Sadik Bejko: Dy gisht erë

Më ha mbrëmja, më gërryen

me kënaqësinë e ofshamave

që zhurmojnë shpellimin e atij

që bie drejt në hon krahënderë.

Zemër, unë të puth aty ku mund

të të puthin shumë të tjerë,

po dhe pak më lart, dy gisht më lart, në erë,

aty ku dëgjohet sëpata tek krasit degë

që më fluturuan prej vetes në qiej,

në vend që të binin në tokë. Zemër,

midis mbrëmjes dhe sëpatës – veç

puthjen, puthjen tënde të ngrohtë.