Shteti greko-shqiptar që nuk u krijua kurrë

Qëllimi i Lidhjes Shqiptare ishte t’i rezistonte çdo përpjekjeje për të aneksuar territore që Lidhja i konsideronte shqiptare dhe të arrinte një regjim autonom brenda Perandorisë Osmane. Lidhja favorizoi ruajtjen e sovranitetit të sulltanit si garanci për unitetin e shqiptarëve. Gjatë Konferencës së Berlinit (1878), ka pasur një shqetësim të madh te shqiptarët pasi Greqia kërkonte të lëshonte një pjesë të Epirit dhe pati propozime për zgjerimin e Malit të Zi. Pikërisht atëherë u shfaqën shenjat e para të një zgjimi kombëtar të shqiptarëve, të cilat çuan në themelimin e “Shoqatës Shqiptare për Mbrojtjen e Kombit”, në Prizren të Kosovës, më 10 qershor 1878.

Duke iu referuar grekëve. Konsulli i Përgjithshëm në Selanik thotë: Lajmet e fundit konfirmojnë se qëllimi i dukshëm i tubimit të bejlerëve më të shquar shqiptarë është të diskutohen mënyrat për të penguar çdo vendim të Konferencës së Berlinit, i cili tenton t’i dorëzojë vendin shqiptar Malit të Zi ose Malit të Zi. përdorimi i forcës në ekzekutimin e një vendim i tillë dhe qëllimi i tyre i fshehur është krijimi i një Hegjemonie autonome shqiptare. Për këtë po bashkëpunojnë edhe krerët e shqiptarëve katolikë të Shqipërisë së Epërme. Mirëpo, Qeveria turke është plotësisht e vetëdijshme se çfarë po ndodh dhe Komandanti i Përgjithshëm i Kosovës nuk po ndërhyn në këto tubime ngurruese në Prizren.

Lidhja u dërgoi shumë peticione dhe memorandume Fuqive të Mëdha duke kërkuar një Shqipëri autonome dhe duke protestuar kundër çdo përpjekjeje për ta vënë atë nën ndonjë fuqi të huaj. Në një memorandum dërguar Lord Beaconsfield më 13 qershor 1878, shqiptarët, paralelisht me kërkesën e tyre për autonominë e tyre dhe integritetin e Perandorisë Osmane, shprehën dëshirën e tyre për aleancë me Greqinë, por përjashtuan bashkimin pasi kishte dallime në gjuhë. , në zakonet dhe kulturën.

Përkundrazi, qeveria greke mbështeti krijimin e një shteti të dyfishtë greko-shqiptar sipas modelit të Austro-Hungarisë. Në këtë shtet federal, Shqipëria do të kishte administratën e saj, drejtësinë dhe ushtrinë e saj, ndërsa banorët e saj do të ruanin fenë, gjuhën, zakonet dhe traditat e tyre. Por nacionalistët shqiptarë luftonin për autonomi dhe jo për një shtet binar. Megjithatë, ideja e një shteti greko-shqiptar pati përkrahës në Itali, mes tyre edhe Francesco Crispi. Italianët e panë se vetëm zgjerimi i Greqisë do të shërbente si mburojë për aspiratat ekspansioniste të austrisë dhe serbëve.

Qëndrimi i shqiptarëve gjatë negociatave greke dhe osmane për Epirin dhe Thesalinë (1879-1881)

Siç e kishim përmendur në artikullin tonë për Konferencën e Berlinit, pasuan negociatat midis Greqisë dhe Perandorisë Osmane për përcaktimin e kufijve të rinj në Epir dhe Thesali. Grekët dhe osmanët u takuan në Prevezë në shkurt 1879. Në qytetin e Epirit mbërritën në fillim të janarit shumë shqiptarë, të cilët kërcënuan Fuqitë e Mëdha se do të bënin rezistencë të armatosur ndaj çdo lëshimi të Epirit ndaj Greqisë. Nga ana e tyre, grekët e Epirit u dërguan memorandume ambasadorëve të Fuqive të Mëdha në Kostandinopojë, ministrit të Jashtëm francez filhelen Waddington dhe mbretit George, duke theksuar se Epiri dhe Thesalia duhet t’i jepeshin Greqisë.

Duke qenë se interesat e saj përkonin me ato të shqiptarëve, Porta e Lartë inkurajoi Lidhjen Shqiptare. Në të njëjtën kohë, ai emëroi një anëtar të Shoqatës, Abeddin Pashë Dino, një pronar i madh tokash i Epirit, si të dërguar osman në Prevezë.

