Sadik Bejko: QAN NJË GRUA

Pranë teje qan një grua në mbrëmje.

Ti vetmohesh, ndihesh fill e i vetëm në botë.

Bota e madhe me qytetet, me pyjet, shkretëtirat,

Ti vidhisur krejt tek kokrra-kokrra

Një grua thërrmohet në lotë.

Një grua, vetëm grua që qan.

Botën tërë e tëhollon, e shndrin në ca lotë

Qan heshtur, heshtur si më e heshtura: Nën gurë

po shtrydhen rrush te m’e bukura shportë?

Qan një grua… rrëzohen mure, pemë, fshihen njerëz, rrugë, shtëpi e qiej.

Nën një yrt të shkretë, nën një shi të kotë Ti dhe humbëtira

dhe një grua, bërë pelte, firuar nën lotë.

Rrëshekë gurësh të padukshëm,

rrrebesh pa shkak, i papritur…

Mospërfillës për një fytyrë drite…

Nën peshë të verbër qan një grua,

në mbrëmjen… me fytyrën nga lotët vesitur.

Tej durimit, tej vetëpërmbajtjes qan

një grua; shtrydhet paq, pik e kullon lotë. Grua a një formë gruaje krejt e palosur,

a një lulevile e shtypur në kopsht?/albspirit.com