Odise Kote: AJO DRITARE…

Ajo dritare, sy i përgjakur, qëndron e ndriçuar natë për natë,
që fatzeza të mos vdesë pa rrëfyer, sepse është mëkat.

I mer me vete të gjithë tundimet dhe ikën, ikën të flerë,
Mendimet e gjumit ashtu flakëritur shkojnë drejt e në qiell.

Palcë e eshtrës dhe venat kthyer në fije zjarri a feks vezullie
Përtej qelqeve, përtej dëgjohen ngashërimet e fshehura në hije.

Shkrin xhelatina e syve në pritje, denim e ndëshkim me dehje,
Rrënim i menjëhertë o zot, dhe nata mbulon mëhallën me heshtje…