Prifti ukrainas që u burgos nga Stalini dhe u masakrua nga nazistët në ‘44-ën

Volodimir Birchak dhe Volodimir Viatrovych   

“Ai ishte i bir i një prifti të një kombi dhe vdiq në tokat e një kombi tjetër, sepse kishte shpëtuar bijtë dhe vajzat e një të treti”.

Këto fjalë të Kardinalit Lubomyr Husar, përfaqësojnë historinë e jetës së Omelyan Kovch, që ishte një patriot i flaktë i vendit të tij, por megjithatë arriti të ngrihej mbi paragjykimet kombëtare. Vendlindja e tij ishte toka e Galicisë, ku ukrainasit, polakët dhe hebrenjtë, jetuan së bashku për shekuj.

Faqet e historisë së bashkëjetesës së tyre janë shënuar nga shumë ngjarje dhe konflikte dramatike. Por figura e Omelyan Kovch, simbolizon një njeri që u ngrit për të gjithë përfaqësuesit e këtyre tre kombeve.

Në familjen e priftit katolik grek, Grygorij Kovch, më 20 gusht 1884, lindi një djalë i quajtur Omelyan, të gjithë e dinin fatin e tij. Foshnja ishte e sigurt që do të bëhej prift, si babai i tij, xhaxhai i tij dhe gjyshi. Ashtu si çdo prift katolik grek në Galicia, në fund të shekujve XIX dhe XX, ai do të bashkonte shërbimin nëpunës me punën aktive publike në zonat rurale. Në fund të fundit, ky ishte stili i jetës së tij gjyshi, babai, xhaxhai dhe qindra priftërinj të tjerë, të Kishës Katolike Greke të Ukrainës, të cilët u bënë figura kryesore të ringjalljes kombëtare të Ukrainës në Galicia, e cila në atë kohë ishte pjesë e Perandorisë Austro-Hungareze.

Pothuajse të gjitha këto parashikime rezultuan të sakta. Por përveç aktiviteteve të mundshme klerikale dhe aktivitetet publike, djali duhej të duronte vuajtjet që askush nuk kishte mundur t’i imagjinonte – dy luftëra botërore, pjesëmarrje në lëvizjen çlirimtare të Ukrainës, persekutimi nga fuqitë polake, sovjetike dhe naziste, si dhe vdekja në Kampin e shfarosjes, Majdanek.

Në familje kishte edhe tre fëmijë të tjerë. Por pavarësisht vështirësive financiare, Grygorij Kovch bëri ç’është e mundur për të siguruar që djali i tij, të ketë një arsimim të mirë. Pasi kreu shkollën fillore në Kosmach, ku babai i tij ishte një famullitar, Omelyan vazhdoi studimet në gjimnazin (shkollën e mesme) në Lviv, qyteti kryesor në Galicia dhe më pas shkoi edhe më larg nga shtëpia – në Romë, ku në 1905-1911 ishte student në Kolegjin Saints Sergius and Bacchus.

Studimi në qytetin e përjetshëm

I riu gjeti një mundësi për të jetuar dhe studiuar në ‘Qytetin e Përjetshëm’, falë ndihmës së ofruar nga Kreu i Kishës Katolike Greke në atë kohë, Mitropoliti Andrey Sheptytsky. Më vonë, pas shumë vitesh, do të bënte një përpjekje tjetër Kreu i Kishës, për të ndihmuar Omelyan Kovch, kjo ishte koha për ta shpëtuar atë nga vdekja, jo nga varfëria.

Para diplomimit dhe marrjes së urdhrit të shenjtë, Omelyan Kovch u martua me Marie-Anne Dobriansky, e cila ishte gjithashtu një vajzë e një prifti. Familja e lumtur kishte gjashtë fëmijë – tre djem dhe tre vajza. Famullia e parë ku u caktua prifti i ri, ishte larg shtëpisë, në skajin tjetër të Perandorisë Austro-Hungareze, në qytetin e Kozarats (Bosnja dhe Hercegovina moderne). Famullitarët e tij ishin me emigrantë të varfër ukrainas dhe për këtë arsye, familja e priftit jetonte në  kushtet vështira.

