Kliton Nesturi: BUZË LIQENIT TË POGRADECIT

Një djalë ecën buzë liqenit të Pogradecit.

Vështron nga larg

Dashurinë e tij – Të Bukurën e botës

Dhe ecën tutje duke e marrë me vete

Brenda vetes.

…Ecin të dy bashkë,

Krah për krah e të përqafuar

Duke dhuruar puthje

mes vallëzimit të pulëbardhave që enden pranë bregut.

Ecin bashkë, gjithmonë bashkë,

si në ëndërra,

si në përralla,

si në legjenda…

Ajo është E Bukura e botës –

ai njeriu fatlum, ardhur nga trishtimi.

Dashuria e tyre është e madhe,

Dhuratë e Universit a Zotit,

E rrallë, e jashtëzakonëshme,…

Aq sa të gjithë e kanë zili.

Gjithmonë janë bashkë,

Të dashuruar gjithmonë përjetësisht,

Edhe kur çastet dhe njerëzit përreth tyre

përpiqen t’i shkëpusin

prej njëri-tjetrit.

As në përralla nuk ndodh kēshtu,

as në legjenda diçka e tillë

nuk është rrëfyer.

Ata ecin bashkë buzë bregut.

Ai e merr në krah të bukurën e botës

Dhe ajo hedh duart në përqafim…

Ashtu… shkojnë në Drilon

Me zjarrin e dashurisë në çdo hap

Enden mes lliqenit, mjellmave,…

Ulen në bar,…

Përqafuar plot mall e dashuri –

…koha shkon…

Bie shi. Fryn erë.

Një djalë me cigare në buzë

ecën vetëm buzë liqenit.

E Bukura e botës e sheh nga larg…