Cikël poetik nga Selaudin Guma!
Dardhë elbërore
Në fundin e çdo ledhi
Te ara lart në mal
Dalë nga fundi i një shkëmbi
E molasur ish një dardhë.
Ishe kënaqësi më vete
O pema legjendare
Me ato fruta e ëmbla
Që na ndillje si kotele.
Kokrrat e tua të kuqe
Të verdha, gjyrë floriri
Aroma e tyre e mjaltit
Si parfum Parisi.
Dardhë elbërore, çfarë u bëre?
A të harroi ty vreshtari?
Ti ishe një pemë e rrallë
Rrëzë shpateve të malit.
Në fëmijët, pak çapkënë
Gëzonim kur lulëzoje
Me vellon tonë të bardhë
Dhe bletët që gumëzhonin.
Vinim çdo vit në Qershor
I preknim frutat me dorë
Kishim kënaqësi pa masë
Dhe asnjëherë s’të harronim.
- 9. 2017.
Sëndukët e gjyshes
Sëndukët e gjyshes sime
Tek qoshku aty unë gjeta
Shumë të vjetër, mbi 130 vjet
Çarçivet[1] e ndryshkur krisnin
Gjyshen s’e kam njohur
Nuk e pata atë fat
Të prekja të butat duar
Të një gruaje zemër artë.
Nuk di nëse ish e hollë
E gjatë, e bukur e mirë
Gojëmjaltë siç janë gjyshet
Me dashuri të pamatë.
Babin shumë e kam pyetur
Se si ishte gjyshja ime
Ai veç psherëtinte
Dhe futej në mendime.
Babë, babë, shpesh i thoshja
Kur isha shtatë-tetë vjeç
Mësova më shumë për ty
Kur bëra gjashtëmbëdhjetë.
Njoha babën tim bujar
Njoha hallën[2] zemërmbret
Kështu gjyshe ime e dashur
Ta bëra portretin vetë.
E zgjuar dhe e bukur
Si lulet ballë sëndukut
Edhe gjyshi, rahmet pastë
Të krahasonte me flutur
O gjyshja ime e hijshme
O gjyshi[3] im i mirë
Unë nuk e pata fatin
Të ndjej dorën tënde të dlirë.
Tani poet dhe pak plak
Thur me shpirt këto vegime
Si dy ikona njerëzore
Jeni përherë në zemrën time.
Gjyshja ime kaq e ëmbël
E bukur dhe ngjyrë artë
Ti nuk veshje kurrë tumane
Si shumë të tjera në fshat.
Sado që ti u linde
Në Spahaj në Bënçën mal
Që vajzën kur e martonin
I vinin tërkuzë[4] në pajë.
Ti s’veshe kurrë tumane[5]
Nga ato të Turqisë
Ishe e fortë dhe vigane
Pranë gjyshit tim, Qamil.
O gjyshja ime e artë
Me pak vargje të përshkrova
Fjalë shpirti, fjalë zemre
Si dy shenjtë ju kujtova.
27.9. 2017.
Dashuria s’është mëshirë
Muaj Maj qe atëhere
Kur lulet dalin në lëndinë
Ishte vjeshtë si tani
Kur pylli humb gjelbërimin
Dhe ngjyrë ari bëhet ai.
Puhiza dallgëzonte grurin
Si valët e detit tani
Mbi lule ishin ulur bletët
Pemët era zhvesh më radhë
Nisin e shtegtojnë fletët.
Si dallandyshe n’arrati
Himerit të klasës së shtatë
Nuk i vure rëndësi
E hodhe si vesë shiu
Jetën të kushtoi ai.
Rini ngele gjithë jetën
Në Shqipëri e Itali
Të mungoi sinqeriteti
Pa familje, pa fëmijë
Të pëlqeu veç vetja ti.
Mbushur me hipokrizi
Po në jetë bëhet kontrata
N’dashuri e mirëbesim
Dashuria nuk mund të falë
Në lirat ka veç mëshirë.
Demon ti, sot kur zbrite
Oh Muzë më le në pëqi
Më ktheve pas gjysmë shekulli
Çfarë ëngjëlli dërgove ti
Dhe çfarë vlerë ka kjo tani.
Vlera e saj është e madhe
Ta lexojë çdo i ri
Në dashuri sinqeriteti
Mëshira në drejtës.
7.10.2017.
[1] Menteshat
[2] Haxho Garo Guma
[3] Reis Qamil Guma
[4] Litar i thurur me lesh që përdorje për t’u ngarkuar gratë.
[5] Çitjane