Fritz Radovani: Kur Shqipëria dritësohej nga lutjet e Atit të Shenjtë
SHQIPNIA IME, QENDRO!
“Historia endè nuk e ka njohtë até që ka ngja në Shqipni…”
Shqipni, qendro në naltësinë e kësaj beteje të madhe!
Bota po rrotullohej ndaj një Ylli ndriçues polak me emnin Karol Vojtila, i njohun si Papë në Vatikan me emnin e Shenjtë Gjon Pali II, edhe Atdheu i Shqipeve ndriçohej me lutjet e Tij të vazhdueshme dhe me një përkushtim
të veçantë. Janë uratat e një bashkëvuejtësi si na nën zgjedhen e pashpirtë të diktaturës komuniste. Janë thirrjet e Atij Burri të njohun e trim, që ka lanë në fletët e historisë me emnin Papa Gjon Pali II, tri fjalë: “Mos keni frikë”!
Ky ishte Papa polak Karol Vojtila, që ndryshoi Historinë e mbarë Botës!
Ra Muri i Berlinit! Ra sistemi komunist terrorist ndërkomëbtar! Ra përjetë tirania! U rrëzuen përgjithmonë diktatorët bashkë “përmendoret” e tyne!
Me 25 Prill 1993, kur Papa Gjon Pali II, po hynte fitimtar në Katedralen e rindërtueme të Shkodres, ditë në të cilën ai puthi Tokën Shqiptare, tokën e rijtun me shekuj me gjakun e Shenjtë të mija Martirëve Shqiptarë, e së fundit të ramë nën shpaten komuniste e barbare, na dukej e pabesueshme se jemi tue pa me sy Burrin ma të madh të Shekullit që me doren e Tij, po na bekonte e po na ringjallte Fenë në zemrat tona!
Ishte po, ai Papë, që në qershorin e vitit 1991, burrnisht kishte refuzue kërkesen e tradhëtarit dhe zbatuesit tiran të “Revolucionit Kultural” Ramiz Alia, vraastarit të vitit 1967 në Shkodër, me vizitue Vatikanin, me shpresë mashtrimi për me ruejtë postin e presidentit.
Ai Papë ishte që porsa mërrijti i dhuroi Qytetit të Shkodres statuetën e Zojës së Këshillit të Mirë dhe e vendosi me dorën e tij, tue e bekue gurin e rindërtimit të Kishës së Zojës brijë Kalasë Rozafat, për të tretën herë e shkatrrueme mbas 1967 nga anadollakët. Mesazhi i tij ishte: “T’i kthehet vendit dhe popullit tuej paqa, një jetë ma e mirë dhe zhvillimi social simbas traditave njerëzore e fetare të kësaj tokë” (26 Prill, Vatikan).
Ky ishte polaku Vojtila, që kur Bashkimi Sovjetik kërcënoi Poloninë për lëvizjet demokratike atje deklaroi: “Nëse një ushtar sovjetik do të shkelin kufinin polak, unë do të çveshëm si Papë dhe do të shkoj me luftue atje për Lirinë e Atdheut tim”!
Papa Gjon Pali II asht njohësi ma i saktë i Shqipnisë së robnueme komuniste dhe për këte t’i referohemi atij: “Kam ardhë këtu për me ju shpreh nderimin tim vllazënor edhe komunitetëve të ndryshme fetare që bashkëjetojnë këtu prej shekujsh: Komunitetit Kristian Ortodoks dhe Komunitetit Mysliman, të cilëve u sjell një përshëndetje të përzemërt…
Kam ardhë për me i shfaqë çdo shqiptari admirim dhe mbështetje në këtë fazë delikate të kalimit historik dhe të të shumë së dishruemes ringjallje shoqnore e shpirtnore.
