Odise Kote: KUSH MË RUAN ENDE NË KUJTESË?

 

Nuk e di kush më ruan ende në kujtesë,

Fundi i një historie pjell fillin e një tjetre.

Histori janë udhëtimet, besimet e mia.

Si ndarje e gënjeshtrës së mirë me të keqen?

 

Çdo ditë bie zjarr a treten në harim brengat,

Digjen. Mureve të nxira – blozë,

shfaqen korniza pikture bosh, me silutetën e Shën Pjetrit.

Çfarë fuqie u fshihka pas kësaj metafore,

Qê kërkon ti japë kuptim absurditetit?

 

Piktorët s’komunikojnë me zë, po me ngjyrë ambicieje,

Në qytetin tim të vogël botën përjeton si i porsalindur.

Mbi tarracë të katadrales ka hypur mërzia.

Dhe ajo aroma e çuditshme që lëshojnë fëmijët.

 

Nuk e di kush më ruan ende në kujtesë,

Fundi i një historie pjell fillin e një tjetre.

Histori janë udhëtimet, besimet e mia.

Si ndarje e gënjeshtrës së mirë me të keqen.