Odise Kote: TI KE NJË SHPRESË…

Pranvera erdhi e vështirë, por tërfili mbijetoi,

megjithëse shtegu i panjohur nga vjen ti,

është përmbytur e gropat janë plot,

Gjethet gjelbëruan mbi iluzione e shkëmb.

Ti kurrë s’i ke dashur kafazët,

trembesh se humbet në natyrën e egër,

pasi tek mirësia ke fshehur sekretet e dijes.

Po trumcakët pse tremben të hyjnë në oborr?

Rrezet prekin degët duke krijuar një mishmash dritë – hijesh,

sakrifikon vetëflijim, po frika s’ikën asnjëherë plotësisht,

I habitur me të zakonshmen e gjërave, dalldi dhe gëzim,

Thonjtë e qenit gëricin të hapin derën e verandës.

Ti ke një shpresë që të tjerët nuk e kanë,

Ndërsa një skifter që vjen rrotull,

përdor renë e vetme në qiell, si çadër dielli…