Bardhyl Londo: PAZARI I LIBRAVE

 

Ata i sjellin si në një thertore,

i shtrijnë mbi bordura, mbi bulevard.

Dorën zgjat njëri dhe kap Sollzhenjicinin,

sikur e nxjerr nga një gulag.

 

Një tjetër fut kthetrat në një trastë,

e zezë trasta si një korb,

Hygonë nxjerr pa e ditur ç’po bën,

sikur e nxjerr nga një katakomb.

 

Një tjetër rras dorën në një qese,

i nervozuar kërkon si nga hataja,

Kamynë tim të dashur sa më larg e shtrin

frikë sikur të ketë nga murtaja.

 

Shekspirin e shtrijnë mbi trotuare,

Danten në vetmi e flakin me përçmim,

Eluari sa nxjerr kokën nga thesi,

delikat psherëtin: Mirëdita trishtim.

 

Kafka rrebelohet të dalë sa më parë,

një qoshe kërkon të largët,

Dostojevski dridhet ballë kazinosë,

mjekra i rrallohet, i kullojnë jargët.

 

Tek këmbët e Sartrit, koka e Prustit,

Kavafin e flakin diku larg si barbar.

Don Kishoti bredh qoshe më qoshe

për Rosinantin kërkon një tufë bar.

 

Dhe dergjen të bindur, të nënshtruar

ata që gjithë jetën s’e ulën kokën kurrë.

Shitësit në mbrëmje numërojnë qindarkat,

pak bukë shkojnë të blejnë në furrë.

 

Kështu e kalojnë verën, kështu vjeshtën,

kurrë s’u ndjenë, kurrë s’bënë zhurmë.

Ata që shtrihen mbi trotuar janë më fatkeqë,

ata mbi bordura më fatlumë.

 

O qytet i absurdit, i çudirave

që të urrej dhe të dua me një dashuri të rrallë.

Mëshirë për këtë thertore, për këtë treg skllevërish,

për këtë pazar të gjësë së gjallë.