Por shumë shpejt ngjarjet e trazuara historike ndryshuan jetën e qetë të Omelyan Kovch. Në vitin 1914, kur filloi Lufta e Parë Botërore, prifti u kthye në vendlindja e tij, e cila u bë një nga arenat e luftës së përgjakshme. Galicia u pushtua nga ushtria ruse, pastaj u ripushtua nga Perandoria Austro- Hungareze, pastaj u kthyen rusët.

Ndoshta tragjedia më e madhe e ukrainasve në atë kohë, ishte fakti se, në luftën që po ndodhte në tokat e tyre, po luftonin kundër njëri-tjetrit për interesa të huaja në ushtritë perandorake. Ky ishte ‘çmimi’ për të cilin ata paguanin mungesën e vendit të tyre.

Ukrainasit e morën këtë mësim. Ata u ngritën për të luftuar për pavarësi. Në fazën e fundit të Luftës së Parë Botërore, perandoritë u shembën dhe shtetet e kombeve të shtypura më parë, filluan të shfaqen në rrënojat e tyre. Në nëntor 1918, në Lviv u shpall Republika Popullore e Ukrainës Perëndimore. Megjithatë, përfaqësuesit e një popull tjetër që përbënte më parë Perandorinë Austro-Hungareze, d.m.th., polakët, pretenduan gjithashtu pronësinë e Galicisë. Kështu filloi një luftë midis ukrainasve dhe polakëve.

Në ushtri

Midis atyre që i’u bashkuan Ushtrisë Galike të Ukrainës (UGA) duke mbrojtur Republikën Popullore të Ukrainës Perëndimore të sapokrijuar, ishte vëllai i Omelyanit, Yevstahiy. Omelyan Kovch, duke qenë klerik, nuk kishte të drejtë të merrte armët, por ai nuk mundi të shpërfillte impulsin e tij patriotik dhe u bë kapelan i ushtria ukrainase.

Priftërinjtë e tjerë që kryenin detyrat e tyre, midis ushtarëve të UGA-së përfshinin edhe Omelya, babain Grygoriy Kovch. Prifti i vjetër vdiq nga tifoja në ushtri, në fund të vitit 1919. Djali i tij vazhdoi shërbimin në ushtri, deri në ditët e fundit. Pasi u mund nga polakët në Galicia, ushtria u tërhoq në lindje dhe mbrojti Republikën Popullore të Ukrainës, në luftën me bolshevikët.

Gjatë luftës, kur njerëzit mund të shihnin besimin dhe guximin ekstrem, të Omelyan Kovch, ai shihej shpesh me ushtarë në frontin e avancuar. “E di”,- tha ai – “se ushtari në vijën e parë ndihet më mirë, kur sheh një mjek dhe një rrëfimtar, aty pranë”. Dhe ai me shaka shtoi: “Ju e dini që unë jam i shenjtëruar dhe një person i shenjtëruar nuk është, objektiv i lehtë për një plumb”. Ky besim e lejoi atë të dilte nga situata shumë të ndërlikuara dhe të frymëzonte besimin tek të tjerët.

Ai përfundimisht u kap nga bolshevikët, së bashku me ushtarë të tjerë të UGA-së. Të burgosurit ngarkoheshin në vagona që i çonin në vendin e ekzekutimit. Në një nga ndalesat, roja e trenit, një ushtar rus tha; lëre pastorin të shkojë, duke i thënë: “At, mos harro të lutesh për Lukën”. Por në vend të lirisë, Omelyan Kovch u gjend përsëri në një kamp për robërit e luftës, këtë herë një kamp polak. Tifoja ishte fatkeqësia më e keqe; ajo mori jetën e qindra ushtarëve çdo ditë. At Omelyan, i cili ishte ulur me njerëzit qe po vdisnin. Megjithatë, ai arriti të mbijetojë dhe pas një lufte të gjatë ai u kthye në shtëpi.

