Sadik Bejko: PËRKULEN GJETHET

Përkulen gjethet, fryn pakëz erë,

Mbi këto mbrëmje fushe –

qilima të nderë.

Si një llohë e madhe muzgu anembanë,

Ne të dy duhemi… dhe fusha Thumanë.

Shtegu i misërishteve, shtegu i grunjoreve

Thumana si nënë të marrka për dore.

Misërishtat e njoma, grunjoret e arta

Si një lëmsh i mbledhur, ditëve të gjata

Rëndojnë në gji.

Në gji na rëndoka Thumana verore,

Puthemi mbi sanë, kapemi për dore.

Një ditë do ikim… bari i përmbyt rrugët,

Këtu ku u puthëm… mbijnë lulekuqet.

Ikim, marrim dhenë… mjegull

…ja, tej… mbi Thumanë

Ku aq duhemi, aq puthemi, si s’lodhemi vallë?