Irani i lirë 2021: Komuniteti ndërkombëtar duhet të mbështesë thirrjen e njerëzve për ndryshimin e regjimit

Më 18 qershor, populli i Iranit bojkotoi përfundimisht farsën zgjedhore të regjimit. Komuniteti ndërkombëtar tani duhet t’i ndihmojë ata të refuzojnë të gjithë sistemin teokratik që mbështet themelin e tij. Ata mund të fillojnë ta bëjnë këtë duke vendosur sanksione ndaj presidentit të regjimit dhe shefit aktual të gjyqësorit, Ebrahim Raisi, dhe duke u angazhuar në izolimin kolektiv diplomatik të qeverisë së tij. Politikëbërësit kanë justifikim të bollshëm për këto dhe veprime të tjera sepse Raisi është një shkelës i mirënjohur i të drejtave të njeriut dhe sepse procesi që e solli atë në pushtet ishin zgjedhje vetëm në emër dhe shërbyen vetëm për të zbatuar vullnetin e një diktatori.

Që nga fillimi i vitit 2018, populli iranian është bashkuar në mënyrë të përsëritur për të kërkuar në mënyrë të qartë rrëzimin e atij diktatori dhe çmontimin e sistemit i cili i jep atij autoritet absolut mbi të gjitha çështjet e shtetit në Iran. Në janar të atij viti, më shumë se 100 qytete dhe qyteza iraniane morën pjesë në një kryengritje mbarëkombëtare me Organizatën Popullore Muxhahedine të Iranit (PMOI / MEK) në vijën e parë të frontit. Presidentja e zgjedhur e opozitës iraniane, znj. Maryam Rajavi, ka promovuar prej kohësh një plan specifik prej 10 pikash për një të ardhme demokratike në vend dhe kryengritja tregoi një nivel të mbështetjes popullore për atë plan për të cilin autoritetet e regjimit kishin këmbëngulur gjithmonë se nuk ekzistonte. Në vitin 1988, themeluesi i regjimit Ruhollah Khomeini shpalli MEK dhe grupet e tjera disidente fajtorë për “armiqësi kundër Zotit” dhe i drejtoi vartësit e tij të ekzekutonin anëtarët e tyre në masë në një përpjekje për të shuar disidencën e organizuar. Masakra që pasoi vrau mbi 30,000 njerëz për vetëm disa muaj, por nuk arriti të shkatërrojë PMOI. Sidoqoftë, midis asaj kohe dhe 2018-s, regjimi gjithmonë këmbëngulte që asgjë të mos mbetej nga opozita kryesore përveç një grupi “javor” dhe jopopullor.

Kjo propagandë u avullua menjëherë përpara kryengritjes, me Udhëheqësin Suprem të regjimit Ali Khamenei duke mbajtur një fjalim teksa ishte në aktivitet të plotë dhe deklaroi se MEK kishte “planifikuar për muaj” për të krijuar trazira në një shkallë kaq të madhe. Kjo trazirë përfundimisht u shtyp pas mijëra arrestimesh dhe dhjetra vrasjesh, një numër i të cilave u kryen përmes torturave. Por më pas, autoritetet e regjimit vazhduan të paralajmëronin njëri-tjetrin në fjalime dhe deklarata publike në lidhje me kërcënimin që i bëhej pushtetit të tyre nga lëvizja e organizuar e rezistencës pro-demokracisë. MEK-u i sotëm është pjesë e një koalicioni të njohur si Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit, i cili ka promovuar prej kohësh zonjën Rajavi si udhëheqëse e ardhshme e një qeverie të përkohshme pas dëbimit të mullahëve. Çdo vit, plani i saj me 10 pika i paraqitet rishtas bashkësisë ndërkombëtare në kontekstin e një mbledhjeje të iranianëve jashtë vendit dhe mbështetësve politikë nga e gjithë Evropa, Shtetet e Bashkuara etj. Ngjarja e fundit e tillë është planifikuar të zhvillohet midis 10 dhe 12 korrik nën titullin “Samiti Botëror i Iranit të Lirë”. Ashtu si me ngjarjen e vitit të kaluar në kulmin e pandemisë së koronavirusit, fjalimet do të transmetohen drejtpërdrejt për grupime të komuniteteve iraniane në vende të ndryshme, si dhe për të arritur te qytetarët e Iranit përmes një transmetimi televiziv satelitor.

Lidhja e drejtpërdrejtë e popullit iranian me samitin është e rëndësishme në çdo vit, por në mënyrë unike këtë herë pas “zgjedhjeve” të rreme të qershorit që sollën Raisi në pushtet. Kjo popullatë sapo ka organizuar bojkotin elektoral më të suksesshëm në historinë 42-vjeçare të regjimit të mullahëve, dhe pjesëmarrësit e saj pa dyshim do të shikojnë nga afër për shenja të mbështetjes ndërkombëtare për përpjekjet e tyre për të privuar regjimin klerik të legjitimitetit politik si në shtëpi dhe jashtë vendit. Fatkeqësisht, kjo mbështetje ka qenë relativisht e ngadaltë, por populli liridashës pa dyshim që do të përdorë samitin e ardhshëm për të siguruar popullin iranian se ka avokatë jashtë që po bëjnë presion për politika më këmbëngulëse në lidhje me regjimin klerik.

Këto politika janë tashmë të vonuara, por ato janë veçanërisht të domosdoshme tani që Ebrahim Raisi është i gatshëm të marrë drejtimin e qeverisë. Largimi i Presidentit Hassan Rouhani nuk ofron ndonjë shpresë reale të reformës, por presidenca e Raisi do të rrisë mundësinë e përshkallëzimit të mëtejshëm të terrorizmit të Teheranit dhe abuzimeve të brendshme të të drejtave të njeriut.