Claudia Picinno vjen në shqip nga Arjan Kallço
Lindi në Leçe në vitin 1970, por u transferua në moshë të re në Lombardi e më pas Rexho Emilia, ku aktualisht jeton. Është diplomuar në Gjuhë dhe Letërsi të huaj. Mësuese, përkthyese, autore e shumë volumeve poetike, hyrjeve dhe eseve kritike. Dejtore për Europën e W.F.P, ambasadore për Italinë e W.I.P dhe e Sanat Art të Stambollit. Mes çmimeve më të rëndësishëm: “Stele of Rosetta” award në Stamboll 2016, “The Literary Awards Naji Naaman Prize” 2018, World icon for peace” Nigeri, 2017, “Global Icon Award 2020 for Writers Capital International Foundation” etj.
Librat poetikë më të spikatura të botuara nga viti 2011 me Sfinksi dhe Pierroti, Duke krasitur Euforbinë 2012, Papafingoja, me metrazh të shkurtër gjetkë 2013, Ankorim hipotetik 2017, In nome patris 2018, Nota e parespektueshme 2019. Është e pranishme në shumë antologji poetike në disa vende të botës. Përmbledhjet e saj poetike janë botuar në turqisht, gjermanisht, frëngjisht etj.
Zemërimi
Po të mos gjejë shtigje
apo trupa që t’i përshkojë
rrëmon tunele në shpirt
dhe si një parazit
e gllabëron.
Nëse ndonjë klithje
nuk i prin udhë vrapit
ngurtësohet dhe zë shtresa
nën rrogoz.
Nëse paqja
nuk e lë të marrë frymë
ajo bëhet tirane,
dhuron fyerje dhe helm,
e ngrin në vend sa hap e mbyll sytë, ndaj
askush s’guxon t’ia hedhë sytë.
Duke pritur pranverën
Ty do të të kisha shpallur Perëndinë e vetme
po të mos i kishe shkelur ëndrrat e mia,
dinjitetin tim.
U bëra fole për gjenin tënd luftarak,
e megjithatë kjo nuk të mjaftoi.
Kjo zemra ime kokëfortë
nuk e kuptoi dot shkakun,
por unë nuk bërtita,
nuk renda pas teje.
U bëra jargë kërmilli
pa guackë,
maskë buzëqeshëse e dhimbjes,
u shtira indiferente ndërsa pikoja lule.
Do ta bëj një buqetë
ndërsa po pres pranverën.
Miklim
Mbetet gjithmonë dyshimi
se doni ta mundoni
mendjen time.
Jam e zonja dhe e stërvitur
ta njoh
këtë ngjashmëri rime të përputhur.
S’ka pse të ekzaltohemi me hënën
për hisen që i përket diellit.
Nuk është nevoja të luajmë
me druajtjen e vjollcave.
Edhe ti Brut, biri im.
Gjithmonë e kam ditur
vetëm sa u shtira
se e besova.
Jam gati t’ju marr përdore.
Kush më ndoqi nga pas kapi majat.
Ju lutem mos më mashtroni
me penën mikluese.
Përdorni bojë të papërpunuar
pasi respekti nuk ka çmim.
Nota e parespektueshme
Ishte mbledhur kruspull atje në këmbët e tij
sy e veshë duke dëgjuar,
ndërsa shënonte runat e vjeshtës
sikur të ishte ungjill.
E kuptonte privilegjin e të folurit
duke ruajtur në peshtaf shembuj
sesi të flisje dhe të veproje
buka që shton takime,
hauzet që vlojnë nga dashuria.
Këmbënguli fati
te një grua fëmijë
që u shndërrua
në zog pule pa pendë
nga nevoja për hapa të butë
që ta fashiste vrapin
e qelizave të çmendura.
Disa fluturime
nuk i binden trajektores.
Interlud për piano
nga një kemio në tjetrën.
Mendim asinkron në notën e thyer
në atë korridor të mbushur plot
me flebo dhe këmisha të bardha.
Ndeshi në një melodi
të qetë që dilte prej preklave,
që ta neutralizonte dhimbjen,
që shkundte sternumin.
Ishin fluturat, qershitë në lulëzim,
këmbët zbathur mbi bar,
hapje të reja të krahëve,
rrokje të pranverës.
Disa trashëgimi shumëfishohen
në dërrasën e ekulibrit,
Dhimbje
Forcë dhe
Rilindje.
Nota e parespketueshme
u patentua
në mes garzash dhe manualesh
që të përhapen fjalë shprese.
Sfinksi prej guri
Pritje e pafund
në agoninë tënde.
Së bashku me frikën
në çdo sinjal të ngadaltë
të atij ekrani.
më luteshe
me sytë që t’i këputja litarët.
Unë buzëqeshja e shtirur,
por brenda meje kullonte gjak.
Druheshim
prej aromës së krizantemave
dhe të premtova qetësi
në ajër të pastër.
Tani e di që ke përqafuar
degët e pishës,
u plotësua
dëshira jote e fundit,
buzëqeshjen tënde
përsëri e takoj në erë.
Ma mjegullon pamjen
ngrohtësia e puthjeve të tua
prej tyre ruaj aureolën
sepse dritarja jam unë.
Nëna ime
I marri zhvishet lakuriq
në rrugë,
është po ai që qesh
me funeralet
dhe i mbështjell në kotijonet
të sharat.
Të marrit i mohohet
marrëzia,
e kanë mbyllur me çelës
në vigjilje të Krishtlindjes
që të mos ia recitojë
paqen e përjetëshme
Foshnjëzës.
I marri këndon në çdo kryqëzim,
manovron trafikun
e zogjve migrues
dhe nëse ti
e thërret
kthehet vetëm me nofkat:
“Kryqi i përjetshëm
Shtatë bukuritë
Psitoleri
Kitaristi”.
I marri flet
me televizorin,
i ngjyen syzet në pure’
dhe nëse e humb rrugën…
çdo grua që takon
e quan : “Nëna ime”.
Ekziston, unë e di
Pse çdo takim ka përsenë e vet
por neve nuk na thuhet që ta mësojmë:
Pse një furtunë na shtyn nën të njëjtën strehë
në një ditë çfarëdo e nuk na tregojnë që ta mësojmë.
E pyeta veten duke mos pranuar fjalët e pazakonta
por mendimi për ty më kthehej i pandërprerë.
Ekziston, unë e di, një diafragmë etike që na izolon
në lëvizjet e një mendjeje të ndritur
dhe të një shpirti të rraskapitur nga zhgënjimet e lashta.
Për atë cipë të hollë ia mbylla gojën bojës
por prepotente kthehet forca e saj zbrujtëse
që të mbjellë shpresë para se apatija
të na zhytë në errësirë.
Si një kalë pa frerë
U dorëzua kjo zemra ime
si një kalë pa frerë,
në një vrapim me pengesa
e humbi trajektoren
duke mbjellë furtunë.
E mbyllur në vathë
me mëzat e çmendur
nuk i dorëzohet kohës
që përparon dhe
jelen ia ka zbardhur.
Asnjë shqytar nuk i qëndroi besnik,
asnjë roje.
Ushqehet me luleshqera të egra
dhe nuk i kujtohen më trëndafilat.
Përktheu Arjan Kallço