Johan Volfgang Goethe: Fausti

Po fundja ç’vlen njeriu shembullor,

i mençur, zemërmirë, punëtor;

Kur dergjet i sëmurë një shtet i tërë

Dhe të këqijat vijnë sërë-sërë?

Nga ky pallat krejt vendin kush e sheh

Në ëndërr-makth vetveten e pandeh:

Kudo vetëm shëmtira pjell shëmtia

Kudo sundon e ligjshme padrejtësia

E zezë duket bota, gjithësia…

Grabit kush gra, kush dhi e dhen,

kush kryq, kupa ndër altarë,

pastaj lëvdohen fort krenarë

që asnjë lloj ndëshkimi nuk i gjen.

Proçeset s’kanë të mbaruar

Gjyqtari fryhet në kolltuk

Ndërkaq rebelët e pashtruar,

asgjë s’i ndal, asgjë s’i zhduk.

Me miq e shokë siguruar

Rron e gëzon çdo kriminel…