Odise Kote: KARRIGET

Duhet dhe një karrige tjetër, për kirurgun e qytetit, – dhe hodhi sytë në fund të bashtinës. Ajo, e bindur si mëshqerë, solli dy karrige të tjera.

Edhe një për shoqen e tij, Kristinën që sillte lule. E mban mend? – çuçurisi djallëzisht.

Ah, doemos. Sikur të shtojmë dhe dy karrige të tjera, për drejtorin e policisë që e transferova prej veriut në qendër dhe kryetarin e gjykatës, të cilin e gradova pak para se të largohesha nga posti?

Të lutem, – ia ktheu ajo me ato sytë jeshilë gjithë dallgëza të vogla, që ndillte vetëbesim e kryeneçësi, ndonëse marrëdhënia mes tyre sillej si e uritur. Ai e mbërtheu shikimin e saj dhe ndjeu që krahët i ishin lodhur disi. Pas dorëheqjes për shkak të moshës dhe sëmbimeve tinzare në zemër, ata u larguan nga kryeqyteti, u zhvendosën në fermën e tyre. Ferma ishte disa kilometra larg, rrethuar me pemë, plot sipërfaqe kullotash e lulishte, oborrshtruar me gurë të zinj dhe dy puse të mëdhenj, me çikrikë druri. Katër ditë në javë në fermë punonin tre punonjës, sanitarja, lulishtari dhe mirëmbajtësi. Të ikur prej zhurmave, kokëçarjeve pafund, pluhurit të urrejtjes, xhelozisë, ambicieve, gjykimit e rrugëve të çuditshme, duke braktisur nga pak edhe zotin, ditët e tyre kishin grahur drejt rrënjëve të forta. Pas tridhjetë vjet martese, ishin rifutur tek njëri-tjetri, ishin bërë si fëmijë, luanin si kurrë më parë edhe me lodra letre. Ata nuk mbanin më medaljone për t’i kqyrur kur ishin të mërzitur. Ai nuk ia ndante asnjë çast sytë gjinjve të saj marramendës që fshiheshin nën fustan e merrnin çuditshëm format e shpengimit vajzëror. Një mëngjes, kur ajo me flokë të shpupuritura nga era e prilli, luante me ujin e pusit në oborr, ai, llërëmbështetur në kangjellën e patit të jashtëm, i bërtiti: Të duken të mbathurat, moj… vish këmishë!

Kaluan gjashtë muaj në atë vetmi të bukur, pleqërie të shëndetshme, kur befas një darkë shkrepi trilli i nostalgjisë. Kokrrat e saj ishin ngrënë ende pa u pjekur. Ah… sa na ka marrë malli! Sikur të bëjmë një festë të madhe e t’i ftojmë të gjithë? Kujtimet e reja, mbirë aty-këtu, si ato lulet e vitrinave, mbjellë në vazo, me kërcell të hollë ishin rritur nën një diell të pasigurtë. Ato nuk i zhbënin dot të vjetrat. Nisën të kujtojnë miqtë e mikeshat, të adhuruarit e nderebërësit, një listë e gjatë rreth njëqind e njëzet persona. Shtuan midis tyre edhe pëlqimet kinse, pianisten, dentistin personal, këngëtarin e operës dhe lista shkoi njëqind e pesëdhjetë vetë. Një javë përgatitje. Festa, përfytyrimi se si do të përjetohej nga të ftuarit u bë ngjarja e çdo minute të ditës. Ishte një mall i pafund për diçka që s’e kishin përjetuar më parë, por që gjithsesi e dinin se pak më vonë do të bëhej pjesë e jetës së tyre.

Nuk e mbaj mend, e kemi ftuar atë piktoren e re? Atë që ekspozoi punët e saj nudo në parkun e qytetit? E mban mend çmendurinë që pasoi? – pëshpëriti gjithë drojë.

Ah, ti mbete marruk. Marruk dhe utopist – i shkeli syrin ajo.

A mund të flitet për utopi sot? Fatkeqësisht mua më kanë cilësuar utopist të pandreqshëm.

Po vërtet përse duhet utopia? A shërben për diçka? – kuturisi dhe faqet iu prushëruan si dikur.

Shihe vetë… utopia ndodhet aty përjashta.

Ajo ia krisi gazit. Ku pra?

Duke ecur, dhjetë hapa përpara teje, nuk e shikon?

Jo, jo, – dhe përplasi këmbët e vogla futur në sandalet e lëkurta.

Epo nëse ti ecën dhjetë hapa, ajo bën njëqind, – e përqeshi ëmbëlsisht.

Po kështu s’kam për t’ia mbërritur kurrë, – dhe shkundi prej supeve hiret që vezullonin afshe e aroma.

Epo mëso që të ecësh shpejt – ngacmoi ai dhe ndërkohë, në rreth të syrit i rrotullohej pritja si qingj i vogël i shkuar në hell.

Ashtu?