Mes luftërave

Në 1922-in ai morri një famulli në qytetin e Peremishlyany në rajonin e Lviv. Pas lufte, ky territor i përkiste Polonisë së re. Peremishlyany, si qytetet e tjera të këtij lloji në Galicia, ishte shumëkombëshe; Përveç ukrainasve, aty jetonin polakë, hebrenj, ciganë, madje edhe disa familje gjermane. Pavarësisht luftës së fundit dhe historisë së ndërlikuar të marrëdhënieve ndërmjet kombeve, popullsia e qyteti jetonte mjaft e qetë, duke u përpjekur të toleronte dhe respektonte traditat dhe zakonet e popujve të tjerë. Kur të krishterët kishin ndonjë festë të rëndësishme fetare, hebrenjtë mbyllën dyqanet e tyre dhe shpallnin një ditë pushimi, dhe të krishterët bënë të njëjtën gjë në festat hebraike.

Omelyan Kovch, jetoi dhe punoi në Peremishlyany gjatë periudhës së shkurtër të paqes mes dy botëve luftërat. Sigurisht që ai nuk u kufizua vetëm me punën në kishë, por mori pjesë aktive edhe në jetën publike të qytetit. Ai ishte themeluesi i Shtëpisë së Popullit (vendi për festat kombëtare të ukrainasve), dhe salla e leximit të “Shoqatës Prosvita”, qëllimi i së cilës ishte të ndërgjegjësonte ukrainasit. Ai gjithashtu inicioi krijimin e Bankës së Ukrainës, e cila supozohej të ishte një mjet për sigurimin pavarësisë së financave të komunitetit ukrainas.

Shtypjet sovjetike

Në shtator 1939, pas fillimit të Luftës së Dytë Botërore dhe vendosjes së pushtetit sovjetik në Galicia, situata në qytet ndryshoi me shpejtësi. Polakët, të cilët gëzonin privilegje si përfaqësues të pushtetit, ishin viktimat e para të represioneve komuniste. Arrestimet dhe represionet prekën para së gjithash ata që kishin qenë nëpunës publikë dhe më vonë preku udhëheqësit e partitë politike dhe shoqatat publike. At Omelyan ishte ndër të parët që nxitoi për t’i ndihmuar. Me ushqim ose me para apo vetëm me një fjalë të mirë, ai vizitonte familjet e oficerëve polakë të dërguar në Siberi. Gratë e tyre e pyetën priftin – “Si mund të na ndihmoni, kur burri vetëm pak kohë më parë ushtroi kontrolle në shtëpinë  tuaj”?! Por ai vetëm buzëqeshi dhe tha se; ajo ishte detyrë e tij.

U shpall Lëvizja kombëtare e Ukrainës “nacionaliste borgjeze” dhe armiqësore ndaj qeverisë së re; aktivistët e saj u arrestuan dhe u dënuan me burgim apo edhe ekzekutim. Omelyan Kovch, i shpëtoi shtypjes gjatë asaj kohe të tmerrshme. Ai vazhdoi me shërbimin e tij klerikal; për më tepër ai guxoi të organizonte ngjarje masive fetare për besimtarët, pavarësisht qeverisë, nga anti-fetaria të theksuar.

Në vitin 1941, shtypjet nga qeveria e re u rritën vazhdimisht. Burgjet e Ukrainës Perëndimore (në atë kohë të aneksuar në BRSS-ja) ishin mbushur me të burgosur, kryesisht politikë, ata që qeveria i quante “armiq të kombit”. Shumica e tyre ishin djem dhe vajza të reja, aktivistë të organizatës “Nacionalistët e Ukrainës”, të cilët nisën një luftë të fshehtë anti-sovjetike.

Më 22 qershor 1941, filloi një fazë e re e Luftës së Dytë Botërore, me sulmet e trupave gjermane kundër Bashkimi Sovjetik. Qeveria sovjetike doli të ishte e papërgatitur për ngjarje të tilla të shpejta dhe nuk ishte në gjendje të organizonte një mbrojtje efektive. Gjermanët përparonin më në lindje me çdo orë që kalonte. Ndërkohë, forca policore politike sovjetike – NKVD-ja – ishte e zënë me arrestimin e të gjithë individëve “politikisht jo të besueshëm”.

