Brunilda Spiro: Hajde!

Jemi në ajër, mbi re

Që diku bëhen ishuj të bardhë

Diku shkërmoqen si pambukë,

Pastaj bashkohen dhe endin për ne,

Qilimin gazmor të shpirtrave hyjnorë.

Hajde e shtrenjta ime, pika qielli të bëhemi!

Edhe pse krahët më rëndojnë nga ëndrrat e lagura.

Pasi Qielli më grishi të bëhem erë, të bëhem shi,

Të bëhem akull dhe të shkrij pikë-pikë…

E ndjen lëngështimin, kulloj nga malli tek ti…

Hajde i shtrenjti im, si parfum pranvere

Të tretesh tek unë mes shirave e më njom!

Mua zemrën e zhuritur, si shkretëtirë pa pikë shi

Ti je tashmë tek Qielli ku ne ngrejmë shikimin

Por unë jam te Toka që etja e mallit e përvëlon.

Nga dëshira për ujë e ndjen si dridhem?

Sikur gjethet e pemëve fëshfërijnë në zjarrmet e mia

Dhe ajri dridhet nga përgjërimi i asaj që i shterove ujin

E gjunjëzuar, me frymën të mekur,

Unë që jam Toka e ti Qielli, ti i kryqëzuar, unë e tharë.

Hajde!

Mungesa është madhështi vrastare,

Zbrit nga yjet, se nuk të arrij dot!

Nese me mban, nuk bie.

Krahët dhe zemrat tona i kemi, ndërmjet

Qiellit e Tokës të endemi!