Ah, se harrova, – nxitoi të korrigjonte diçka në ngacmim: Kam merak per ngjyrën e karrigeve, a është kjo e duhura? Po lulet a duhen vendosur anash tryezave të mëdha të ngrënies?

Ajo nuk ktheu përgjigje. Minutat dhe orët kishin vrapuar si të çmendura atë ditë. Ankthi po e priste si sharrë nga përbrenda. Ndihej si e ngecur në grackë mallkimi. Edhe pak minuta dhe akrepat do të shënonin 13.00, koha kur të ftuarit duhej të ishin në fermën e tyre dhe madje disa syresh, më të afërtit do të kishin zënë vend në shtrojën gjigande përplot mish, pije dhe gatime të mrekullueshme fshati.

A ke shkruar një motiv të besueshëm në ftesë? – kërkoi befasisht shpjegim, ndërsa sytë e egërsuar sikur lëshonin hera-herës ca shkëndijëza zjarri që rrokulliseshin pastaj nëpër faqet prush të saj.

Po, sigurisht. Kjo pyetje s’ka kuptim – ngriti supet ai.

Mos ndoshta nuk ishte i plotë? – iu hakërrye ajo. I kontrollove e-mailet, ishin dërguar tek të gjitha adresat?

Nuk e kuptoj këtë shqetësim, nuk ka arsye – u mundua të qetësonte më shumë veten se atë, ndërkohë që një e gërvishtur në cipën e nënvetëdijes i theri keqas. Mos po kërkonte prej tyre më shumë nga ç’kishte mundur t’iu jepte?

Po pse nuk kanë ardhur ende? – iu ngul si thikë. Apo virtyti i tyre na qënkish interesi, llogaria?

Me siguri trafiku, trafiku i rënduar i kryeqytetit. Ti e di apo jo? – belbëzoi kot së koti.

Ah, trafiku. E di por njerëzit e listës më ngjajnë me prostitutat që s’e mbajnë fjalën. Si ato prostitutat që s’dinë ç’është turpi, ç’është pushimi, por vazhdojnë duke duruar urrejtjet e përndjekjet mizore.

Mjaft të lutem… të mos e nisim festën kështu… – dhe pas asaj lutjeje, këpucët e padurimit i veshën qentë e fermës që nisën të lehnin si të çakërdisur. Pas lehjeve, tundimi i pritjes dhe kërshëria e habisë së festës nisën të vyshken pak e pak në një mënyrë paksa qesharake. Ishin truar domethëniet dhe dihet që në kohën e gabuar, gjërat marrin vetë tatëpjetën. Nostalgjisë po i fikej ndriçimi i mire. Disa pandehma trubulluese si ferrishte të rritura ëgërsisht, nisën tia çjerrin me thonj kujtesën e tij. Të lexuara në të ardhmen, do të duhej të ishin shkruar mbase paksa më ndryshe.

Ja, zëre se kanë ardhur, – belbëzoi gjithë mundim dhe zëri ngjau si përshpirtje e fundit e pritjes. Para tij ishin rreshtat me karriget bosh.

Bosh. Bosh.

Po, ata do të vijnë, – përqeshi ajo në pezm zemërimi – por një ditë tjetër. Dhe ne do t’i presim të heshtur. Pa karrige. Në këmbë. Ndërgjegjet e lerosura të tyre do t’i varim nëpër këto degë pemësh. Do të jenë me trupa të vjetëruar. Sepse edhe ata do të bien. Këtu në tokën e butë të lirishtës.

Eh… jo kaq mizorisht, – iu lut. Janë kohë të liga.

Si të ngrihej mundimshëm, ndërkryer nga jataku i ndyrë i epshërisë, ajo rrotulloi një çelës. Mërzia e përhimtë ra menjëherë përdhe dhe prej impiantit e bokseve të vendosura në të katër anët, shpërtheu muzikë. Muzika e preu si shpatë mespërmes hirnosjen e asaj mesditeje kaq të zymtë e vetmitare. Festa ishte refuzuar. Në atë fermë, asaj dite, nuk ndodhi asgjë. Pritje skandaloze për tre- katër mjeranë dhe përmbajtje dëshpëruese. Raportet ishin këputur, ashtu si spirancat e litarët që e mbajnë fort një anije të ankoruar.

Në fermën tone, sot më 24 prill të shekullit të njëzet e një, nuk ndodhi asgjë, – i pëshpëriti ajo në vesh dhe iu var si mackë në supet e tij të lodhura.

Vërtet nuk ndodhi asgjë, – ia ktheu ai që parandjeu se ajo që nuk ndodhi mund të ishte metaforë e një gjëme a diçkaje edhe më të tmershme. E dinte se zhgënjimet e mëdha duhej t’i kalonte gjithnjë në heshtje si një antidëshmi për dhimbjet e mbytura. Heshti. Pas heshtjes, nën hijen e dardhave të fermës, u nder lëkura e trishtimit të thellë të perëndimit.