Odise Kote: Kur zoti e dëboi Adamin…

 

Kur zoti e dëboi Adamin prej qiellit,

një dhembje kristal, hem si rrufe, hem si dalldi.

Farën e mbrame shkulur prej tē egrës,

gjithçka në ngut, gjithçka në marrëzi.

 

Si një i verbër që thur rrjetën papushim,

zbriti të kërkonte brenda vetes Evën.

Nuk e dinte se çdo ikje e ka një kthim,

askush nuk lind për të mbetur vetëm.

 

Në tokë të zhuritur me qartësi siderale,

ku uji dhe natyra si fat, mashkull e femër.

Kupton mē së miri tinguj pëshpërime,

ëngjëjt me fytyra të hajthme, pa emēr.

 

Kur zoti dëboi Adamin nga parasja e mollëve,

me dritë, yjet e natës vuajtjet bekonin.

Eva nuk ish e paprekshme, as prej tjetêr bote,

Një burrë ndryshon gjithçka, po kurrsesi pasionin …