Poezia e Kostas Uranis vjen në shqip nga Arqile Garo

Pasdite, n’ atë orë që ndjell një mugëtirë vjeshtore,

një makth thëllim e i pashpirt qytetin e mbulon,

këmbanat që nga larg gjëmojnë për lutjen mbrëmësore,

dhe heshtja e përzishme hesht e mbi çatitë pluskon,

mendja më niset e më shkon tek pleqtë e tek jetimët,

që muzgu i ftohtë u hyn në shpirt, u ngrin zemrën e ngratë,

tek prostitutat që gëlojnë nën atë shi të imët,

sokaqeve mbushur trishtim, të vetme nëpër natë:

e tek ata që asnjëherë s’ u ndjenë të lumturuar,

tek vetmitarët e pastrehë nën qiellin e mjeruar,

tek nostalgjikët që jetojnë një jetë që kurrë nuk panë,

tek të sëmurët ca më shumë, që treten në skëterra,

nga ku, të zbehtë e të pa zë, me sytë ngulur te dera,

u bëhet se Dikush e hap dhe vjen u ulet pranë…