatës ekzistuese, por shikimi hidhet edhe drejt së ardhmes. Për më tepër, te ky dokument përcaktohen se si duhet të jenë edhe raportet me qendrat e mëdha fetare jashtë Shqipërisë, ku theksohet se «Çdo shoqatë fetare mund të ketë me qendrat e mëdha fetare jashtë Shqipërisë vetëm lidhje shpirtërore dhe dogmatike. Marrëdhëniet dhe korrespondencat mes tyre janë të lira, pa farë pengese nga qeveria”. Pra, marrëdhëneit ndërkombëtare të kulteve nuk janë të ndaluara, por kanë të bëjnë vetëm me çështje dhe veprimtari fetare, si garanci e pavarësisë kombëtare. “Këto tipare të veçanta të qytetërimit juridik dhe institucional, thekson Cimbalo, kjo përkujdesje kundrejt pluralizmit fetar dhe laicizmit të shtetit, i sigurojnë Shqipërisë atë stabilitet shoqëror që e ka mbrojtur nga luftërat etniko-fetare”. (Giovanni Cimbalo, vep. e cituar, f. 157).

Prandaj ai konkludon se, që në vitin 1923, “Shqipëria është i vetmi vend në Europë që harton normat për dhënien e personalitetit juridik komuniteteve fetare, çka përfaqëson shkallën më përparimtare të përpunimit të së drejtës europiane, duke dëshmuar aftësinë e saj për t’i hyrë në thelb debatit konstruktiv, aq të nevojshëm për themelimin e shtetit modern”. (Giovanni Cimbalo, vep. e cituar, f. 43)

Kështu, të gjitha aktet juridike si ligji për shoqatat, fondacionet, kushtetuta e re e vitit 1998, si dhe krijimi i Komitetit Shtetëror të Kulteve, kanë ndjekur këtë linjë, duke favorizuar lirinë e fesë dhe veprimtarinë e bashkësive fetare. Ky institucion, përveç kujdesit për ruajtjen e lirisë së fesë, mbarëvajtjen, bashkëpunimin, mirëkuptimin dhe tolerancën mes komuniteteve fetare, përsa i takon çështjeve të edukimit, kërkon pëlqimin e Ministrisë së Arsimit në fushën didaktike, për programet e lëndëve të ndryshme dhe tekstet mësimore të fesë në shkolla, pasi ushtrimi i të drejtave dhe lirive fetare bëhet në respekt rë rregullave të përgjithshme dhe me garancitë e nevojshme për respektin e lirisë së formimit vetjak të secilit. Ky isntitucion merr pëlqimin e qeverisë për mundësinë e hapjes së shkollave private dhe institucioneve shkollore, ku jepen mësime për fenë, duke mbajtur parasysh ndarjen administrative të territorit. Sigurisht, këto të drejta kërkojnë aq vigjilencë dhe garanci, sa vetëm qeveria, si shprehje e zërit të ligjëvënësit, mund t’i japë.

Kështu, nën këtë kuadër ligjor dhe institucional dhe me mbështetjen e Këshillit të Europës dhe Komisionit të Venecias u bë e mundur rilindja e jetës fetare të myslimanëve, bektashinjve, kishës katolike, asaj ortodokse, kishës protestante dhe grupeve të tjera. Marrëdhëniet e këtyre bashkësive me shtetin shqiptar rregullohen me marrëveshje të çdo komuniteti me shtetin. Pra, e ardhmja i përket pluralizmit dhe tolerancës, pasi kështu bëhet e mundur bashkëjetesë fetare, e cila duhet qeverisur nga një laicizëm i plotë.

Tashmë, që është hapur diskutimi mbi mësimin e fesë në shkollën publike, duhen mbajtur parasysh objektivat e dimensionit fetar në edukimin ndërkulturor. Edukimi ndërkulturor duhet të synojë tri objektiva të mëdha;

Tolerancën, Reciprocitetin dhe Frymën e qytetarisë

Toleranca mund të shihet në dy kuptime:

Në një kuptim, të tolerosh do të thotë të pranosh, me një farë distance, faktin se të tjerët të mund të jetojnë siç ata e mendojnë edhe pse nuk ndajnë të njëjtat vlera ose nuk i përkasin të njejtit grup kulturor ose fetar. Sipas këtij kuptimi, toleranca është një proces i paqtimit social, pak a shumë pasiv, që nuk nënkupton patjetër një respekt aktiv ndaj dallimeve, as edhe aftësinë për të diskutuar në arenën publike me të “tjerët”. Ne mund të jetojmë me të tjerët, pa ndarë asgjë me ta.

Në një kuptim të dytë, toleranca shkon më larg se të pranuarit që edhe të tjerët kanë të drejtën për të njëjtën liri, që gëzojmë dhe ne dhe që na i japin pushtetet e vendosura. Ky kuptim parasheh se secili mund të mendojë se bindjet e tij janë të vërteta, të mira dhe të vlefshme për atë vetë, por se ato të të tjerëve janë po ashtu të mira dhe të vlefshme në sytë e tyre dhe nuk i takon atij që t’i gjykojë.

Ky është një proces i gjatë dhe progresiv të të mësuari, pasi bëhet fjalë për bindjet fetare, që bazohen mbi absoluten dhe jo mbi një konsensus social. Që një nxënës të mësojë e pranojë tolerancën, për pozitivitetin e saj, duhet të përballet me pikëpamje, që ndryshojnë nga ato të familjes ose të grupit fetar, që i përket. Kjo qasje artikulohet në dy akse. Së pari, të ndërgjegjësohesh për zgjedhjet e ndryshme në jetë, si për të përmirësuar kulturën e përgjithshme, ashtu edhe për të kultivuar respektin për tjetrin.

Larmia morale dhe fetare është një variabël sociologjik, që kërkon një ndërgjegjësim mbi përbërësit e një peisazhi social, që nuk është më homogjen. Së dyti, njohja e bindjeve të ndryshme fetare duhet t’i shërbejë të mësuarit për të respektuar të tjerët në një dinjitet të barabartë.

Reciprociteti ka të bëjë me aftësinë për të menduar e vepruar në mënyrë adeguate, komplementare, që është një aftësi shoqërore për të bashkëpunuar e mirëkuptuar dhe për të mos i ofenduar të tjerët atje ku edhe ne nuk do të donim që të na ofendonin. Ky parim duhet të shfaqet e veprojë qysh në fëmijëri, kur një fëmi jo besimtar përballet me një fëmijë thellësisht besimtar. Pikërisht këtu fillon etika e marrëdhënieve shoqërore.

Fryma qytetare, në praktikë, ka të bëjë me respektimin e tjetrit dhe reciprocitetin në marrëdhëniet shoqërore, përmes një qëndrimi që mund të cilësohet fryma qytetare ose përgjegjësia qytetare. Ky nocion cilëson, më së pari, një qëndrim qytetar në jetën publike. Kjo nënkupton edhe edukimin e aftësive njohëse dhe kritike, si dhe moderimin në shprehjen publike të identitetit. Nga çasti që fëmija ka sigurinë se identiteti i tij pranohet brenda shkollës dhe mund të ketë mjetet e domosdoshme për të zhvilluar aftësitë për refleksion, moderimi nuk shikohet si sakrificë, por si një mënyrë për të shkëmbyer me të tjerët.

Prof. Dr. Gjergj Sinani: Feja dhe edukimi (1)

https://library.fes.de/pdf-files/bueros/albanien/13999.pdf