Odise Kote: KËNGA E HESHTJES

Duruam flakët që dogjën pemën,

duruam zjarrin që shembi strehën,

duruam cikmën që thau eshtrën,

duruam erën që ngjethi shpresën…

Gjymtuam ëndrrat, gjakuam vetveten,

e ribëmë të vërtetën me heshtjen…

Kurrë nuk e patëm të plotë gëzimin,

as shiun e ylbertë verës, as dimrin.

As diellin, as muzgun, as vesën e brymën,

të panginjur ëndjet, të pangrohur frymën,

përgjysmë lumturinë, mërzitjen, hidhërimin,

mësuam heshtjen, kushtin e vazhdimit…

Të vetmet që kishim në tepri të plotë,

pengimin, absurdin, kotninë e kotë,

zemërimin ndrydhur, shtrëngatën në gotë,

fajtorë dhe kur s’ishim, gjithnjë ne fajtorë,

fjalët i latuam si vetë heshtjen tonë.

Drobitur në agim, të pagjumë ndaj mesnate,

kurrizit kamzhik, drejtësi plot mëkate…

I besuam Heshtjes, mikeshës së vjetër,

heshtja kumboi më fort se çdo gjë tjetër…