Robert Bërns: Lamtumirë!

E dashur, lëri orët e ndarjes të pikojnë vetminë mbi ne,
le të numërojmë çastet e humbura të vetëm,
dhe shpirtrat le ta kuptojnë nëse gjetën
tek njëri-tjetri ndonjëherë strehë.

Pra, le të endet dhimbja në shpirtrat tanë egoist,
le të thyhet amalgam i fundit që na bashkon!
Ti mos qesh kur të më shohësh duke qarë si fëmijë,
sepse dashuria e patrembur burrërinë e rrëzon.

Lamtumirë! Lamtumirë, e dashur,
tani pas po shkoj të numëroj orët e lumtura bashkë,
po shkoj të numëroj puthjet e përmalluara,
kohën time askush nuk do ta vrasë.

Veç ca puthje do vjedh për buzët e dëshpëruara.
Sigurisht, ti në një zjarr tjetër je duke u ngrohur,
në një zjarr përkëdhelish që trupin ta ftoh,
por gjithsesi unë të fal, të fal kur ti mizorisht vetveten lëndon.

Heshtja le t’i thyejë dyert e harrimit,
që kujtimet me ty mos t’i harroj asnjëherë.
Me uiski le të dehem, ta pi vetminë e gjatë.
Të çirrem, të ulëras, të mallkoj. Lamtumirë prapë!