Agim Xh. Dëshnica: NË MJEGULLA TRAGJEDISH

 

Shekspiri mendueshëm ecën në muzg,

Pelerinë e flokë supeve, era ia trazon.

Ngjitet e ngjitet nëpër shkallët e gurta.

Shfaqet lart nën hije resh të murme,

n ëkulla, bedena këshjellash tragjike.

 

Në pallatet e ngrysur hyn,

shkel në gjurmë,

mbretërish e mbretëresash,

princash e  princesash,

kalorësish hijerëndë.

 

Heton me radhë intrigantë,

hapa besnikësh e rojesh,

Qorton vetvrasës, fli mashtrimesh;

qan të dashuruarët e pafaj;

ndëshkon vrasës të pabesë.

 

Në kulla, bedena e shkallë të gurta,

veç terr,  pluhur,  frymë shkretëtire.

Ndër sallat mister, hijet sillen qark,

pa shenjë, pa fjalë, veç heshtja flet,

nga thellësi  e mjegullt ekohrave.

 

Kupolat kumbojnë,

nga zëri titanik i perandorit:

Dhe ti o Brut, kamën vrastare ngre?!

Atëhere bjer o Qesar!

 

Në sallat e hollet e zymta,

ushton thirrja tragjike

e princit Hamlet:

Të rrosh a të mos rrosh,

kjo është çeshtja!

O prapësi o dreq,

që unë paskam lindur të të ndreq!

Makbeth! Makbeth!

Më kot! Më kot! lan duart e krimit;

Zonja Makbeth, Pylli i Brinjës lëvizi!

Bujar Makdafi, vjen për ndëshkim!

 

Shekspiri kundron trishtueshëm,

sallat spërkatur me gjak hakmarrjesh.

U qetëson plagët trimave të drejtësisë,

përcjell me dhimbje të ndershmit e pafat;

gjurmë gjaku fshin në shtegun e jetës;

kumte të ndritur, lë për njerëzimin.