Odise Kote: Kohë e gjembave të egër

Pas një horizonti vjen doemos një tjetër.

Brinja ku ngjitemi s’ka të mbaruar, e pjerrët.

Nuk është stina e gjetheve,

ështê kohë e thatë e koprace,

është kohë e gjembave të shkrumbosur, tê egër.

Qielli atje sipër nê majë,

i heshtur, i përhimë,

nga retë e shterpëta, të zeza

të natës.

Përposh degë tê forta, të lidhura në rrëzë,

bari i gjatë me gjithë rrënjë,

që digjet fshehurazi,

në siluetat e flakëve.

Ky është çast i bekuar kur fillojnë ëndrrat, çast’ i mbramë,

kur mushkritë e guximit mbushen me ajër

të hollë e të ftohtë.

Toka zhvishet lakuriq atje në shtëpinë përballë,

del tym’ fundit i prusheve që përdridhen, hijeve rrokullisen e bien honeve teposhtë…

Dhe pas një horizonti, doemos vjen një tjetër…