Brahim Avdyli: E vërteta e epokave dhe zhbërja

E vërteta e epokave dhe zhbërja

Edhe një panoramë e poezive, të cilat më kanë mbetur…)

Kodra e të vërtetës

Është ngritur

me shkëmbinj të bashkuar

nën suferinat e thekshme të kohërave

nën të reshurat e pandalura të errësirave

me tërmetet e nëndheshme të së pavërtetës

nëpër fluturimet e kobshme

të fjalëve të liga

e thikë përpjetë

është ngritur nëpër hapësirë

me fuqinë e artit të qetë të ndërgjegjes,

pastërtia e saj

e largon menjëherë ndyersinë

me buzëqeshjen e sinqertë e skofiare të shpirtit

duke u ngritur

si piedestal mbi shkatërrimet…

O Diell,

më prit edhe pak me durimin e zjarrtë

se arrita nëpër fjalë

të ma zgjatësh dorën tënde të Dritës!

Udhëtimet e energjive

Qindra mijëra sy

të qindra mija brezave

shikimet i derdhin

mbi të njëtin liqen,

uji mund të mos jetë i njëti

sikur në të njëjtin çast

edhe pse na duket

se ëshë i ngjashëm,

janë qindra valëzime

e qindra shndërrime të ujit…

Mikrobiologjia

e makrobiologjia

dëpërtojnë në miliona formash

në njëra tjetrën

edhe në mënyrën e vet

tërësisht të padukshme,

mbi botën tonë është

energjia e madhe kozmike,

pa fjalë e përcjellë

lëvizjen e jetës

brenda sferës së vet…

Shumë fjalë tonat

harrohen nëpër kohë

koha përvidhet

pa dijeni

nëpër gjenerata,

njeriu nuk e di

përherë

determinimin e kohës,

ajo e mbanë

kufirin relativ

në mes jetës e vdekjes,

e të qenurit këtu

dhe qarkullimi i papritur

në jetën paralele

është medoemos

vija e shëndritshme-

udhëtimi i energjive!…

Kënga ime për lisat

Vie përditë midis maleve

të shpërlahem

me lotët e dhembjes së shpirtit

prore kam ikur

nga orteqet e qenieve të llumit

midis sheshit të qendrës,

nuk e marrin seriozisht

Coronën e viteve

të ngjallur sërish

mbi diapazonet e frymëmarrjes sonë

nëpër fluturimet e befta

rrugës së Zotrave!

Nga letra ime

dalim përgëdhelljet me zemër

sepse nëpër fletën time i vizatoj

pikëllimet e pranverave,

lulet po çelin

ngadalë dhe fare pa fjalë

natyra lëviz

nëpër sytë e padukshëm të ditëve

e pranë lisave të gjatë

i lë të rritet bari i fjalëve

mbi sipërfaqe

ashtu

gjatë përtrirjes

krejtësisht të gjelbërt!

Kah qielli

degët e tyre i drejtojnë Lisat

e me vete i marrin

ndjenjat e mia

në zemrën time

rrënjët e tyre

thellë i kanë

e nuk e di mirë

çdo do të thonë për vargjet

Zotrat e mëdhenj,

valaviten drejtë tyre

medimet e mia

me të gjitha dhembjet e njeriut

të ngarkuara nëpër degë,

klithi pa pushim

“o lisa të një rinie të paharruar”,

këndova

apo qava mjaft pranë jush

me një copë Dielli të çelur në shpirtë

për ditët e gastarta

si loti i këngëve të mia,

nëse i kuptoni

të gjitha këngët e kënduara

do të mbeteni

lisa të gjelbërt mendimi!

Epokat e reja nuk do të thirren pa ty

-Bacës Adem,

me rastin e kalimit në përjetësi!…

Kur i numroje

çastet e rënda të burgut

e dhunën e pandalur

në udhëkryqin e rrugëve

përcillja me lotë Orën e Madhe,

e një rreze Dielli

shpërthente

nëpër sytë e një shqiponje-

fluturonte rreptë

në qiellin e pa skaj

të L I R I S Ë!

