Odise Kote: FALJA

Tregim

Pas rrëzimit, Bojken Gjika humbi ndjenjat. E rrëmbeu befas pafuqia e orientimit. Diçka si çengel e mbante varur mu në damarët e qafës, aty në grykën e psherëtimës. Honi i mjegullës shtrihej përposh si një mister i pazbuluar prej shekujsh. Në mëngjes herët foli në telefon dhe ajo i tha se, sa herë që donte ta shihte dhe sa herë këndellej ta prekte, ai bëhej si fëshfërimë e hollë ajri që e ftonte, pastaj e zbonte pa ndonjë sjegim bindës.

Si është moti andej? – pyeti befas, si të përqafonte më fort erërat e saj.

Përgjigja e saj nuk erdhi menjëherë, a thua vrojtonte habitshëm e ngatërrohej në ca rrathë bashkëqëndrorë.

Aty je? – u dëgjua sërish zëri i mbështjellë me ankthpritjen që u nder dhe u lëshua si mundësia e vetme, ngulur në kokërdhokë të vështrimit. Të gjithë kanë dikë apo diçka në këtë botë për të humbur.

A je aty tek stoli, pranë ullirit në park? – padurimi i mblodhi të gjitha bashkë, zjarrin që fikej dhe hirin e ngrohtë, vesën e avullt mbi gjethet dhe dritën e beftë, cër – cëret e zogjve që e gudulisnin aq shumë dhe trishtimin e ujërave që këputeshin pa kthim.

Ngadalē si pakuptuar, pak e pak nisën ta braktisin edhe kujtimet. E ndjeu. Qe endur mbi tokë për më tepër se tridhjetë e pesë vjet dhe ishte shpejt të nisej në udhën e amëshimit.

Ai nuk ishte hije. Ishte burrë. Atë lidhjen e tij me zërin matanë oqeanit e krijoi dhe e këputi disa herë mungesa e gjatë dhe ndarja. Ajo ishte atje në tokën e largët të mërgimit. E rrethonte një fill i gjakosur që s’do mjaftonte për të kuptuar se çfarë bënë të tjerët, që besuan se u transformuan në këtë botë të trashëguar nga hyj e zota e kinse mbetën të papërsosur. Ku ta dinin ata të gjorë, që me refuzimin e vetvetes, me ndërkryerjen, po shëmtonin aktin unikal të Krijimit?

Prej asaj kohe ndarjeje ndjente dhimbje të forta në trup, në kocka dhe frymëmarrje. Si gjithë të ngjashmit me fatin e tij në botë, e dinte që çdo çast dikënd e shkulin prej trupit, si një britmë, si një brinjë që s’dihej ku humbiste në të zezën e të panjohurës. Kjo thurimë kurmesh e përndizte të prapësonte trubullimet, ngasjet dhe pandehmat. Përditë i ngjante se zinxhirë e vargonj, ventuza e ganxha ia kishin ngulur në mish dhe e tërhiqnin zhankth. Deri atë mëngjes kur vendosi të delte për gjah. I vetëm. Nuk do ta ndante me askënd të fshehtën e tëhollur, gati në këputje. Ishte fshehtësirë shpirti. Do të vriste kunadhe. Kunadhe me lëkurën e butë, disi të trazuar mes grisë së bekuar të hutimit dhe fijeve të verdha të diellit që ende e mbajnë pezull. E fshehta e tij prej ditësh priste e heshtur, me duart mbi gjunjë, pikëllim që pikëllonte pikë – pikë.

Do t’ia nis lëkurën e kunadhes t’i zbukurojë qafën e gjatë, qafën e bardhë, dhe ky premtim i bërë në heshtjen e thellë të netëve e sëmbonte, e shponte parreshtur si gjemb në plagën me qelb.

Kur kishte rënë në humbinë, pas rrëzimit nga lartësia katër – pesë bojë njeriu, pak para rënies së muzgut, zëri i saj i erdhi si një shpend grabitqar që e shpoi keqas me sqep: Nëse ke një mundësi të vetme, eja! Eja, jam këtu, në parkun me ullinj qindravjecarë. Po të pres!

Por ai nuk ngrihej dot. Kishte mbetur në brinjë. Ngulur. Therrur. Gjumi i thellë e gënjeshtar i diellit dimërak, ia kishte bluar kokallat. Në honin e mjegullës, iu shfaqën njëri pas tjetrit të vdekurit. Nuk dukeshin dhe aq keq. Përveç syve që kishin marrë ngjyrën e dheut. Nuk arriti të mësonte kush prej tyre kishte qënë vetvetja dhe më tepër cilat ishin mendimet munduese a brengat e fshehura. Me gjasë,  këtë nuk do ta merrte vesh kurrë, përderisa ata vijonin mbijetesën.

Bëri një përpjekje të fundit për t’u ngritur pas rrëzimit e humbjes së ndjenjave. Ishte e pamundur. Këmbët ishin thyer. Gjoksi ishte çarë. Rënkimi e dhimbja po trashej e mpiksej në ajrin e lagësht, në mellanin e muzgut që përpiu më pas të gjitha ndriçimet e shpresat. Ca më tutje, pylli qe lëshuar në klithma e lojëra fantazmash, kurse qyteti që s’dukej gjëkundi, s’nxorri asnjë xixë, asnjë dritë përkujdesjeje. Gjithë natën u shkreh në dënesë dhe numëroi pendimet, ndërsa asaj, femrës qē grindej e ç’grindej si rastësisht muajve tē fundit, i dërgoi atë kafshēzēn e vogël e dinake, kunadhen, për t’i kërkuar falje për plagët e çara, të hapura si shegë e kuqe. Ky ishte dhe i vetmi kërkim faljeje gjatë gjithë kohës së dashurisë së paplotësuar, të pamundur. Por edhe kjo falje u dha vetëm në ëndërr, me një poezi të vdekur që e solli kunadhja e vegimit.