Bledar Koçi: BALADA E SHQIPONJËS

Kam dashur atje, nga rrjedh kaltërsia,

Të kem një shqiponjë prej visesh të mia.

….

Një vjeshte të largët më erdhi dhuratë,

Shpendi sundues i malit të lartë.

I nxirë një krah nga plumb vrastar,

Dhe syve shkreptima që kurrë s’kisha parë.

Dëshirë e imja, e çmendur dëshirë…

Ta mbaja për vete shtatore të ngrirë.

Ç’dhimbje i dhashë, e ç’ngasje s’më ndali,

Të lija xhelatin t’a ngrijë së gjalli.

Nga helm i gjilpërës vështrimi iu vesh,

Dhe dielli i vjeshtës u fsheh prapa resh.

Te maja mbi majat, ku shqipja sundonte,

Me kthetrën e mbledhur tani më s’jetonte.

S’kisha më zemër ta shihja pa shpirt

Shtatore të ngurtë, me sytë pa dritë.

I hodha në krahë dy flatrat e saj

Nemitur, e ngrita, e s’munda të qaj.

Përmes, kraharori ish enjtur me lot

Dy duar s’më bënin t’ia hapja një gropë.

Mes qiejve u zhduk u mbyt hëna gri,

Kur shpendin mbuloja me dheun e zi.

Tek ikja, ra terri… mesnatës u ngjiz,

Si plagë e shqiponjës mbi krah të lirisë.