Vargje poetike nga Nexhat Halimi

 

 

 

 

Mozaikë me copëza vetmie (1)

 

Ja, zogu i bardhë e sjell lajmin në liman

e humb në vorbullat e egra të stihisë

 

veç gjurmët ia vërej gurit të afërsisë

i vrarë nga pagjumësia vjen largësisë

e zgjon në pupël ngrohtësinë e gjithësisë

 

ndërmjet qiellit e syprinës së detit

prek puplat e këputura e rrëshqet

helmit të vet të fortë të digjet prapë

udhëtimit të gjatë në kohë e vetmi

mes ëndrrës e zgjimit me etje në gji

 

me mija  yje në krah të djathtë

me shatë zemra në krah të mëngjër

me ndonjë pikë gjak në secilën pupël

vjen dhe lëshohet siluetë mbi kala

 

i thyen ëndrrat mbi syprinë valës së ikur

me sqepin e vet e pikturon mozaikun e fatit

të vjetër të nisur nga etja e mpiksur

ja sesi i ngjet vetës së tretur nga ra Iliria

vjen e sillet i vrarë nga gjithësia

e mbi dritaret me kapakë prek liria.

 

 

Zogu sjell lajm në liman (2)

 

I shtrin krahët e i mbledh përzierjes së qiellit

të përplaset detit të trazuar ndër valë

kaq kohë në udhëtim të sjell lajmin në lima

e rojet e presin me veshje të hekurt në kala

ti zog i shenjtë ti vetëtimë e shpërthyer gjirit

zjarr i ndezur prej zhdukjes prej hirit

te Rana presin në hark buzë ujit fëmijë e gra

të shpërthejë vetëtima e gjakshkrimit me ty

e Ulqini të mbetet kaq vjet pa gjithësi

e krahët tu hapur detit të pafund nën ulli

patjetër të arrish në netët e yjet nën Arbëri

me shtatë puplat humbur në acar dhe stuhi.