Atë ditë në mesin e tyre do të ishte edhe At Omelyan Kovch. Disa qytetarë (disa dëshmitarë thonë se ishin edhe hebrenj) e fshehën priftin dhe kështu ai i shpëtoi jo vetëm arrestimit, por ndoshta edhe ekzekutimit. Qeveria sovjetike la një gjurmë gjaku në të gjithë Ukrainën Perëndimore – pas tërheqjes së saj u gjetën trupat e mijëra njerëzve në burgje. Ata ishin pushkatuar pa asnjë gjyq, pasi nuk kishte kohë për seanca dhe nuk kishte do të thotë për të evakuuar të burgosurit. Mes të ekzekutuarve, kishte shumë priftërinj.

Ndërkohë, tashmë ishte ndryshimi i pestë i pushtetit që Omelyan Kovch kishte vërejtur në atdheun e tijë. Nazistët nuk do të rivendosnin asnjë shtet atje; as polake as ukrainase. Territori duhej të ishte vetëm një koloni e Rajhut të Tretë dhe popullsia e tij, të ishin skllevër për sundimtarët e rinj, autoritetet gjermane i trajtuan me neveri ukrainasit dhe polakët të cilët i privuan nga shumë të drejta. Por qëndrimi i tyre ndaj popullsisë hebreje, ishte më i keq. Vrasjet masive filluan që në ditët e para të këtij pushteti të ri.

Besim pa kompromis

Të frikësuar nga shtypjet e vazhdueshme, njerëzit shpesh përpiqeshin të shpërfillnin mizoritë që u bëheshin të tjerëve. Secili ishte i preokupuar me problemet e veta dhe mbeti vetëm me dhimbjen e frikën e tyre. Kjo frikë u shoqërua edhe me paragjykime të ndryshme kombëtare, kujtime të problemeve dhe konflikteve të së shkuarës. E gjitha kjo i lejoi disi njerëzit të harronin vuajtjet e të tjerëve dhe të injoronin shfarosjen e kombësive të tjera.

Në shtator 1941, një grup ‘SS’ gjermanë, mbyllën sinagogën në qytetin Peremyshlyany të mbushur me njerëz që kishin ardhur për t’u falur pikërisht në atë kohë. Dikush hodhi bomba brenda. Filloi një zjarr, njerëzit nxituan te dera dhe kuptuan se ishin zënë në një kurth vdekjeprurës. “Një prift katolik romak dhe një grup njerëzish vrapuan te At Kovch, duke i kërkuar që të ndihmonte për të shpëtuar sinagogën,” ish-banor i Peremyslyany Leopold Klyajman-Kozlovsky kujton: “Kovch, i cili fliste gjermanisht në mënyrë të përsosur, i bërtiti ushtarëve gjermanë, duke u kërkuar ta linin të futej në sinagogë”. Ushtarët u shtangën nga befasia dhe e lanë të hynte. Kovch nxitoi të nxirrte njerëzit nga sinagoga që digjej.

Aaron Roqueah, rabini i Belzit, ishte ndër ata që shpëtoi At Kovch.

Omelyan Kovch, ishte i aftë jo vetëm për një vepër të vetme heroike, por edhe për një punë afatgjatë të rrezikshme. Kur u krijua një geto në Peremishlyany, prifti hyri brenda në më shumë se një rast, për të ndihmuar çifutët. Ai u solli atyre ushqime, ilaçe, rroba të pastra, etj. Një mënyrë tjetër që prifti arriti të shpëtojë hebrenjtë nga shfarosja, duhej të bëheshin të ashtuquajturat “dokumente ariane” (informacione të nxjerra nga libra për pagëzimin në kishë). Pikërisht Rubin dhe Itka Piza, arritën të mbijetonin, falë dokumenteve të siguruara nga Omelyan Kovch.

