Ismail Xhaferi: Natën…

 

Edhe këtë natë nuk më zuri gjumi,

Udhëtova  nëpër ëndrra,

Gjethet e pranverës zgjaten tek dritarja ime,

Sikur duan të hyjnë brenda…

Nata duket e qetë, por s’ka qetësi,

Sa e sa njerëz  rrinë zgjuar deri vonë!

Të gjithë vuajnë për diçka,

Të gjithëve diçka u mungon.

Të pasurit ëndërrojnë të shtojnë pasurinë,

Dhe kurrë s’flenë të qetë,

Bukën e përditshme ëndërrojnë të varfërit,

Dhe pak më shumë shëndet.

Nuk flenë as djemtë, as vajzat,

(Ashtu si hëna në një shpat mali),

Kërkojnë dikë ta futin në zemër,

Dhe kur e gjejnë

Bëjnë roje mos t’ju dali.

Nuk flenë, as pleqtë, as plakat,

Se dhimbja e kockave pa gjumë i lë,

Pa gjumë i lë kolla dhe zemra e lodhur,

Dhe dhimbja për rininë që nuk kthehet më.

Nuk flenë gjumë as nuset  e sivjetme,

Që presin të bëhen nëna,

Ca buzëqeshje fëmijësh u ulën në qerpik,

Ca fytyra fëmijësh u shfaqën në ëndrra…

Edhe këtë natë nuk më zuri gjumi,

(Endet mendimi si një tufë me re)

Si unë besoj janë shumë të tjerë,

Shtrihen për gjumë e askush nuk fle.