Odise Kote: PESHQIT NUK KAPEN KUR S’KA HËNË…

Berberania është agjensi lajmesh. Berberi ka natyrë sentimentale dhe sens qytetari social. Është burrë në moshë, gjatosh, trupdrejtë, pa bark dhe me flokët pis të zinj, sikur ia ka marrë borxh ndonjë korbi. Ai të qeth, të rruan, të lan kokën dhe të parfumos. Kur është në humor, të shkul edhe qimet e hundës, të pret me gërshërë edhe qimet e veshëve. Mbi pasqyrën e madhe, (berberania është vetëm 3 x 2 m}, në dy cepat e saj, lart, gjenden dy monitorë dhe një radio që s’pushon për asnjë çast. Lajme, lajme, lajme.

Avokati i dëgjuar i qytetit hyn brenda, ndërsa berberi me një shkujdesje magjike nis me serinë e pyetjeve dhe sikur vallëzon i dehur nga notat dubluese të marshit turk. Nuk bën pyetje pa mend berberi, por ndoshta kjo s’ishte dita e tij e duhur. Berberi që nuk rresht së pyeturi, teksa e qarkoi përreth qafës me pecetat e bardha, lëshoi romuzin e parë:

Si e do kësaj here modelin, o dadua i kriminelëve?

Nuk jemi të gjithë të këqinj! – mërmëriti avokati me shikim të lodhur, të përhumbur, lëshuar në boshllëk. Mërmërima e tij u përplas në pasqyrën përballë.

Ditë pa sukses sot? Ndonjë gjyq i humbur apo…?

Më duket klishe – ia kthen avokati kësaj rradhe, si të jetë strukur i gjithi në zhguall.

Jo, jo, – u gjallërua berberi. – Nuk e di ç’do të thotë për ty kjo fjalë, por unë jam i lumtur. Suksesi për mua është paqe. Dhe një ditë e bukur për mua është sukses.

Ashtu? – dhe pyetja më shumë se përgjigje ishte një heshtë e ngulur në gjoksin e tij.

Epo diçka ke sot? Nuk je mirë jo, të njoh unë – kuturis kinse në merak berberi, që e heq heshtën prej vetes dhe ia ngul avokatit.

Po ç’të kem a derëbardhë. Kam qënë gjithë natën për peshk me një gjyqtar, po hiç. Asgjë. Kohë e humbur kot.

Jo more … asgjë fare? Nuk e beso,j – shpotiti berberi.

“E mora më qafë dhe atë tjetrin. Eja, i thashë. Vemi të hedhim nga një rrjetë. Natë është, errësirë. Dhe shkuam. Me dy rrjeta në duar. Ec këtu e ec atje, gjithë natën. U lagëm, u plevitosëm. Vrup – vrup bënte hera – herës barku i peshqve në ujë. Turreshim të hazdisur. Unë nga kjo anë dhe ai nga ana tjetër e lumit. Por aha, asgjë. Kur nisi nata të zbardhet, i thirra. Eja nga kjo anë. Eja të ikim. M’u dhimbs i gjori dhe i tregova: Kur mbi lumë nuk ka hënë, nuk mund të zësh asnjëherë peshk! Sepse peshku të gënjen me hijen dhe lojën e tij”.

Gjyqtarit që deri atë çast i kishte ikur goja, lëshoi si për hakmarrje një profkë filozofike që do të linte gojëhapur këdo: Përvoja, ky frut i vonë, është i vetmi që piqet pa u ëmbëlsuar!

Ke të drejtë – i thashë, vetëm se…

Bingo. Ma thuaj emrin e gjyqtarit – këmbënguli gjithë kërshëri berberi.

Ç’të duhet emri? Gjej një emër dhe kaq. Ta ketë përkthyer saktë fjalën: Allish – verish. Vetëm kaq.

Dialogu u ndërpre, pasi një zonjushë gjithë dritë hyri në berberanë. Ishte diellore. Diellorja e puthi në faqe berberin dhe ai hapi sirtarin. I zgjati një dymijëlekëshe të re. Diellorja e puthi sërish në faqe dhe iku.

Vajza? – guxoi avokati.

Jo, e fejuara e djalit.

Ëhë. Sa herë në ditë hyn këtu? – e ngacmoi.

Sa kohë t’i lodrojnë në bark dy binjakët, sirtari është i saj, – duket se folën të xhindosura sytë e berberit atë çast.

Avokati heshti. Ai e di mirë se të komentosh një shaka të tillë është si t’iu mbathësh fluturave patkonj.

Berberania ku qethet gjithnjë avokati është 3 x 2 metër, i ka tavanet e lartë dhe hera – herës shërben edhe si streha e Dëshmitarëve të Jehovait. “Pesë ditët e javës unë qeth, rruaj dhe laj koka – iu kapardis njëherë berberi, ndërsa të shtunë e të dielë e vë në dispozicion për punët e zotit”!

Paskan veshë të hollë muret e kësaj berberane… – qesëndisi avokati që shkundi nga qafa e trashë disa qime të ngjitura atje krejt aksidentalisht.