Atëherë

e kuptoja mirë

njërën anë të përpëlitjeve

kthinave pa dritë

të burgjeve serbo-sllave

në vitet më të rënda

të shekullit,

Ti ishe

busolla e parë

e matjes

së epokave tona!

Shqiptarinë

si fëmijë

e kishe nën dorën qetësuese

derisa po qante

pa shpresë

ndër padrejtësitë,

e pëlcitëm

nëpër të gjitha demostratat

protestat e tubimet-

shpiem kudo

portretin e rrezeve tuaja

nëpër epokat

apokaliptike.

U ndala në një dhomë

të përlotem bacë

si nuk munda të shkruaj

vetëm edhe një varg,

të ngrehnim emrin tënd

mbi kohërat,

kur rastësisht

më buzëqeshe TI-

engjulli martir

i varur në fotografi!

Qesha

me lotë të tharë

nëpër apoteozat e ditëve

dhe e kuptova

se të kisha TY

të pandarë kudo

shtegëtimeve të mia

e katrahurave

të dhimbjes!

Midis meditimeve

e kapa zemrën

ngjeshur me dorë

derisa e shikoja

lartë flamurin

kur papritmas

shëndrite

në mes të saj

e përsëri e kuptova

pjesën e dytë

të vargut peng-

kaherë të kisha ndryrë

në zemrat tona!

Prej kohësh

ia behën thirrjet tua

e dilnin nëpër gojën tonë,

brohorisnim kudo

dhembjet e gëzimet tona

derisa erdhi momenti

të kaloje

pas dritës së Diellit,

Lavdi përgjithmonë

o Bacë-

të thamë,

sepse

epokat e reja

nuk do të thirreshin

kurrë pa ty!…

Pranvera e viteve

-Në formë rikujtimi për pranverën e vitit 1981

dhe demonstratat gjithëshqiptare nëpër Europë…

Si duket

dridhjet e kohërave

nga e kaluara në të ardhmen

pjesët e ditëve i ndajnë

e nëpër hapësirë

deri në infinitin e panjohur

shkon

flaka e mendimeve-

pravera na digjet

nëpër vargje!…

Pragu i lirisë

më vjen dhimshëm,

befas jam ndarë

nga prangat e jetës

në vitin shtatëdhjetë e nëntë

e tetëdhjetë e njëshi

na zuri nëpër botë

të trodisnim ndërgjegjen e shukatur

pak prush të lirisë

të na lejohej

për vatrën e sfilitur!…

Asnjëherë nuk e kishim

kurrë më të copëtuar

qenien kombëtare-

Çamëria digjej

nëpër zjarrin e pashuar

të etjes së parë,

ndarë ishte nga vendi

me briskun e prishtë!

Meqedonia

qe shpërfillur

nga origjina e vet

e Shqipja e gjakosur

mezi shpëtonte

pa pendla

dikund në një shpellë,

kryqytetin e Dardanisë

e grabitën konglomeratët

e gënjeshtrave të pafund

pyesnin shpopullimet

ç`është plisi i bardhë!…

Njëqind mijë hijena

e thithnin gjakun

kudo në Kosovë,

Nishi

kishte dalur nga lëkura

e nxirrej

i panjohur prej rrënjësh,

shpërngulej nga dhuna

vritej nga pabesia

e fëmijët

zhdukeshin

nga frymëmarrja e lirë!…

Çka kemi për të thënë

në këtë shkrim të revoltës-

Tregu i Ri

ishte zgjuar jermisht

e vidhte pa pushim

jetën plot vuajtje

nën çadrat e huaja,

e një Mal pat mbetur

tërësisht i Zi

nëpër shkrepat e dhembjes

nga vrasjet e vjedhjet

pa ndenjën e lirisë!…

E keqja

na u rittë

edhe midis nesh,

kush i njeh

bijtë e lindur

nga pritja shekullore,

ditës sonë t`i prijnë

e t`i bashkojnë

copat e dhembjes

në një kopsht drite!…

Nuk u përplasa për tituj

për poste të larta

me nga një rreze drite,

katërdhjetë e një vit shkuan

pa e gëzuar shpresën

për një ditë të bardhë,

nga fukoma e dredhive

pa e qetësuar

zemrën-

një vorbull të viteve!