Negociatat dështuan dhe përfunduan më 18 mars 1879. Lidhja Shqiptare zgjodhi si përfaqësues të saj Abdul Frashërin dhe Mehmed Vrionin për të mbështetur integritetin territorial të Shqipërisë në qeveritë e Fuqive të Mëdha. Frashëri dhe Vrioni u dorëzuan Fuqive të Mëdha një memorandum në të cilin thuhej se “që kur Greqia u bë e pavarur, ajo ka luftuar në çdo mënyrë dhe mjet” për të pushtuar Epirin”. Ata theksuan gjithashtu se nuk donin të largoheshin nga sundimi i sulltanit dhe nuk donin të krijonin një shtet të dyfishtë me Greqinë.

Dy nacionalistët shqiptarë kanë shkruar edhe një artikull në gazetën franceze “Moniteur Universal”, ku ndër të tjera kanë shkruar:Ky vend (Epiri) nuk ka qenë kurrë pjesë e Greqisë… në kohët e lashta kanë jetuar (në të) egjiptianët… Sepse në cilin fshat të kalohet, takohen vetëm shqiptarë nga Epiri dhe jo grekë… Epiri ka qenë dhe do të mbetet gjithmonë shqiptar, siç është krijuar nga natyra dhe historia…”.

Grekët e Janinës, për të kundërshtuar shqiptarët dhe për të paraqitur qëndrimet greke, u përpoqën të dërgonin në kryeqytetet evropiane Spiridon Manarisin, drejtorin e shkollës Zosima dhe mjekun Dimitris Hasiotis. Por Rasim Pasha i Janinës i kërcënoi dhe ata nuk e bënë udhëtimin. Megjithatë, Hasiotis arriti të dërgojë një memorandum me argumente greke, i cili u botua në Paris.

Negociatat për kufijtë e Perandorisë Greko-Otomane vazhduan në Kostandinopojë më 23 gusht 1879. Për shkak të ngërçit, Britania dhe Franca vendosën të mbanin një asamble në Berlin për të zgjidhur çështjen. Pak para këtij takimi, Portali emëroi Abeddin Pashë Dino si ministër të Jashtëm. Dino i premtoi fshehurazi Shoqatës Shqiptare se do të kishte mbështetjen e Portalit në konfliktin e tij me Greqinë.

Konferenca e Berlinit filloi në qershor 1880, por nuk u bë asnjë përparim. Më 15 korrik 1880, ambasadorët e Fuqive të Mëdha morën njëzëri një vendim për kufirin, të cilin ia njoftuan Greqisë dhe Perandorisë Osmane dhe ishte veçanërisht i favorshëm për vendin tonë pasi i dha të gjithë Thesalinë, Janinën dhe Mecovën. Sigurisht që pala greke e pranoi menjëherë. Por Abeddin Pasha në një kujtim më 26 korrik 1880, i hodhi poshtë propozimet dhe theksoi se shqiptarët gjithmonë e konsideronin Janinën kryeqytet të “Shqipërisë së Jugut”!

Abedin Pasha dhe çifligarët dhe bejlerët e tjerë të mëdhenj shqiptarë mbështetën vetëm integritetin territorial të Perandorisë Osmane dhe nuk ishin aspak të interesuar për autonominë shqiptare.

Pas refuzimit të propozimeve të ambasadorëve nga Porta, gjërat filluan të iknin dhe çuan në një luftë greko-turke. Në fund të janarit 1881 u botua një broshurë që theksonte nevojën e krijimit të një “Shteti greko-shqiptar” dhe theksonte origjinën e përbashkët të grekëve dhe shqiptarëve. Në të njëjtën kohë, grekët dhe shqiptarët u përpoqën të arrinin një marrëveshje pa asnjë rezultat. Më në fund, pas ndërhyrjes së Fuqive të Mëdha, filluan diskutimet e reja në Kostandinopojë (20 shkurt 1881) nga të cilat Greqia u përjashtua. Më 23 mars, turqit propozuan që Greqisë t’i dorëzohej e gjithë Thesalia dhe rajoni i Artës, gjë që u pranua nga pala greke.

Një nga arsyet që e shtyu Portën në këtë lëvizje, ishte se në veri kishin filluar përplasjet mes osmanëve dhe shqiptarëve. Nga frika se revolucioni do të përhapej në jug, turqit u detyruan të bënin lëshime, të cilat nuk i kishin pranuar vitet e mëparshme.

