Cikël poetik nga Nexhat Halimi

Rrëfim në poezi

 

Ka ditë s’ vjen postieri në rrugën e vjetër

Kot pres lajm çfarëdo të vijë prej  largësisë

Gjërat rreth meje digjen flakë të afërsisë

 

Tashmë e mësoj veten të zgjohem çdo ag pa ty

të jetoj vetëm me kujtimet e mbetur peng

vij e ik e ndër ndjenja më sillet veç rreng

veç dredhi gjurmë e siluetës sate a diçka tjetër

 

çel librin e flas vargje për dashuri me lot

 

kam mësuar të ndjek të njëjtën rrugë në qytet

t’i zgjohem plagës së vjetër kaq vjet

të takoj te shkolla në ora katër kaq kot

të ta shoh siluetën nga bie trotuarit aty

 

kthehem prapë vetëm në shtëpi në vetmi

ta përfundoj këtë rrëfim tronditës në poezi

 

Nesër përsëri është ditë

 

Dashuria ime s’ka prejardhje vdekja ime

aq vjet vetmie s’ka trashëgimtar

fillimi e fundi i rrethuar fund e krye

është teatri i gjakut

 

nga secili nga një akt

në ditë të tretë të daljes nga e diela

 

në të fundit bien ngulen kokat

 

trëndafilat mbesin pa verë

unë ha ballkonet se prera nga retë

 

djegia ime s’ka fund

në arenën e gjakut

kufomat sjellin frutën e dritës së mermertë

në pjatat nga dheu i trupit

 

 

Mëngjeset në vetvete përsëriten

 

Aktin re tretë as ti s’e prite

e shtëpia në breg të drurëve të prerë

hyri prapë në fillim

 

tash secili nga një asht

në udhëtim

 

unë pi çaj ndërmjet degëve në divanhane

fjalën zjarrtë e presë nga e diela

kurse karkalecat e bukës pinë mesditën e madhe

 

s’ka prejardhje djegia ime s’ka  fillim vdekja

me shkumës të zi kthehet në shuplakë

e mbushen gjak orenditë

 

nesër përsëri është ditë.

 

 

Thyerja e pishës së zezë

 

Unë jetoj pa një këmbë e pa një të hëne

 

në ballkone përbrenda thellë në  rrashtë

shtrirë në kokërr shpine në një grusht kashtë

e s’ndalet të lehë ashpër qeni këmbëbardhë

 

ai qeni i sharrit  dhe i lajçit të rugovës

ja sesi luan këndon e qan në lahutë

me kokën ca herë të mbështjellë me qefin

 

dashuria me hark qëllohet në ashtin e lakuar

 

këputet pisha më e gjatë në mes të ballit

e një grua pa martua ndez zjarrin e lashtë

tymi ndërlidhet lart mbi iliri

 

sesi të ndërlidh hijen e gjakun mitik

 

rrufetë kërkojnë fshehtësitë e kthimit gur më gur

e unë lidh opingat prej lëkurës së lopës

nis udhëtimin kaloj lumin e  dal në një urë

 

jeta s’është vdekje pse ti rrëzohesh për tokë

ja mëkatet e  shpaguara vetëm me kokë

o zot ja në tokën e gurit  ka hyrë një lopë

 

apo ndej të zgjohen minjtë prapë në tavan

në parandjenjë gjaku para zjarri arrij në shtëpi

 

vërshon uji i liqenit shkreptinë vetëtimë

a nuk vuan më nënë pse më nuk vuan