Zeqo Cama: U dogjën retë…

U dogjën retë stivë me shkarpa,

kush t’i fik? Shkon mundi kot,

shuhen, digjen, vatra- vatra,

rënë në hall si mall pa zot.

Një vetëtimë i ndez frikshëm,

me shkëndijë nga cep i mëngës,

fap u jep një nur të ndritshëm,

me një gjuhë si të nepërkës.

Tumba-tumba i tjerr era,

gjuh’ e zjarrtë llufit ç’i mbetet,

diku retë kanë mbyll kanatat

më tej hapen dritë si qelqet.

Nis një shi rrëshek paprerë,

rrëshqitaz reve pa i cik,

s’ mund të lagij kë e pjellë,

ka ç’ të lag edhe ç’ të mbyt!