Sadik Bejko: Fiku i zi

Më kujton atë fshatin, tashmë vdekur,

në strehë shpellash të përrenjve. A thua,

e kam harruar atë fikun e zi, të shkruar,

me bulëz të vishnjët ëmbëlsie në buzët

çarë dhe me gjarpërin poshtë nën gjethe?

Ende më fishkëllin veshit, i nëmuri, në yrte

me gurë të ëmbël, me fiq vjeshte.

Kokë e vogël e zeshkët, sy ftohtësisht

të zinj si ujë mali në grykë lumi me

mjegulla nga dalin nuse, vajza, gra e

plaka që më puthnin, më merrnin në

krahë, më jepnin mjaltë dhe petulla

gra me gjinj, kofshë, pëqinj, supe të valë,

tashmë shumica (krejt?) të vdekura.

I purtektë trupi yt, lëkurë me lëng të

fortë si thana. Kur shoh atë lëvizje të

shpejtë sysh, atë hedhje pas të flokut, më

përhiret nëna. Flokët mëndafsh nate me yje,

këtij qyteti syzbardhur të ndjek si gjaksi

me sëpatën gati pas çdo druri në pyje.

Fik, mizëri me kokrrat pjekur – vrima të

zeza, picak – m’i thëthije uritë në gjak.

Herët, egër më ke-dhe-të-kam-ndjekur:

vjedhtas t’i këpusja kokrrat me qumësht.

Dhe mbi grykë pusi fluturoja. I ikja pusit.

po me mend veten të mbytur atje e pashë,

më dilnin ahet dhe shkumët.

Shtëpi, puse, oborr me hardhi, me bagëti

mbi plloça. Shtëpi guri këputur nga mali.

Gruaja aty e zotëron krejt natën e burrit.

Si hëna del e rëndon mbi gryka, rëndon

Me aq shumë dritë, zotëron pyje dhe ëndrra.

Në ag firon, bie përmbys ndaj mëmës

së jetës, te fëmijët, humbon te rrënja.

Mësova aty të lëviz si rruazat e vesës,

bardhë edhe nën trung të tharë dimri, të

ec nën lëkurë druri: nga dheu nisur gjer

lart te një lastar me gjethe e sy fruti.

Fik ëmbël i çarë, gojë gjarpëri e gjethesh,

fik i zi picak, dhe sot me pak helm ëmbël

po m’i çmend mungesat yje-yje në gjak.