Për një veprimtari të tillë At Kovch, u arrestua nga Gestapo në janar 1943 dhe u burgos në Lviv, në burgun në rrugën Lontskyy. Familja e tij, miqtë dhe madje edhe Kryepeshkopi Metropolitan i Greqisë ukrainase, Kisha Katolike Andrey Sheptytsky, bënë gjithçka për ta liruar. Nazistët vendosën një kusht të vetëm për lirimin e tij: prifti ukrainas duhet të paraqesë një zotim me shkrim, për të mos ndihmuar hebrenjtë. At Omelyan refuzoi. “Më dëgjoni, zoti Stavitsky”, i tha ai një oficeri të Gestapos, “ju jeni një oficer policie. Detyra juaj është t’i kërkoni jashtë kriminelët. Ju lutemi lërini çështjet e Zotit në duart e Zotit”. Oficeri, i indinjuar për shkak të përgjigjes së priftit, urdhëroi që të kthehej në burg.

Kampi i përqendrimit në Majdanek

Këtë herë ai u torturua për një kohë të gjatë në burg dhe më pas u dërgua në kampin e përqendrimit, Majdanek. Por edhe qëndrimi në ‘fabrikën’ e tmerrshme të vdekjes nuk e theu pastorin. “E kuptoj se po bëni përpjekje që të më lironi, – i shkruan ai familjes së tij, – por ju kërkoj të mos bëni asgjë. Ata qëlluan dje 50 persona; nëse nuk jam këtu, kush do t’i ndihmojë ata të shkojnë në botën tjetër? Ata do të vazhdojnë përgjithmonë me mëkatet e tyre, në dëshpërim të thellë varen mbi këtë ferr. Por tani ata po largohen me kokën lart, me mëkatet larg mbrapa. Ata kalojnë urën me gëzim në zemrat e tyre dhe shoh paqja dhe qetësia zënë vend tek ata kur bisedoj me ta për herë të fundit”. Omelyan Kovch besonte se atje, midis njerëzve të dënuar me vdekje, ai do të përmbushte misionin e tij, në mënyrën më të përshtatshme. Dhe kjo ishte gjëja më e rëndësishme për të.

Kur unë shërbej liturgjinë, ata janë duke u lutur. Ata luten në gjuhë të ndryshme, por Zoti i kupton të gjitha gjuhët, apo jo? Ata vdesin në mënyra të ndryshme dhe unë i ndihmoj për të kaluar urën. A nuk është ky një bekim? A nuk është kurora më e mire, që Zoti mund të vendosë ndonjëherë mbi kokën time? Kjo është e vërtetë. Falenderoj Zotin mijëra herë në ditë, që më dërgoi këtu. Nuk mund t’i kisha kërkuar më shumë. Mos u dëshpëro për shkakun tim. Gëzohu me mua. Lutuni për ata që kanë krijuar këtë kamp dhe këtë sistem”.

Omelyan Kovch, i burgosuri nr. 2399 i Majdanek, punonte si gjithë të tjerët në kamp, por pas një pune të rëndë fizike ai shërbente si prift i një fabrike të tmerrshme vdekjeje. Ai u dha ngushëllim të gjithë atyre që kishin nevojë, pavarësisht nga kombësia apo feja e tyre. Kushtet brutale të kampit më në fund  thyen shëndetin e priftit, i cili nuk ishte më i ri. Ai vdiq pas telave me gjemba më 25 mars 1944, vetëm pak muaj para çlirimit të Majdanekut.

Arsyeja zyrtare e vdekjen e tij ishte ‘dobësia e zemrës’. Trupi i priftit, si mijëra të tjerë, u dogj në një nga krematoriumet e tmerrshme të kampit. Por kujtimi i këtij njeriu të drejtë, nuk mund të shkatërrohej aq lehtë, sa trupi i tij. Njerëzit që ai shpëtoi e kujtojnë për veprën e tij. Në vitin 2001, gjatë një vizite në Ukrainë, Papa Gjon Pali II-të e shpalli At Omelyan Kovch, një ‘Dëshmor të Bekuar’. Memorie.al