Poezia e Sofia Skleidas vjen në shqip nga Arjan Kallço

 

Mëngjese kuptimplote

 

Disa lavdi më kujtohen,

kur rievokoj në meditime

gjithçka që takova në kohën time.

Dashuri të bukura, lule, përqafime

atëherë kishin hije bashkë me tingujt, dritat,

ndërsa orët kalonin shkëlqyeshëm

duke pirë verën majoshe.

Por jeta ecën përpara.

Nuk i kam përzemër mëngjeset

kur agu nuk vjen e që

prej dritës unë lavdinë

ta mbledh…

 

 

Rizgjim krijues

 

U rizgjua nata nga letargjia e vet,

u vesh me esenca lulesh

dhe trishtimit derën ia mbylli.

E përqafoi fort ditën e

luajtën me kukafshehti.

U rrokullis dembelshëm në tokat e pastra

dhe të ardhmen e vet inkuadroi.

 

Ekuinoks vjeshte

 

Po e qaj vdekjen me ëndrrat

e parealizuara,

të varura në pemët plot jetë

dhe bereqet,

me dashurinë e përkohshme

mbushur me fshikullima

zjarrin e ngacmoj që të mos fiket.

Dritë janë mendimet…

 

 

 

Ekzistencë

 

Kthehem në folenë time e trembur

si e ndjekur nga pas unë vrapoj

jam vetëm një pikë e vogël

në universin tonë të pafund.

 

Dolli në mesnatë

vera mban erë dashuri, pasion

misticizëm

dimri i vadit me lotë

gjethet e pambrojtura

të pemëve të lodhura.

Nata e përkëdhel errësirën

me mantelin e bardhë të dëlirësisë.

Ndjej, jetoj, qaj të shkuarën, por

Prapë dashuroj.

 

 

Pa emër

 

Ardhe i armatosur

i zbukuruar prej ninfash ujore,

valëzimesh oqeanesh,

shpirti i lidhur tek bregu klithte

që të largohej,

dielli refugjat në një vend  të huaj

zëra të pakuptueshëm,

yjet e përhumbur në errësirë

e shuan gëzimin e ditës.

U betove

me atë shikim të përlotur dhe

të drejtpërdrejtë dashurie,

të çastit, të shpirtit, të jetës

dhe unë e nënshkrova bashkëpunimin

e përjetshëm me fantazmën erotike,

atë të pakapshmen që gjithmonë

e kërkon dhe pafundësisht të largohet, por

kur e gjen e ke humbur përfundimisht.

Mos qaj shpirti im,

mos e prish magjinë e atij çasti

kur përherë të parë me the që do të jem

pika e shiut mbi xhamin tënd.

 

Edhe një herë këtë mbrëmje

 

Tinëz u fute në dritaren e mendimeve

të mia

i trazove ujrat e qeta blu

të kujtesës sime,

ua çele derën ujëvarave

të syve të mi,

duke krijuar rrëke, kanale të thellë,

luajte me zotësi kukafshehti

me shqetësimet e mia,

i sfilite fluturat e shkujdesura

të jetës sime,

por tash nuk i druhem më

dimrit tënd acar.

 

Lojë erotike

 

Dashuria apasionohet

me valët e jetës

kur e gjen rrugën e vet.

-Fruti i pasur –

ngjall revolta

dhe e vadit shtratin e vet…

 

Sarkazëm

 

Koha i vodhi festat

atëherë kur jeta përballej

me besime të rralla.

Me puthjet e dikurshme të shkujdesura

ne i mbushnim orët

lozonjare ishte për ne  jeta…

 

Kujtime dashurie

 

Çaste të shkurtra kujtimesh

kur të kisha pranë meje.

Atëherë unë i qëndisja puthjet tona

janë të panumërta…

Dashuria ende përvëlon brenda nesh

ndërsa na rrëmben.

Të mbështjellë në flakën e saj

asaj ia dorëzojmë rrahjet e zemrave tona.

 

Përktheu Arjan Kallço