Qëndrimi i shqiptarëve ndaj Greqisë nga viti 1881 deri në vitin 1908

Pas këtyre zhvillimeve, qeveria greke u përpoq të bënte aleancë me shqiptarët në një aleancë antiosmane. Megjithatë, kjo nuk ndodhi, pasi feudalët shqiptarë nuk donin shpërbërjen e Perandorisë Osmane, sepse kjo mund të çonte në humbjen e territorit shqiptar. Në vitin 1885, me rastin e ngjarjeve në Romulinë Lindore, qeveria Diligiannis ra nën një presion të madh popullor për të pushtuar Epirin. Ushtria greke u mobilizua. Osmanët dërguan trupa në kufirin me Greqinë dhe kërkuan që shqiptarët të bashkoheshin me ta për të përballuar çdo sulm grek (“Historia e Shqipërisë”, f. 21). Feudalët shqiptarë e pranuan me kënaqësi ftesën dhe kështu trupat shqiptare iu bashkuan osmanëve. Një nacionalist shqiptar, Thimi Mitko, shkruante në atë kohë: Ose Shqipëria është me sulltanin dhe kundër grekëve dhe vetëm pak të krishterë e kanë zemrën me Greqinë.

Me bllokimin e plazheve greke nga Fuqitë e Mëdha, vendi ynë u detyrua të braktiste planet për sulm ndaj Epirit (8 maj 1886). Por edhe në luftën e vitit 1897 shqiptarët ndihmuan osmanët. Për të bashkuar popullsinë myslimane të perandorisë së tij, sulltani e paraqiti këtë luftë si një betejë për të mbrojtur Islamin dhe integritetin territorial të Shqipërisë. Batalionet shqiptare mbizotëruan mbi grekët në Pente Pigadia të Epirit dhe hynë në Thesali.

Humbja e vitit 1897 e shtyu Greqinë të krijonte shoqata greko-shqiptare me synim afrimin me shqiptarët. Në vitin 1898 “Shoqata Arvanitikos” filloi veprimtarinë e saj në Athinë si pjesë e “Helenizmit”. Ajo u formua nga Suliotë dhe Arvanitas. Në vitin 1899 shqiptarët dhe grekët shqipfolës të kryeqytetit themeluan “Vëllazërinë e Shqiptarëve në Athinë Uniteti”. Të dyja shoqatat luftuan kryesisht për vendosjen e hegjemonisë shqiptare nën sundimin grek ose për një shtet të bashkuar greko-shqiptar. Në të njëjtën kohë, në vitet në vijim, një numër i madh artikujsh dhe librash në Greqi nxitën pajtimin me shqiptarët dhe krijimin e një shteti të dyfishtë greko-shqiptar të drejtuar nga mbreti Gjergj.

Austria dhe Italia filluan të shfaqnin interes të fortë për Shqipërinë. E para për pjesën veriore të saj dhe e dyta për atë jugore por edhe për Epirin. Duke dashur të ndalojë veprimtarinë italiane në Janinë, vendi ynë krijoi një bankë në kryeqytetin e Epirit. Nga viti 1906, kryengritësit shqiptarë nisën luftën për të mbrojtur të drejtat e tyre kombëtare. Qeveria greke ka rishikuar politikën e saj ndaj Shqipërisë, pasi është bërë e qartë se propozimet për një shtet greko-shqiptar nuk ishin as realiste dhe as praktike. Shqiptarët, si popujt e tjerë ballkanikë, donin pavarësi ose autonomi, jo një shtet të dyfishtë.

Një tentativë e fundit u bë me afrimin e Ismail Qemalit, i cili pati një ndikim të madh te bashkatdhetarët e tij shqiptarë. Ai rridhte nga një familje bejlerësh të Avlonës dhe studioi në një shkollë të mesme greke në Janinë. Pas diplomimit shkoi në Stamboll ku arriti në hierarkinë osmane. Në vitin 1900 u emërua guvernator i Tripolit (Libi), por nuk shkoi atje. Ai preferoi të shkonte në Evropë sepse, siç shkruante ai: Ose mund të gëzoja njëfarë lirie personale në radhë të parë dhe së dyti mund të ndiqja rrjedhën e ngjarjeve për të bërë diçka të dobishme për vendin tim, Shqipërinë.

Një admirues i flaktë i qasjes greko-shqiptare, Ismail Qemali vinte shumë herë në Athinë. Në gazetën e tij, e cila botohej në shqip, greqisht dhe turqisht, ai tregonte se sa donte të mbronte interesat e popullit shqiptar, i cili besonte se identifikohej me greqishten. Më 22 janar 1907 nënshkroi një marrëveshje me kryeministrin grek George Theotokis. Në fakt, marrëveshja u shkrua nga vetë Qemali, në prani të Theotokis dhe Lambros Koromilas. Në të, Qemali ra dakord që në rast të copëtimit të provincave evropiane të Perandorisë Osmane vija kufitare mes Shqipërisë gjeografike dhe Epirit dhe Maqedonisë greke do të perceptohej si një vijë që do të niste nga një pikë në perëndim të qytetit të Manastirit dhe do të arrinte në një pikë në veri të Korfuzit dhe ishujve fqinjë.

Kjo linjë do të projektohej në atë mënyrë që zonat e vendosura në secilën anë të saj duke u ndarë nga kufijtë natyrorë Akrokeravnia t’i përgjigjen aspiratave kombëtare të çdo fisi nëpërmjet aneksimit në Greqi nga njëra anë të pjesëve në të cilat shumica e banorëve është në gjuhën dhe në ndërgjegjen kombëtare greqishtja dhe në Shqipëri në krahinat e tjera në të cilat shumica është me të njëjtat të dhëna shqiptare. (Arkivi i Ministrisë së Punëve të Jashtme, dosja 1a, nr. 4, Athinë, 22 janar 1907).

Ishte sigurisht një marrëveshje mes qeverisë greke dhe një individi shqiptar. Megjithatë, pushtetarët e vendit tonë në atë kohë besonin se Qemali, duke pasur një ndikim të madh në Shqipëri, do të ishte në gjendje të bindte krerët e tjerë shqiptarë që të pranonin marrëveshjen, pasi jo vetëm Greqia pranoi krijimin e një shteti të pavarur shqiptar, por edhe u zotua. për të ndihmuar në krijimin e tij.

Neoturqit në pushtet, nacionalizmi shqiptar

Megjithatë, gjithçka ndryshoi me ardhjen në pushtet të neoturqve në vitin 1908. Politika e tyre synonte turqizimin e Shqipërisë dhe jo pranimin e saj si më parë. Si kundërpërgjigje, shqiptarët ngritën krye, duke krijuar shkolla në gjuhën shqipe, shoqata dhe gazeta nacionaliste, kryesisht në Stamboll dhe Rumani.

Shenjat e para të rilindjes shqiptare nuk kaluan pa u vënë re nga fuqitë evropiane, veçanërisht nga Austro-Hungaria, e cila e pa krijimin e një shteti të pavarur shqiptar si një mburojë kundër prirjeve ekspansioniste sllave dhe përpjekjes së Serbisë për të kaluar Adriatikun. Kështu nacionalistët shqiptarë ndryshuan kurs dhe shpallën krijimin e shtetit të tyre të pavarur në favor të Vjenës. Politikanët grekë u habitën dhe nxituan të deklaronin se nuk ishin kundër perspektivës së krijimit të një shteti të pavarur dhe të qëndrueshëm shqiptar në kufirin verior të vendit tonë.

Myftiu Beu, nipi i motrës së Ali Pashës dhe bashkëpunëtor i Ismail Qemalit, i tha Eleftherios Venizelos synimin e shqiptarëve për të krijuar një shtet të pavarur në mënyrë të njëanshme dhe dëshirën e tyre për të pasur marrëdhënie të mira fqinjësore me Greqinë. Më 30 qershor 1911, Ministria e Punëve të Jashtme greke formuloi qëndrimet zyrtare të Athinës për çështjen shqiptare, duke theksuar se Greqia nuk kishte kurrë qëllime armiqësore ndaj shqiptarëve, por besonte se krijimi i një shteti të pavarur shqiptar përkonte me interesat kombëtare greke, sepse “Për nevoja, ai do të jetë një mik besnik dhe një aleat i domosdoshëm i yni”, shkruan profesori emeritus i historisë në Universitetin Aristotele të Selanikut, Vasilis Kontis.

Në fakt, Athina e forcoi materialisht dhe moralisht lëvizjen rilindëse shqiptare duke dërguar ndihma nga grekët e Amerikës nëpërmjet një partneriteti të Lysimachos Kaftantzoglou me nacionalistët shqiptarë greqishtfolës Faik Konitsa (beu mysliman nga Konica), Fanos Mavros Thrace). Në fakt, Konica propozoi konsultim të plotë për bashkim dhe bashkëpunim midis grekëve dhe shqiptarëve.

Megjithatë, planet për krijimin e një Federate Greko-Shqiptare nuk patën sukses. Në vjeshtën e vitit 1911, Perandoria Osmane u përfshi në luftën e Libisë me Italinë. Shqiptarët shfrytëzuan rastin të revoltohen dhe të organizojnë një kryengritje në shkallë të gjerë në pranverën e vitit 1912, e cila rezultoi me shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë në nëntor 1912./Protothema

Please follow and like us: