Altin Sh. Kajtazi: MËNGJES JANARI

Po si t’qeshi

kur ti s’më qesh

eh kur s’të shoh ty

mbi mua bie një hije e rand’

as dielli s’arrin ta heq n’pikë ditës!

Kjo qeshje s’ka ren’ që moti

ah lehtë i binte dikur fytyrës kur ishe ti

ajo shkreptimë në sy

ah mjerisht tjetrit kujt e ndezi

e mu errësir’ dhe asgjë më!

Pse t’pashë ketë herë

shikimin e përpiu dheu

mbet i turbullt duke lënë veç frymë

pranë meje pa shpirti

kjo vdekje erdh ndezur si sytë tu!