Altin Sh. Kajtazi: VRIK

Zoti kështu paska dashtë

më lanë qiellin kaltërua aq shumë

retë t’gjitha i shtyji kah vetja

për t’parë dy të ri si duhen n’atë botë!

Ku më ditë sa herë kanë vdekë ëmbël

mbi botën e vjetër, për ta duket e re!

Nga gazi retë shkunden si fletë gjethesh

fjalë, puthje mbi ta rigon çdo ditë

brenda tyre digjet epshi diç më fortë

dashuri e pathyeshme mrekulloj frytin e vet!

Buzëqeshja ju erdh vrik

si n’fytyrë fëmijësh kur rrëshqet

lehtas n’trup ndihen si fije kashte

n’fluturim drejt qiellit ikën

që dikur u frigojshin kaq shumë!