Cikël poetik nga Mustafa V. Spahiu

 

 

PO VJEN PRILLI

 

 

Me sihariqe – ndezi dritë pranvera,

Prilli – lejlek – na erdhi deri te dera.

 

Sa dielli i madh në centrale gëzimi,

Dhe i këndshëm – përhapet blerimi.

 

Prilli, prilli – me bukuri,lezet galdoi!

Gjelbërimi në të katër anët vërshoi.

 

I ka hapur krahët – në njërën dorë,

I cicërojnë qindra zogj sa gazmorë!

 

Trenat e prillit – fushave rrëshqasin,

Lojën e fluturave gjerdane e zgjasin.

 

Dora tjetër me gishtat – dashuri! –

I zgjon fëmijët – me syçkat si inxhi.

 

Zgjohuni, zgjohuni – prilli i thërret:

– Mbëltoni dëshirat, t’keni shëndet.

 

Rrezesh shpikni – lojë pa maraze,e

Syt’e ylbereve janë rèsh buzagaze.

 

– Kujdes mbi ylberesh kur kaptoni,

Gjininë tuaj nuk duhet ta ndërroni!

 

Një prill ditëparën – e ka me shaka,

Themi gënjeshtra – qeshim hahaha!

 

Fijeve të barit me nder iu përkulem,

Në breg t’lumit te tamëlçaku ulem…

 

Ia qaj një dert, i them dëgjo, or mik,

Si nuk pata krah të artë dhe magjik?

 

– Tani po t’njoh në shpirt, xha poet!

Me sytë gjezdise gjelbërimin – det.

 

Çelësi i prillit është i çmuar shum,’

Lulet na magjepsin – falin parfum…

 

Dëgjo, n’kitare zymbylat këndojnë,

Prillin e paraverës’i princ e nderojnë.

 

Gjeth t’ri – gjallëri mbushen malet,

Kënga për prillin nuk din të ndalet…

E hënë, 29 mars 2021, në Dardaninë Ilire.

 

 

PA TITULL

 

Fshatrave ndeza fenerë të ndriçimit,

Asnjë qindarkë s’e kurseva askund…

Papo uragan bëhem prej zemrimit –

Pse s’me njohin kur futem n’katund?

 

N’lojëra takoj bylykun me çamarokë,

Pa hatërmbetje m’shikojnë ngrysur!

M’kureshtari – thot – nga je “bablok”

Është brez’i tretë n’avazesh harlisur.

 

Kthehem n’kujtime n’palcë shkrihem,

I ngjatjetoj me të përzgjedhurat fjalë.

Me çamarokët si lepurush përvidhem;

N’lojë buzëmbrëmjen e pres ngadalë.

 

Shtëpive tjegullat sa qenkan rreshkur

Dhe paskan ndryshuar plot gjësende!

Me vashëza n’valle duke buzëqeshur;

Jam “djalë” fshati iu them me ëndje…

E shtunë, 10 gusht 2019, në Vendlindje.

 

FANITEM PËR FSHATIN

 

 

Prindërit më kishin të vetmin djalë,

– Zemrash më ruanin sikur një flori.

Nga ati im ndërmendi këtë fjalë:

“Bir,mos humbis veten’asnjë ligësi!”

 

Kjo fanitje ç’më shfaqet hera-herë,

M’besoni asgjë s’honepsi çka thonë;

T’sharat vazhdojnë lodrash e poterë;

As për thashethemesh s’bëhet vonë!

 

Dhe ruaj karakterin tim tipik shqiptar,

Çdo gjë me djers’e punë kam arritur!

Kam gjetur alter-egon ndërgjegjelarë,

Përtej aftësive t’mia gjë s’kam pritur!

 

As ofiqe s’dua – n’këtë moshë i druaj!

Pikërisht n’vendlindje do isha harakat.

Jam poet fshati – të bukurën e shquaj,

Këtë e them vargjesh pa lavde aspak…

E diel, 14 korrik 2019, në Dhèvendlindje.