PESËDHJETË VJET NGA VRASJA E POETIT ALUSH CANAJ 

Pesëdhjetë vjet më parë, pikërisht në ditën e sotme të 15 shkurtit të vitit 1972, UDB-ja jugosllave me shërbëtorët e vet, vrau poetin Alush Canaj. E panë rrezikun nga vargjet e tij. Dhe e bënë krimin. Në agun e ditës që po lindte e trishtuar,( më 16 shkurt), me yllin e fundit, u shua poeti. Ata që e vranë, festuan krimin në hotelin ,, Evropa” të qytetit të Gjilanit. Harruan se poetët nuk vdesin as kur i vrasin, kur i qëllon dorë e fshehtë. Ata jetojnë në veprat e tyre. Nga aty na flasin përditë. Dhe ne e dëgjojmë atë zë lirie. Është edhe zëri i Alushit që na vjen sot si jehonë.

HARABELI 

Unë jam harabeli

me shtëpi te zabeli.

Me këngë bleroj barin,

luftoj me acarin.

Ma tregojnë kamxhikun,

s`e luaj dot qerpikun,

as s`shkoj në shtegtim,

rri në vendin tim.

Në tokën e lavdisë,

në zemër të Ilirisë.

 

(1970) 

FLAMURI MBI KULLË 

Më ndjekin ujqit

për flamurin mbi kullë.

Copa-copa do të më bajnë

si drenushën e pafajshme,

nëse më kapin në maje të lisit.

Ulurojnë,

lisin duan ta rrëxojnë

po rranjet e tij thellë në Iliri.

Si lumi kur del nga shtrati

zemërimi rritet e rritet,

plasin nga inati.

Flamuri në kullë valvitet.

(Kallnor, 1972) .