Odise Kote: NJË VEGIM RI LIND PREJ HIRIT…

Paska plasur cipë e dimrit që e tret dëborën,

mbushur vezullim e kundërmime mali,

dhe vegimi – shpuzarak rilindur prej hirit,

qarkuar si shall, përplot rrëkeza ujrash e bari.

Vegim i krijuar prej shpuzë flake e shojza malli,

lëkurënxirë nga diejt e detit të egër,

që krahët përplas horizontesh nëpër qiej.

Asnjë zjarr s’mund të djegë, qenke zjarri vetë.

E putha dhuratën e ajërt të vegimit,

më mbeti në gojë shija e jamballit,

gjersa kënduan gjelat në mëngjes.

A s’është dashuria që e bën shiun të bjerë…?