Brahim AVDYLI: ORBITA E FLURUDHËS

ORBITA E FLURUDHËS[1]

Njëzet vite

prej gjashtëdhjet viteve

rropullohesha me lot

në shtrojë të izolimit,

apo që kur më mbyllën

panjerëzorët.

Sa më shtypte dhuna

aq më shumë ngjalleshin

meditimet,

e koha e pa kohë

ishte kohë e përpjekjeve-

zgjohej me dhembje

e përplasej me vetminë!

Mezi shkruaja

edhe kur mu pengua

dora e djathtë

këngë dhe lot

sepse

më digjej Feniksi

në shpirtin e krijimit

që nga fëmijëria!…

Më shtypnin

qeniet e padukshme

deri në gjenezë-

jeta e përkohshme

është tradhëti e paemër

nga pamjet e dhunës,

e lindja e vargjeve

dita ditën e përcillte

me aq sa nuk kishte

fjalë të zjarrta,

kot dilnin

përpjekjet e tyre

ndaj djegies së gjallë

në sheshin e dijes

e fjalë e zbrazët

nuk ishte Feniksi!…

Në sheshin e madh

flakëronte dhembja,

për rreth

më qenë mbledhur

të gjitha qeniet flugtare[2]

që të më veneronin

edhe gjëmat e shpirtit

të mi dëgjonin,

lotët e këngës

që shpërthenin

te sheshi i zjarrit,

e pasardhësit

me fjalët ndijesore

përjetësisht dridheshin!…

Pjellat e mallit

votrën e mbanin

prore ndër ëndërra,

i vizatonin

me shpirtërat e tyre

kurdoherë themelet-

dashuria

është krijuar me Njeriun

përpara se të lindin,

pa e ditur

përse koha ashtu sillej

në të pamundurën,

pjella e rritur nën dhunë

pa të atin-

shkëputje e hallkave të rritës!

Nuk e dinin

se kush ishte pragu

nëpër të cilin shkonin

deri te trualli,

ndonëse e ëma

i vardiste ata

prej viteve në vit

ta harronin përgjithmonë

se ku fillonte

gjenealogjia-

fat nga fatkeqësia

ishte pjesë e pacaktuar

e cila pëshpëriste

gjithmonë

në veshët e rritjes!…

Koha sillej

me një formë tjetër,

nuk e dinin fëmijët

zhvendosjen e qëllimtë

vetëm do të thirreshin

në emër të të atit,

e nuk e pranonja

asnjëherë dorëzimin

para shtrigave të paraqitjes!

Isha zhdukur nga orbita

edhe nga hapësira

e portaleve shtazarake,

përderisa rreth tyre

ulurinte çdo gjë

edhe çakejt e ndjekjes

në çdo pikë

të frymëmarrjes!…

Stilet e pazakonshme

përsëriteshin ndër vite-

thirresha prej atit tim

ndërsa nipi thirrej

në emër të babagjyshit

pra fillimi i fillimit ishte

gjeneza e fjalëve,

përderi sa çakejtë

të grumbulluar

ua copëtonin zemrat

fëmijve

deri në pamundësinë e durimit,

e asnjëherë

nuk qetësohej

koha e dalur mendsh!

10.

Kohë demoniane

ishte koha e hijenave

kokën ua kthenin

në tjetrën anë

edhe kur mendonin

se ashtu

u buzëqeshte Dielli,

fëmijëria

ishte pikë e tharë loti

me dhunë

qenë shkëputur brezat

në anën e kundërt-

e ate që i pat krijuar

me farën e vet

symbylltazi

donin që ta zhduknin!…

11.

Bijtë

më qenë shpërlarë

nga fati

edhe nja një qindarkë

t`u japin të tjerëve

si meditje

ishin mësuar nga djajtë,

nga ku s`i kanë

t`i gjëjnë e të investojnë

ate që u ishte fshehur

nën aureolë

pa e pyetur

atin e shembur

nga varfëria e ndarjes

ku dhembja dhembjen

e përtërinë!…

12.

Le të lidhen

me paditurinë e mbjellur

në rrotullën e fatkeqësisë-

pjesa tokësore

ndahej me të ëmën,

e me çka u kanë mbetur

mjetet e duhura

për zhvillimin e dijenisë

derisa nuk e dinin

se ata që bëhen

sikur u buzëqeshin

ua hanë djersën

me plancat e kohës së ligë

të një plehu!…

13.

Po të ishin

njëherë lartë

tek yjet e kristalta

do ta shihnim

rruzullin e jetës sonë

apo do ta vërenim

si do kishim qenë

po të mbanim fuqishëm

qëllimet jetësore

deri në fund

e ku do të kumbonte

dukshëm

aureolave të (pa)fatit!…

14.

Mos u lidh

kurrë me ata

që të përbuzin

se perëndia Besa

vështron

e nuk flet.

15.

Sa keq,

të thuhet mos jep

aty ku nuk duhet,

e të dërgojnë

në vend të kulmit

të flurudhës sate

tek bre miza hekur!…

16.

Tani

mbyllet i dyti brez

me duar të huaja

përtej grillave,

në fukamat e dhembjeve

aty ku ka kaluar trishtimi

deri në çmendi,

është dëmtuar

edhe brezi i tretë,

mund të shkojnë

të gjithë te paudhësia,

lindja e fundit

me e shtrenjta mbesë

ka kaluar edhe ajo

përtej dhembjes

e mbyllur nëpër shtrigitë

e se amës së vet,

një dërrasë e hollë

është ndarja

e të shenjtës lidhje

flakë digjet

malli i jetës!…

17.

A është strajcë jete

kjo kallje e vazhdueshme

orbitave të flurudhës,

merr frymë

nëpër tehun e nxehur

mbi ty,

mund ta gjëni

pluhurin e fjalëve

pas shuarjes së zjarrit

e nëse mund të pyesish

se a do të ndalet

nga zgjëndërra e prishtë

kjo zgjebe e ndytë

e errësirës,

fatkeqësia të vjedhë

deri në frymën e fundit!…

18.

Vonë do ta gjëjë

nipi i nipit tuaj

pse sythi e rritë degën

e dega pipin tjetër,

në trung të fortë

të malit të qenieve

globit të provave,

kur ta mbërish kufirin

përtej jetës së përkohshme

do të ndodhesh

në hapësirat e dhunshme!…

19.

Fundi vjen

edhe pa metafora,

çka të bënë vetja

nuk të bën armiku

kësaj i thonë

mësim në pësim

e dhembja prore

gjithmonë të rrethon,

vetëm paaftësia

dikton duart tuaja

t`i nxjerrësh sytë-

po të mos të humbte

shpresa

e një drite të badhë!…

[1] Flurudha është vija që e bënë predha apo plumbi prej grykës së tytës apo të ndezjes e deri te caku. Këtu e ka kuptimin artistik për rrugën jetësore, nën predhat e pandalura të ndjekjes nga dhuna, etj. Ndërsa orbita e flurudhës nënkupton tërësinë që përshkon hapësirën prej fillimit e deri në fund, për një çështje…

[2] Kjo fjalë është mbiemër i gjuhës shqipe. Do të thotë: të gjallë, të heshtura, të shkathta…

Please follow and like us: