George BYRON: E MAHNITSHME KALON AJO 

E mahnitshme kalon ajo, porsi natë

Me qiell që kaltëron e yjnajë të zjarrtë

Magji e zisë dhe shkëlqimit të pamatë

Rrëzëllin te pamja dhe sytë e saj;

Butësisht përhumbet n’atë dritë të artë

Më hyjnore se e lumja parajsë

Dritëhije që shfaqet e sakaq venitet

Veç ia shton bukurisë së paemër

Atë hir që praron floknajën e zezë,

Mu mbi fytyrë shndrit e zbehtë

Tek zhytet në t’ëmblat mejtime

Sa qenie e dëlirë dhe e shtrenjtë.

Ja faqet, balli të shtangin hutueshëm

Magjepsin gjestet por dhe fjalët urtojnë

Buzëqeshje e ëndërrt, e drojtur përskuqet

Pasqyrë e një jete krejt të përkorë

E paqtë mendja e saj çiltëri përçon

E pafajshme dashuria prej zemre i buron!

Përktheu: Granit Zela