Amarda Ekmekçiu Hoti: Të vuash harresën tënde!

Të qeshësh apo të qash me këtë dukuri e cila ka mbërthyer prej gryke shoqërinë sot?!

Ti e shet mikun me vlera për një ofertë më të mirë, të cilën ta ofrojnë po ata njerëz që të mësuan se si ecet mbi lakmi. Njerëz me të cilët ndërton ura interesi e pranon të jesh bashkëpunëtor i tyre – një mjet nënshtrimi duke marrë forma ekzekutimi si një plastelinë.

Dëshira për t’i shpëtuar dëshpërimit është kthyer në një burim nga ku derdhet vrullshëm pajtimi yt me shumë “elementë qesharakë” si mjete për të shpëtuar unin nga “mbytja” e harresës në rutinën e jetës

Bota e egër e konkurencës, luftrat e ashpra për një dukje me fryrje e hiperbolizma, kanë shkatërruar kështu atë që është më me vlerë për qenien tënde

Dashurinë për veten!

Dhe veten e duan njerëzit me dinjitet!

E pra, ti nuk mund të ndjesh diçka të tillë kur shkel mbi shpirtin e tjetrit, mbi lëndimet e tij, kur pranon të krahasohesh me figura historike e me patriotë të vërtetë, pa ditur se cila është njësia matëse e një shpagimi.

Ti nuk ecën përpara duke shitur llogaritë e fshehura për karrigen që ka vlerën e frikës, vlerën e një dështimi.

Lavdia që mendon se po të serviret është një pjatë e thatë me shijen qesharake që lejon për veten.

Duaj e vlerëso për atë që je o njeri, për atë që bën! Ngopu me veten!

Duaj thjeshtësinë e njeriut të mirë!