Të dashtun vllazën e motra! Sa herë në të kaluemen ju asht dashtë ta mbroni me forcë identitetin tuej. Me një angazhim të tillë sikur edhe vetë ky shesh na e kujton se si u shque figura e naltë e të krishtenit Gjergj Kastriotit –
Skenderbeut, i respektuem nga Papët e Romës dhe përjetësisht i gjallë në kujtimin e popullit shqiptar…
Ju keni vuejtë për kombin tuej. Prandej dhe keni të drejtë ta doni kaq shumë. Populli i juej kaloi një tragjedi me të vërtetë tronditëse nën shtypjen komuniste. Ishte vërtetë i tmershëm përftyrimi i jetës njerzore nën regjimet totalitare si ai që ju keni njohtë, ku njeriut i mohohej një nga të drejtat ma thelbësore: Liria e shfaqjes së mendimit dhe e besimit të tij si dhe liria e ndërgjegjës. Mohim ky, që shpesh merrte formën e një shtypjeje të tmerrshme. A ka gja ma të randë sesa mbyllja e Tempujve të çdo besimi dhe a nuk u dënuen me vdekje priftërijtë, vetëm pse guxuen të ushtronin ritet fetare? A nuk u përsekutuen besimtarët tue u burgosë ose tue u fye me të gjitha mënyrat? Në vendin tuej të vishkulluem mashumëse asnjë vend tjetër nga përsekutimi asht e thjeshtë me gjetë gjurmët e katakombëve të
lashta kristjane dhe t’arenave ku, dëshmitarët e Krishtit hidheshin me dhunë për me ushqye bishat. Këtu kje një luftë e ashpër kundër Fesë, simbas një vije dogmatike të një programi shoqnor e politik, i mbështetun nga ideologjia komuniste…
Ajo që ka ngja në Shqipni të dashtun vllazën dhe motra, nuk asht pa kurrë në historinë e njerëzimit. Asht e vërtetë se edhe në Përandorinë Romake janë ba përndjekje të ashpra ndaj të Krishtenëve, por atëherë ishte fjala për shtet i cili në emën të një feje, asaj pagane, luftonte ata që mbështetshin Ungjillin e Krishtit. Kurse këtu, shteti asht përpjekë me shue çdo shprehje fetare në emën të një ateizmi radikal, të mbështetun në një sistem universal dhe përgjithësues. E gjithë kjo ndodhte në një kohë kur askush nuk mund të ndërhynte për me mbrojtë dinjitetin e njerëzve që u ishte mohue gjithshka, tue i çveshë deri nga ma “njerzoria”, liria e tyne…
Drama e Juej Shqiptarë të dashtun, zgjon interesimin e gjithë Kontinentit Evropian dhe asht e domosdoshme që Evropa mos t’ Ju harrojë!
Dhe në fakt ky duhët të jetë pikësynimi sot, me këthye shpejt fletën tue mos harrue atë që ka ekzistue për me shikue përpara. Pikëpamje kjo, që në një prizem vështrimi asht e drejtë e, madje, e domosdoshme, por me një kusht, që me mbetë gjithmonë në kujtesën tonë ajo që ngjau në të kaluemen. Në të vërtetë ky asht kusht i domosdoshëm për mos me u rikëthye tek të njajtat gabime të përlotuna dhe, asht shtegu ma i mirë për një proçes pajtimi të vërtetë. Por, kjo liri besimi fetar të cilën Ju, ma në fund po e shijoni, nuk asht vetëm një dhuratë e çmueshme e Zotit për ata që kanë hirin e Fesë, por asht një dhuratë për të gjithë, sëpse ajo, asht thëmeli i garancisë për çdo shprehje tjetër të lirisë. Ajo prek njeriun në intimitetin e vet, në atë cep të Shenjtë dhe të padhunueshëm që asht ndërgjegja, ku, kenja njerëzore
takohet me Krijuesin dhe fiton ndërgjegje të plotë të dinjitetit të vet.
Nga një liri e tillë, e trajtueme ashtu siç duhët, nuk ka përshka ti trembemi asnjë shrregullimi njerzor. Besimi i çiltër në Té nuk i përçanë njerëzit por përkundrazi, i bashkon me gjithë veçantitë e tyne. Si na e mëson edhe Feja, nëse kemi një Krijues të perbashkët që të gjithë jemi Vllazën. Kështu, që Feja, asht një kështjellë mbrojtëse kundër totalitarizmit dhe një kontribut vëndimtar për një vllaznim human…
Shqipni, qendro në naltësinë e kësaj beteje të madhe!
Rruga që do të bash nuk asht aq e lehtë. Endè ka plagë të pambylluna. E kaluemja lé të shërbejë si mësim por kurrë mos të të shtyjë në hakmarrje mllefesh. Tashti asht koha për me shkue me besim drejt së ardhmës. E madhe asht detyra që të pret për të cilën tashma e ké fillue punën më një zell të lavdrueshëm. Në përpjekjen për rimëkamjen ekonomike asht e domosdoshme që të gjithëve t’ u garantohët puna e, ajo që asht ma esenciale për me jetue me dinjitet, lé t’i bashkohët edhe vullneti për t’ a konsolidue demokracinë tuej të ré.
Kjo nuk arrihet pa çmue si duhët disa vlera thelbësore tue fillue sëpari nga dinjiteti i jetës njerëzore. “Një demokraci pa vlera, -kam shkrue n’ Encilklikën Centesimus Annus- mund të shndërrohet lehtësisht në një totalitarizëm të hapun ose të fshehtë, si po na e tregon edhe historia… ” (25 Prill 1993, Në sheshin Skenderbeu, Tiranë).
Dhe unë, po persëris, a duhet Europa të kujtojë në këte 25 Prill 2021.., thanjet aktuale të Shen Gjon Palit II-:
“Historia endè nuk e ka njohtë até që ka ngja në Shqipni… Drama e Juej Shqiptarë të dashtun, zgjon
interesin e mbarë Kontinentit Evropian!…”.
Melbourne, 22 Prill 2021.