Amarda Ekmekçiu: Lutja e fundit

Lutem të kthehesh

Sa herë të mendoj

Sa herë i largohem botës

Të shtegtoj me ty

Sa herë udhëtimet tona

I mbledh në një shami të bardhë letre

E një tokë të kaltër gëzimi ju fal.

Kështu takohemi

shtegtarë në rrugë kujtimesh

me një ofsh të mbytur mirë brenda zërit,

pa klithma ndarjesh

Asgjë nuk ndryshoj në oraret e nisjes

As në orën e mbërritjes nuk ndryshoj asgjë

Unë vij

Sa herë dua të vij

Të takoj

Sa herë malli bëhet fryma drejt rrugës

Ku gjenden veç krahët e tu

Dy rreze që falin diell

Ulem e shplodhem

Harrohem nga bota

nga gjithçka që njeriu kërkon të harrojë

O grua e rrallë

që mbi pasqyrë të lotit

bëhesh lutja e fundit çdo natë

Të dëgjoj edhe njëherë e, le të vdes!

Pa bërë fare zhurmë natës që hesht

ballëmeje,

sa herë ndaj gëzimin tonë

në grimca të vogla

e ushqej nga pak

vetminë e një nate tjetër si kjo ,

sa herë ndjej mjekrren time të dridhet

trumcak i mardhur prej shiut

strukem nën sumbulla petalesh

edhe këtë natë.

Derdhet shi nga trendafil i purpurt i syve të mi

Gëzomë si fëmi!

E çfarë është gezimi?

Një çast që mbaron

Petalet bien një nga një

sytë mbyllen për të strukur ëndrrat e natës

Tulipanë të bardhë çelin sytë në ëndrra

E bardhë edhe ti

Më bëhesh gjithmonë një ëndërr që ikën

Kthehesh e shuhesh sikur nuk qe kurrë

U bë kohë që po pres

Mos u tut,

E di se ligjet e natyrës si djeg dot as zjarri!

Sido që të jetë,do ti ruaj mirë të gjitha qytetet

dhe të fshehtat tona sigurisht …

I vendos ngadalë

në një shami të bardhë prej letre.

Në xhepin e brendshëm të xhaketës

Në të majtën time.