Zeqo Cama: Gjallesa

Sheh e trisht, dërrasa shkulur,

kot, nga marrëzitë, pa shkak,

dhe ulet si gozhd’ e ngulur

tek stoli bosh aty në park.

Ca pikla rozë si xixa nate

s’ kanë arrit t’i bëhen njolla,

poshtë rrudhave elegante,

vilar si vetullat e holla.

I shkojnë pranë indiferentët,

çdokush çapit në punë të tij.

me qejf askush në hall të saj,

ka vite që nuk do të hyjë.

Besoj dhe vetë i ka harruar

dikur si prisnin rreth e qark,

me qindra sy të përvëluar

sa vinte këmbë në bulevard.

U bënte bisht sa mund t’u bënte

se s’ fshihej dot në fund të dheut,

nesër mbrëma prap’ i zhbënte

si Penelop e Odiseut.

Te stoli bosh, me krahë të shkulur,

s’ia hedhin sytë, njeri s’i flet,

rrëgjuar vitesh, gjysmë kërrusur,

si një gjallesë në epruvetë.