Tani

po i vjen fundi

i dridhjeve të kohërave,

duhet menduar

se a i kemi lënë vend

sofrës së madhe,

të gjithë bijtë e Diellit

të ngrisnim

nga një gotë rrezesh

vetëm me buzëqeshje

të jetë

pranvera e viteve!…

Jam mësuar me zhbërje

Jam mësuar me zhbërje

me përjashtimet e lënien mbrapsht

me daljet e kthimet nga shteti artificial

sepse artificialiteti

qenka prioritet i shetësisë.

Shtetësia e bashkuar e të qenurit zero

i ka zerot e gatshme për dhuratat e saj

nga mbledhja prej zeros së vogël

e deri te zeroja simbolike,

nga mohimi në mohim

deri në mohimin satanik të përdaljes!…

Edhe mbrenda më fusin

në burgjet e paqena të dhembjeve

kështu që ndodhet e liga e shumëzuar në limit

sa për djalin apo djalin e djalit tim,

më vëlla e paskan shkaun e zi se sa mua

të nxjerrur nga mestoka e padijes

e të përkthyer djallëzisht në engjull!…

Zotin e thërras

por ma sjellin të veshur jevigjit,

njëmijë vrima ndjenjash shtazarake

i paska prej ballit të çështjes e deri pas vetes,

më dukej se isha i dërguar prej Zot-Merkurit

në tragji-komedinë jetike të përkohshme

e asnjë të ligë nuk guxoj që ta bëj

që të më thërrasin legjendar përjetmesh!…

Në informatikën e fshehtë

duket se pesëdhjetmijë fëmijë i prishkan në një vit,

brenda këtij bashkimi bastard gufojnë

ndjenjat satanike

e vendin e quajnë vend të Zotit

por Zoti i Madh nuk duket fare gjëkundi

dhe më gllabit tërësisht neveria!…

Në vend të Zotit qenka kryemadhi i djajëve

atëherë del lakuriq edhe përkatësia

si në një lojë shtazarake të përrallave

ku, në çdo fund, e hanë Kryepersonazhin

me gajasje të liga sikur hanë darkë!…

Kaq vjet i bëra

në këtë strofull të vuajtjeve

i rashë rrotull e rrotull sheshit të hijenave

nga një dëm i madh pësimesh u shtua

në vorbull të shpirtit të mbledhura…

Në fund,

u mësova me zerot e zhbërjet

e një ditë, papriturazi

do të zhbëhem

edhe nga lista e të qenurit-

jam shpirt i pastërt

por në shkëmbinj të pamundësisë!…

Europa

E u ropa-

copa më ra

zemra e shkretë

dhe fjala,

në diakroni

verikalisht

deri te kau i zi

apo Luciferri

mbërrina,

sinkroninë e dëgjova

që po ushtonte

te njerëzorja

në pa kufi…

Sindromë apo lot

është fjala e pavërtetë,

a ka gjë më të gjërë

se shpalimi-

iu rashë

mija vjeçarëve

nëpër hapësirë

dhe u treta

si fluskë pluhuri

para erërave

nëpër dije…

Dikur,

u ula këmëkryq

në qendër të shpikjes

së laboratorëve të fjalës

dhe thirra

që prej gjenezës

EUROPË!

https://www.botasot.info/kultura/1563700/e-verteta-e-epokave-dhe-zhberja/

Please follow and like us: