Sadik Bejko: NIRVANA E SHTËRGUT

Shtërg mëngjesi

në skelet kockash ke nderur krahët e mëdhenj

flatra me grimca agu të lëngësht

të mpiksur

si avullim drite mbi lumenj.

Fli e qielltë,

mbi degë të holla kockash

me diell, erë dhe vesë veshur-

te koha e pastër,

te çerdhja e burimeve kthehu prapë,

aty ku gojët

çurgojnë cakun ditë as natë.

Fli i fluturimit

çelik krahët mprehur

në cipëzën sipër lumit,

kalitur gjer në diell,

kthehu në ciklin e madh.

Rrethin e mbyllur

fluturimthi çaje,

dili tejpërtej.

Çaje truallin e qielltë,

Qoftë në ebanit a në mermer,

Shkrihu në dritë të fluturimit pa cak

në të tjerë dhera, në të tjerë dete a qiej.