Odise Kote: VJESHTA

Në ag të pritjes a durimit të hazdisur, në ag,

pika të rënda shiu ranë.

Tringëllima bosh që rropaten,

e nuk shkrihen dot në brazda,

me brazdat.

Prej erës ndihet gulçi gllabëronjës, duhma,

se si rrathët e shiut zhvirgjërojnē

në ngashnjime arat e zhuritura,

arat…

Pastaj horizonti nis të hapet si portë e madhe,

lagur nga era me shi,

që kërkëllin e shkul brinjën e dhembur në ije.

Dëgjohet pas pak lemza e ditës,

krahët e një shpendi që fluturon rrafsh me tokën,

klithja imituese e të qarës së një fëmije…

Vjeshtë moj vjeshtë,

sa i pëlqen pellgjet e shpërgëjve…