Letra e Simone de Beauvoire për të dashurin e saj

U bë një javë pa letër. Prita e prita, por këtë letër ta dërgoj pa pritur më. Moti është me më shumë diell; tani është vërtet bukur. Po punoj shumë.

Libri yt është një novelë për francezët nga viti 1945 deri në 1948; mundohem të tregoj rigjallërimin që ndjemë kur mbaroi lufta, shumë gjëra filluan nga e para dhe pastaj dalëngadalë pasoi zhgënjimi. Do të jetë libër shumë i gjatë, me shumë njerëz dhe shumë histori. Ndër to, përpiqem të tregoj diçka nga historia jonë 1) sepse duket si historie e ditëve të sotme, kjo dashuri nga Parisi në Çikago, me avionë që i sjellin qytetet kaq afër, por edhe aq larg, 2) dhe sidomos sepse më pëlqen të kujtoj gjëra, këto gjëra, në letër.

Tani po shkruaj atë pjesë, pjesë disi e shkurtër që dëshiroj të jetë shumë e bukur. Punoj shumë për të. Por nuk është një gjë e zgjuar për t’u bërë, sepse kam kujtesë mjaft të mirë dhe gjërat që kujtoj duken kaq të vërteta, kaq afër. Ndihem tepër e trishtuar. Aq e trishtuar, sa nuk ishte e lehtë të të shkruaja. Ndjeja sikur shumë nga dashuria nuk ka vlerë. Ti dukesh shumë mirë, me aq sa të mbaj mend.

Më vjen mirë që në zemrën tënde të virgjër, ka gjithnjë një njollë të zezë. Njerëzit dinë si të mjekojnë një gju, apo një kyç, por nuk dinë si të shërojnë zemrën e lënduar; prandaj besoj se do ta mbaj zemrën time të copëtuar dhe të mos ta përdor më kurrë. Për ty është mjaft mirë, shtazë e gjorë; zemra ime do të të përkasë ty, ashtu si unë.

Simona jote.